tag:blogger.com,1999:blog-82702722902840621282024-03-25T07:06:13.876-07:00Καμία ποίησηΑντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.comBlogger778125tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-44820048101553233562024-03-08T07:22:00.000-08:002024-03-08T07:22:38.371-08:00Άτιτλο <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrDXIg5gyVxIqd5aSoSc3GPVcPTlMFkjYpUkgMsSrFdrRiYe4OEZqn4MN0WJca_Uj0uuQ16EErIfnLy0LsSloe5UtL7YSAItHXjCybKRzRVqZ8UJnSs3FnM_Ea-eJ3mawafDtcyt4NVxcmINGW7h5yT6-1K5xMpQ54cjwuK8RwY-RpQKVSwbnzDLtBKZtq/s329/423568460_753958903463964_2152789885270960079_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="280" data-original-width="329" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrDXIg5gyVxIqd5aSoSc3GPVcPTlMFkjYpUkgMsSrFdrRiYe4OEZqn4MN0WJca_Uj0uuQ16EErIfnLy0LsSloe5UtL7YSAItHXjCybKRzRVqZ8UJnSs3FnM_Ea-eJ3mawafDtcyt4NVxcmINGW7h5yT6-1K5xMpQ54cjwuK8RwY-RpQKVSwbnzDLtBKZtq/w584-h504/423568460_753958903463964_2152789885270960079_n.jpg" width="584" /></a></div><br /> <p></p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-21950960270091687362024-03-04T04:42:00.000-08:002024-03-04T04:42:31.962-08:00Λεκές στη Σελίδα<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2sn49xPbvfO_Q4wpSBbk6JrRu4063LAatEMy39gzmJ5UtnZuk5cq50rq8X1Gy3_2srb7Lw7ghGVToE4G02XMSTahCYFroVjtZDuK90dpz-xuWDe45I5pedY92siCEbDOjAdcQU-E-IjIIoVLEA_5obm9QUmCxpON6Pwv2NnaifpIWvyqSuhP5irFXzQoA/s372/428940557_920319699821797_6701772295071778518_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="372" data-original-width="280" height="501" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2sn49xPbvfO_Q4wpSBbk6JrRu4063LAatEMy39gzmJ5UtnZuk5cq50rq8X1Gy3_2srb7Lw7ghGVToE4G02XMSTahCYFroVjtZDuK90dpz-xuWDe45I5pedY92siCEbDOjAdcQU-E-IjIIoVLEA_5obm9QUmCxpON6Pwv2NnaifpIWvyqSuhP5irFXzQoA/w447-h501/428940557_920319699821797_6701772295071778518_n.jpg" width="447" /></a></div><br /> <p></p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-73395743903853180302024-03-04T04:41:00.000-08:002024-03-04T04:41:49.169-08:00 Ένα τρένο <p><br /></p><p>Ένα τρένο που σκεπάστηκε απ' τα μπάζα του κράτους</p><p>Που κάηκε απ' το πετρέλαιο των λαθρεμπόρων</p><p>Που έλιωσε απ' τις ιαχές των παιδιών</p><p>Που το βούτηξαν στα κέρδη μιας εταιρίας</p><p>Ένα τρένο μες στην φωτιά και το κάρβουνο</p><p>Ένα τρένο χωρίς προορισμό</p><p>Χωρίς ελπίδα</p><p>Ένα τρένο </p><p>Ένα δρομολόγιο</p><p>Και ένα παλιό απόκομμα εισιτηρίου</p><p>Που θα θυμίζει ότι κάποτε τα παιδιά θα φτάσουν στις πατρίδες τούς </p><p><br /></p><p>Πέτρος Αποστολίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-82707284077489743912024-02-27T05:49:00.000-08:002024-02-27T05:49:55.187-08:00 Untitled<p><br /></p><span style="white-space-collapse: preserve;">Like this page of cats playing and dogs running behind squirrels.</span><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">Don't spend your time watching videos of war and atrocities against innocent civilians.</span><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">Listen to music videos and watch a fashion channel</span><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">while babies will never see the sunrise again.</span><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">Life is too short to poison your self with compassion and solidarity. </span><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">Don't raise your voice and scream for the injustice, keep it low and sing your favourite song, the one you love so much while you walk free in a cold February night.</span><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">They will still be there fighting, bleeding, screaming, crying, being born and tragically die, LIKE HEROES.</span><br /><br /><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">Despina Katsaragaki</span>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-66332841185996032832024-02-26T05:40:00.000-08:002024-02-26T05:40:06.621-08:00 Άτιτλο<p><br /></p><p>Άσε με, της είπα.</p><p>Με άφησε.</p><p>Έπεσα.</p><p>Μα αν δεν με άφηνε ίσως να έπεφτε κι εκείνη.</p><p><br /></p><p>έ ρ ω τ α ς</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-20442719587890464622024-02-26T05:38:00.000-08:002024-02-26T05:38:55.987-08:00 Όταν έρθω <p><br /></p><p>Όταν έρθω να είσαι έτοιμη</p><p>Με τα χρυσά σου μαλλιά</p><p>Με το κόκκινο γαρύφαλλο στο στήθος </p><p>Με τα αγαλματένια χέρια που </p><p>Πιάνουν τον ουρανό</p><p>Να είσαι έτοιμη να φύγουμε</p><p>Για μακρινά ταξίδια</p><p>Στην άκρη του χρόνου</p><p>Στο κέντρο του κόσμου</p><p>Στην γωνιά των αστεριών</p><p>12 και κάτι ήρθα και ήσουν έτοιμη </p><p>Όταν ο κόσμος κοιμάται</p><p>Όταν η λήθη ξυπνάει</p><p>Όταν οι ψυχές ενώνονται</p><p>Όταν εμείς φεύγουμε</p><p>Λες και ήσουν έτοιμη από καιρό για να σαλπάρουμε</p><p><br /></p><p>Πέτρος Αποστολίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-41282482116440637982024-02-20T02:37:00.000-08:002024-02-22T03:54:52.904-08:00 Για τη Φωφώ<p><br /></p><p>Έρχομαι στο σπίτι με τα αγαπημένα σου γλυκά </p><p>Σε κοιτάζω να ατενίζεις έξω από το παράθυρο</p><p>Κάθομαι δίπλα σου και σου μιλάω</p><p>Η αύρα σου γιατί είναι τόσο ήρεμη;</p><p>Σου φωνάζω ότι σ'αγαπω αλλά η φωνή μου δεν ακούγεται</p><p>Οι λυγμοί μου με πνίγουν αλλά εσύ δεν αντιδράς </p><p>Μου λες ότι δεν θα την άλλαζες αυτή τη ζωή παρά τα τόσα δεινά της</p><p>Και εγώ δεν καταλαβαίνω</p><p>Και ξυπνάω </p><p>μόνο για να θυμηθώ ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ.</p><p>Δεν θα με περιμένεις </p><p>ούτε θα σε ξαναβρώ.</p><p>Και πόσο περίεργο</p><p>μέχρι να περάσει η μέρα πάλι το ξεχνάω.</p><p><br /></p><p>Μαρίνα</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-48739375402562222492024-02-20T02:35:00.000-08:002024-02-20T02:35:54.951-08:00 Τα τρία «Ε» <p><br /></p><p> Ελπίδα.</p><p>Πεθαίνει πάντα τελευταία λένε. </p><p>Τί κι αν δεν γεννήθηκε ποτέ;</p><p>Άδειοι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα.</p><p>Γεμάτοι άνθρωποι, με άδειες ελπίδες. </p><p>Ποιός ο κερδισμένος; </p><p>Κι όταν πεθάνει η ελπίδα,</p><p>Θα πεθάνεις κι εσύ! </p><p>Γιατί να γεννηθεί;</p><p> Εμπιστοσύνη. </p><p>Σκορπισμένα κομμάτια του εγώ σου </p><p>Σε ένα άπειρο σκοτεινό κενό</p><p>Ένα κενό γεμάτο με άδειους ανθρώπους</p><p>Τους διάλεξες τόσο επιλεκτικά</p><p>Στο τέλος…</p><p>Άδειασες και εσύ!</p><p>«Μόνο εσένα να εμπιστεύεσαι» είχε πει..</p><p>Τί κι αν εγώ δεν υπάρχω καλέ μου;</p><p> Επικοινωνία </p><p>Μιλούσαν με τα μάτια και ήταν αρκετό </p><p>Άνθρωποι χωρίς μιλιά..</p><p>Μόνο βλέμματα.</p><p>Κόσμος ιδεατός </p><p>Κόσμος υπέροχος </p><p>Πηγαίνετέ με πίσω σε αυτόν. </p><p><br /></p><p>•Lluvia•</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-57937074856577822512024-02-20T02:34:00.000-08:002024-02-26T05:41:21.815-08:00Άτιτλο<p> Για τον Στέφανο</p><p><br /></p><p>Η σκιά του μου ροκάνιζε τα κόκκαλα στα φωτεινά και σκονισμένα δωμάτια,</p><p>το καταμεσήμερο έψαχνα να βρω το πρόσωπο του ανάμεσα απ’ τις ηλιαχτίδες που έπεφταν πάνω στις παλιές και θλιμμένες κουρτίνες μου</p><p>αλλά ξεθώριαζε κι έπειτα χανότανε στο βάθος</p><p>κι όταν σκοτείνιαζε, γύρω πανικός </p><p>-ποτέ δεν άναβα το φως.</p><p>περίμενα στοργικά και υπομονετικά πλάι στην εξώπορτα μήπως και χτυπήσει </p><p>το κουδούνι σαστισμένος και μου πει πως έχασε άλλο ένα λεωφορείο </p><p>και πως θα πάψει πια να είναι ανεύθυνος</p><p>κι όταν πάω να ξαπλώσω απογοητευμένη,</p><p>σαν να ακούω βήματα στα σκαλοπάτια μου</p><p>και όλο τρέχω </p><p>-τρέχω να δω </p><p>μα δεν είναι κανείς. </p><p>Ποτέ δεν είναι κανείς.</p><p>Ίσως καμία φορά να είναι η λίτσα, </p><p>η αδέσποτη γάτα </p><p>ή οι μπεκρήδες που πίνουν στο πεζούλι </p><p>ή κάποια μάνα που ψάχνει κάπου να ξεφορτωθεί το παιδί της τα μεσάνυχτα </p><p>επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει,</p><p>πάντως δεν ήσουν εσύ.</p><p>Ποτέ δεν ήσουν εσύ. </p><p>Και ποτέ δεν θα είσαι, </p><p>μα εγώ να ξέρεις </p><p>θα σε περιμένω πάντα στα σκαλοπάτια μου </p><p>Αν γνωρίσεις τη λίτσα, την μάνα και τα παιδιά από απέναντι είμαι σίγουρη θα τα συμπαθήσεις. </p><p>Μπορεί να πίνουν πολύ αλλά κι αυτοί σαν εμάς είναι, πεθαμένοι. </p><p>Μην τους παρεξηγείς.</p><p><br /></p><p>Το νου σου,</p><p>να προσεχείς το παιδί.</p><p><br /></p><p>Ελένη Παπαστεργίου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-72832677749576740262024-02-20T02:32:00.000-08:002024-02-20T02:32:26.482-08:00Άτιτλο<p> </p><p><br /></p><p>κι αν η γραφή</p><p>έστω και digital</p><p>μου έσωσε την ζωή </p><p>κανά δυο φορές</p><p>σε σένα το χρωστάω </p><p><br /></p><p>κι ίσως αν και τα παγκάκια </p><p>τα αγάπησα εξίσου </p><p>με την καλοκαιρινή αλμύρα</p><p>και το καμένο χορτάρι </p><p>εσύ να ευθύνεσαι </p><p><br /></p><p>στην κουζίνα </p><p>της μάνας μου όταν εισβάλω</p><p>ανοίγω ντουλάπια </p><p>να βρω μπαχαρικά </p><p>μα δεν παίζουν τόσα</p><p><br /></p><p>στο μπαρ </p><p>φρέντο εσπρέσσο σκέτο</p><p>μαζί ανακαλύψαμε πως </p><p>τα ζεστά </p><p>μου γαμάνε το στομάχι</p><p><br /></p><p>άρχισα να αγοράζω </p><p>μέχρι και ρούχα</p><p>ίσως παραπάνω και από </p><p>αυτά που χρειάζομαι</p><p>γαμώ την γρήγορη κουλτούρα</p><p><br /></p><p>στον φίλο μας </p><p>τον βιβλιοπώλη</p><p>κάνω κατάθεση ψυχής </p><p>αρπάζει και αυτός κάτι νουβέλες </p><p>με βρίσκει στις περισσότερες </p><p><br /></p><p>στο σουβλατζίδικο στην γωνία</p><p>δεν πατάω</p><p>κατεβαίνω απ’ τον παράλληλο </p><p>βαρέθηκα κάθε Τετάρτη </p><p>να με ρωτάν πώς είμαι</p><p><br /></p><p>το σκούτερ μου το σκέπασα</p><p>με εκείνη την παλιά</p><p>πετσέτα θαλάσσης</p><p>δεν με χτυπάει αέρας πλέον </p><p>στα μούτρα</p><p><br /></p><p>πηγαίνοντας στην δουλειά </p><p>τις νύχτες</p><p>μαρκάρω τα σημεία </p><p>θυμάσαι που μου φώναζες </p><p>κάτω από αυτόν τον φανοστάτη;</p><p><br /></p><p>ρωτάει η γιαγιά πότε</p><p>θα έρθεις να την επισκεφτείς </p><p>παίρνει την ίδια απάντηση κάθε πρωί</p><p>το ξεχνάει</p><p>ή δεν το πιστεύει</p><p><br /></p><p>έκοψα επαφές </p><p>με όποιον του έσφιξες </p><p>τα χέρια </p><p>μέχρι και τα αγαπημένα μου τοπία </p><p>τα αισθάνομαι δικά σου</p><p><br /></p><p>μετακομίζω</p><p>στο είπα;</p><p>εξωτερικό </p><p>ξέχασα πλέον</p><p>δεν είσαι μαζί μας</p><p><br /></p><p>σε εκείνη την χιλιοκαμένη</p><p>εκκλησία </p><p>θα ξαναπάω </p><p>έχω ανοιχτούς λογαριασμούς </p><p>δεν έβαλε πλάτη</p><p><br /></p><p>Ανώνυμος</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-84574511382422943082024-02-20T02:29:00.000-08:002024-02-20T02:29:24.933-08:00 Ακάλυπτη<p><br /></p><p>Οι λέξεις —που στον ακάλυπτο πετάς</p><p>μετά το δείπνο</p><p>με βρήκαν</p><p>όλες στο κεφάλι.</p><p><br /></p><p>Αφροδίτη Κατσαδούρη</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-49181173106556047892024-02-20T01:48:00.000-08:002024-02-20T01:48:58.335-08:00 Δευτέρα<p>Τις μισώ τις Δευτέρες. </p><p>Θα προτιμούσα αν η βδομάδα ξεκινούσε απ'την Τρίτη. </p><p>Μα ίσως και τότε να μισούσα τις Τρίτες. </p><p>Ίσως... ίσως να πρέπει κάτι να μισώ... </p><p>για να αγαπήσω ύστερα..</p><p>Κάποτε, όταν η πιο καλή γκαρσόνα ήμουνα εγώ, όλες οι μέρες, φάνταζαν ίδιες. </p><p>Κι αυτό γιατί οι μέρες δεν υπήρχαν. </p><p>Γυρνούσα που λες στο σπίτι καθώς ξημέρωνε κι έπεφτα για ύπνο...</p><p>Κι όταν ξύπναγα, ήτανε πάλι νύχτα. </p><p>Έπειτα εμίσησα τις νύχτες. </p><p>Είναι... είναι αυτές οι μέρες, Δευτέρες συνήθως, που δε καταλαβαίνω πολλά από τα συναισθήματα μου.</p><p>Και κάτι τέτοιες Δευτέρες, μου λείπεις πιο πολύ!</p><p><br /></p><p><br /></p><p>Φωτεινή Τατάρογλου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-84561250195712762452024-02-06T07:23:00.000-08:002024-02-06T07:23:17.371-08:00 Θα καταργήσω την ισοπαλία<p><br /></p><p>Το ματς: Κόσμος - Εαυτός.</p><p>Ποντάρω στο διπλό.</p><p>Χ Ημίχρονο.</p><p>Δε θέλω ισοπαλία.</p><p>Τέρμα η ισοπαλία.</p><p>Τέρμα το Χ.</p><p>Θα κάτσω να χάσω.</p><p>Τέρμα το Χ.</p><p>Θα κάτσω να άσω.</p><p>Θα κάτσω .Να : άσσο.</p><p>1-0<span style="white-space: pre;"> </span>ο ρόνος</p><p>2-0<span style="white-space: pre;"> </span>το άος</p><p>Έασα. Επιτέλους! </p><p>Έτρεξα στο δρόμο να πανηγυρίσω την ήττα μου.</p><p>Συνάντησα τυαία ένα φίλο.</p><p>Χάθηκες μου λέει.</p><p>-Τι λες μωρέ μαλάκα; Έχεις καεί τελείως; Κάνε μου την άρη.</p><p>Φέυγω.</p><p>Φέυγω από την ώρα,θέλω τον ώρο μου. </p><p>Που πάω;</p><p>Σε όλα είμαι αργός</p><p>Κοιτάζω το ρολόι. </p><p>2 παρά 20 και 11 και 20 ταυτόχρονα. </p><p>Κάθε τύπος και ένα καρφί </p><p>Και τώρα φτου κι απ’ την αρ-Χ-.</p><p><br /></p><p>Ody</p><div><br /></div>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-84514368557191163642024-02-06T07:22:00.000-08:002024-02-06T07:22:16.394-08:00 Ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα<p>Όπως ξαπλώνει, δεν ξεκουράζεται.</p><p>Όπως ζει, έτσι πεθαίνει.</p><p>Τα μάτια πρησμένα και το μυαλό αφυδατωμένο</p><p>Δουλεύανε βλέπεις στο σκοτάδι και τώρα που υπάρχει το φως δεν τα αφήνει να ξεκουραστούν.</p><p>Πρέπει να καταφέρει να σταθεί όρθιος πάνω στον ορίζοντα.</p><p>Σε έναν τόσο τέλεια φτιαγμένο ορίζοντα που τον βλέπει από άκρη σε άκρη.</p><p>Πρέπει να φωνάξει ότι είμαι κάθετος πάνω σε αυτόν με τα πόδια του να είναι τόσο αδύναμα και ταλαιπωρημένα.</p><p>Μετράει τα λεπτά για να χαθεί το φως και να μπορέσει να γίνει ένα με την γραμμή του ορίζοντα.</p><p>Όμως δηλώνει παρόν στην απουσία του φωτός.</p><p>Όταν παντού τριγύρω του όλα έχουν ηρεμήσει και όλα είναι τέλεια ευθυγραμμισμένα με τον ορίζοντα αυτός δηλώνει παρόν.</p><p>Δεν μπορεί και αλλιώς. Βλέπεις δεν είναι επιλογή του.</p><p>Αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να γλιτώσει.</p><p>Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για την τύχη που έχει να νιώσει κάθε παλμό της καρδιάς του και να βιώσει κάθε συναίσθημα.</p><p>Είναι ο Στρατιώτης πάνω στον Ορίζοντα.</p><p>Κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτή η θητεία και τότε το σώμα του θα μπορέσει να δύσει με το φως και να ανατείλει πάλι με αυτό.</p><p>Έως τότε βρίσκεται στην θέση του και δηλώνει παρών.</p><p><br /></p><p><br /></p><p>Γ. Ν. Παπαδογιαννάκης </p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-17153301243362302062024-02-06T07:19:00.000-08:002024-02-06T07:19:38.503-08:00 Το τσίρκο μου<p> </p><p><br /></p><p>Ο μικρός μου θίασος</p><p>περιοδεύει εδώ και κάποιες δεκαετίες.</p><p>Το κοινό πάντοτε το ίδιο</p><p>και, συγχρόνως, πάντοτε απρόβλεπτο.</p><p>Προπωλημένα τα εισιτήρια.</p><p><br /></p><p>Η παράσταση ξεκινά με ακροβατικά.</p><p>Λεπτό το σκοινί</p><p>και δυσκολεύομαι από μικρός</p><p>με την ισορροπία.</p><p><br /></p><p>Έτσι, περνώ με αμηχανία</p><p>στα ταχυδακτυλουργικά.</p><p>Άλλωστε, ο κόσμος, σήμερα,</p><p>λατρεύει να παραμυθιάζεται</p><p>και να αυταπατάται.</p><p>Μα εγώ, ποτέ δεν έμαθα</p><p>να κρύβω λαγούς στο καπέλο μου.</p><p>Άγαρμπος, αδέξιος στις κινήσεις</p><p>και αφοπλιστικά ειλικρινής…</p><p><br /></p><p>Κάπου εκεί, έρχεται</p><p>-λυτρωτικά-</p><p>το επόμενο μέρος της παράστασης.</p><p><br /></p><p>Ο κλόουν.</p><p><br /></p><p>Βαμμένος με ένα μεγάλο, κόκκινο,</p><p>αιματηρό χαμόγελο,</p><p>σκορπά το γέλιο</p><p>και την ευθυμία απλόχερα.</p><p>Το σκόρπισμα, όμως,</p><p>είναι ανεπιστρεπτί</p><p>κι αυτό με τρομάζει.</p><p>Έχω ανάγκη</p><p>την ανταπόδοση της χαράς.</p><p>Γι’ αυτό και αδυνατώ</p><p>να τον υποδυθώ με επιτυχία.</p><p><br /></p><p>Αποφασίζω, λοιπόν,</p><p>να παρακολουθήσω ως θεατής</p><p>αυτό το κωμικοτραγικό σόου,</p><p>λίγο πριν πέσει η αυλαία του οριστικά.</p><p><br /></p><p>Μα είναι πολύ αργά.</p><p><br /></p><p>Όλα τα νούμερα έχουν ολοκληρωθεί</p><p>και τα φώτα είναι έτοιμα να σβήσουν.</p><p><br /></p><p>Και ψάχνω απεγνωσμένα</p><p>κι εγώ, τώρα,</p><p>ένα στερνό χαμόγελο</p><p>-ίσως μειδίαμα-</p><p>έστω και ως κλόουν,</p><p>έστω κι επιτηδευμένο,</p><p>έστω κι ανανταπόδοτο.</p><p><br /></p><p>Μη φύγω απ’ την παράσταση</p><p>με την πικρή συνειδητοποίηση,</p><p>πως το εισιτήριο</p><p>δεν άξιζε τον κόπο…</p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p>Ιωσήφ Πετρίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-85523225604582897782024-02-06T07:15:00.000-08:002024-02-06T07:15:09.655-08:00 Θλιμμένο φως <p><br /></p><p>Ένα θλιμμένο φως</p><p>Στο βάθος του δωματίου</p><p>Ο ουρανός συννεφιασμένος</p><p>Το παράθυρο ανοιχτό</p><p>Βγαίνω μια βόλτα</p><p>Τρέχω στα ακρότατα της συνείδησης μού</p><p>Περπατώ στους χτύπους της καρδιάς μου</p><p>Απόηχοι του εαυτού μού</p><p>Με τραντάζουν</p><p>Με ταρασσουν</p><p>Με συγκινούν</p><p>Πάω σπίτι λαχάνιασμενος</p><p>Αλλάζω ρούχα </p><p>Κάνω μπάνιο</p><p>Το φως στο δωμάτιο έχει σβήσει</p><p>Μια μικρή κηλίδα έχει μείνει μόνη της </p><p>Στο γαλάζιο τζαμί </p><p><br /></p><p>Πέτρος Αποστολίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-34549661847925899102024-01-22T02:48:00.000-08:002024-01-22T02:48:48.350-08:00 Άτιτλο<p><br /></p><p>τα κουρασμένα μου χέρια </p><p>αφήνουν κόκκινα σημάδια γύρω από τα δικά σου </p><p>σε κρατάω πολύ σφιχτά </p><p>η λέξη αγάπη δεν ηχεί όμορφα </p><p>αν δεν την ακούνε τα δικά σου τα αυτιά </p><p>μα σου ζητάω και εσύ δεν απαντάς </p><p>σου μιλάω</p><p>άραγε ακούς;</p><p>σαγαπάω </p><p>μαγαπάς και εσύ </p><p>η αγάπη δεν είναι αρκετή </p><p>και άλλα ηλίθια στερεότυπα </p><p>φτύσε τα κουκούτσια να μην πνιγείς</p><p>σαν τρως φρούτα καλοκαιρινά </p><p>στο μυαλό μου είσαι πιο όμορφος το καλοκαίρι</p><p>διαλέγω το κρύο σου</p><p>σαν να διαλέγω μανταρίνια </p><p><br /></p><p>και εγώ</p><p><br /></p><p>θα φάω καρπούζι τον Δεκέμβριο</p><p><br /></p><p>Ανώνυμο</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-78966553692360917262023-12-11T04:53:00.000-08:002023-12-11T04:53:11.265-08:00Άτιτλο<p><br /></p><p><br /></p><p>Δε θα μου λείψουν τα στενά σοκάκια.</p><p>(Η πόλη απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, τι αχάριστος ήμουν τότε.)</p><p>Χαμένες Αλκυόνες.</p><p>Τα βράχια είχαν παράθυρα, βλέπαν ημέρες κρύες, μα εμείς ήμασταν νέοι μέσ' τις μικρές φωλιές μας </p><p>- μη βιαστείς να βγείς-</p><p>Ο κόσμος δεν περιμένει, ο κόσμος είναι γι' άλλους,</p><p>το φώς του δε μας βλέπει.</p><p>Μας χαιρετάνε δες τους - είναι όλοι αυτοί φίλοι, με τις οπλές στα δόντια και τα κοφτά τους λόγια; -</p><p>Σε παίρνουν από μένα, το νιώθω βήμα βήμα.</p><p>Μη με αφήσεις μόνο, δε νιώθω όπως πρώτα.</p><p><br /></p><p>Να σηκωθείς να φύγεις, να πας να βρεις τον κόσμο.</p><p>Η πόλη σε προστάζει , ακούω τις κραυγές της.</p><p>Ακούω κι άλλα τόσα - φοβάμαι να σ' αγγίξω με στολισμένα λόγια και πορφυρές ιδέες-</p><p>Η απόφαση ελήφθη, θυσίασέ με τώρα </p><p>σε κάπνα κρύας σάρκας χτίσε καινά παλάτια </p><p>και χώρεσέ τους όλους σ' Αλκυονίδες μέρες,</p><p>όσο εγώ θυμάμαι μικρά στενά σοκάκια.</p><p><br /></p><p>Ιωσήφ Κ. </p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-56815106954708748102023-11-25T04:17:00.000-08:002023-11-25T04:17:31.212-08:00 Άτιτλο<p><br /></p><p>γαμημένος αλγόριθμος youtube, </p><p>βάζω ζν</p><p>βάζει επόμενο λεκτικό</p><p>βάζει επόμενο RNS</p><p>λέω γίναμε</p><p>δυναμώνω και πάω να πλύνω πιάτα</p><p><br /></p><p>με το που βρέχω τα χέρια μου και είμαι πλέον ανοχύρωτος απέναντι στις επιλογές του θυμάται ότι πριν 5 βράδια μες στον πυρετό μου έβαλα wagner</p><p><br /></p><p>Φρίκη Ρεφενέ</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-56311231720619512192023-11-08T10:28:00.001-08:002023-11-08T10:28:07.926-08:00 Άτιτλο<p>Η φωτιά που σε έκαιγε πάγωσε στο χρόνο </p><p>Και από τους τροπικούς στον καυτό πάγο κοιμάσαι τώρα</p><p>Έπεσαν τα φύλλα στο πουδρένιο χώμα, σιωπηλή αγκαλιά του τέλους.</p><p>Οι δρόμοι που άνοιξες, φλεγόμενους βάτους γέμισαν, μια ωδή στους ξεχασμένους νόμους.</p><p>Στους αλλοτινούς καιρούς που έζησες η λησμονιά έγινε σεντόνι, κεντημένο με χέρια ματωμένα </p><p>Ότι πήρες με τόκο το επέστρεψες και μάταια ψάχνεις μέσα στις τσέπες σου, απομεινάρια αυτού που ήσουν να βρεις.</p><p>Μεγάλες προσευχές στα φαγωμένα σκαλοπάτια όλο κάνεις, μα μέσα δεν τολμάς να μπεις.</p><p>Πίσω από την ουρά απ' το στάχυ κρύφτηκες,</p><p>σαν είδες να καταφτάνει ο Αλωνάρης με το δρεπάνι στο οστέινο χέρι του.</p><p>Ο θέρος είναι πόλεμος και εσύ δεν είσαι πια στρατιώτης </p><p>Κάτω από τα ψαθια και τα λευκά κεφαλομάντιλα νιώθεις την αγωνία, ιδρώτας που κυλάει,</p><p>μα ξέρεις πως εσύ είσαι πρώτος στο τεφτέρι που από την τσέπη του εξέχει.</p><p>Το τρέμουλο σου δεν είναι από το κρύο που σε τύλιξε αλλά από την γνώση που σε κατακλύζει.</p><p>Η ώρα του θερισμού έφτασε και τα ψωμωμένα στάχυα αργά γέρνουν το κεφάλι καθώς ο ήχος από το δρεπάνι τα σιμώνει.</p><p><br /></p><p>Κωνσταντίνα Βασιλακόπουλου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-5631544825459490062023-11-04T03:41:00.002-07:002023-11-04T03:41:10.986-07:00 Άτιτλο<p><br /></p><p>Το όλον</p><p>Είναι συνέχεια </p><p>Μπροστά στα μάτια σου</p><p>Αλλάζεις σπίτια δωμάτια δουλειές</p><p>Φίλους παρέες στέκια </p><p>Ταξιδεύεις διαβάζεις </p><p>Και αυτό είναι συνέχεια </p><p>Πάντα μπροστά στα μάτια σου</p><p>Κάποιοι κακότυχοι </p><p>δεν το βλέπουν ποτέ</p><p>Τι κρίμα και τι χαρά </p><p>Οι ακόμη πιο κακότυχοι </p><p>Το βλέπουν κάποτε </p><p>Και τυφλώνονται τελείως </p><p>Και γίνονται Όμηροι</p><p>Και γράφουν Ιλιάδες και Οδύσσειες</p><p><br /></p><p>Κώστας Ταβουλτσίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-15401908536861092762023-10-16T05:03:00.000-07:002023-10-16T05:03:27.733-07:00Δαντικά<p> </p><p><br /></p><p>Περπατάμε και δεν ξέρουμε πού πάμε</p><p>αν αυτό είναι παράδεισος, κόλαση</p><p>ή καθαρτήριο. </p><p><br /></p><p>Χωρίς Χωρίς</p><div><br /></div>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-4242030691242289672023-10-15T15:19:00.005-07:002023-10-15T15:19:38.582-07:00 Μαθήματα ελληνικών<p><br /></p><p>Κάτω από το ανακριτικό βλέμμα της μητέρας</p><p>υποκριθήκαμε</p><p>«όλα θα πάνε καλά»</p><p>και ύστερα</p><p>κλίναμε το ρήμα ανθίζω στο σκοτεινό φθινόπωρο του δωματίου της.</p><p><br /></p><p>Αφροδίτη Κατσαδούρη</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-52208977535303769282023-09-06T13:49:00.002-07:002023-09-06T13:49:09.247-07:00Εκείνη<p> Εκείνη </p><p>Όταν έρχεται προς τα σένα, </p><p>όταν σε κοιτά</p><p>όταν περπατάει στους δρόμους </p><p>Και έρχεται</p><p>Και μεγαλώνει</p><p>Και παίρνει χώρο</p><p>Και ξαφνικά γίνονται όλα εκείνη</p><p>Απλώνεται παντού </p><p>Το δέρμα και τα μάτια της </p><p>Γεμίζουν όλα τα διαστήματα στο ανάμεσα </p><p>Κι είναι σαν θάλασσα </p><p>που πέφτει στην πόλη απ’ τις πλευρές </p><p>Και σαν ζωή που σου ταξε κάποτε ένα όνειρο </p><p>Πριν ξυπνήσεις </p><p>Εκείνη είναι πριν ξυπνήσεις </p><p>Είναι ακόμη στην άμμο </p><p>Που τρίβεται στα δάχτυλα των ποδιών</p><p>Στα κενά τους </p><p>Αντάρτισσα μόλις κατέβηκε απ’το βουνό</p><p>Και συνεχίζει </p><p>να σώσει κι άλλες </p><p>Εκείνη που δε θα φοβόταν να σκοτώσει </p><p>αν κάποιος σου έπαιρνε το κορμί ή την ψυχή</p><p>Εκείνη που ξεχνάς πάντα τη δύναμή της </p><p>Την ταραχή που προκαλείται στην πυκνότητα της ασφάλτου </p><p>Εκείνη που σε παίρνει απ’το χέρι </p><p>Που είναι η μόνη που μπορεί να σε οδηγήσει κάπου </p><p>Και δεν είναι ακριβώς φώς </p><p>Είναι φωτιά </p><p>Ζεματάει </p><p>Είναι χείμαρρος </p><p>Είναι κύμα που έρχεται και βουτάς μέσα του με το κεφάλι </p><p>Και δεν ξέρεις αν θα βγεις </p><p>Και αναποδογυρίζεις 2 3 4 φορές </p><p>Απανωτά χωρίς αναπνοή </p><p>Και μετά αναπνέεις δέκα φορές πιο αναπνοή </p><p>Πιο αέρα </p><p>Την ξεχνάς </p><p>Ξέρεις πως έτσι τρομερά έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί</p><p>Αλλά ξεχνάς τη δύναμή της </p><p>Και πως τέτοια δύναμη σε άλλον δεν είδες</p><p>Οι πιο μεγάλες συγκινήσεις είναι από γυναίκες στη ζωή σου </p><p>Αυτές σε παίρνουν απ’το χέρι</p><p>Αυτές έχουν δρόμους να σου δείξουν </p><p>Και φυλαχτά </p><p>Και νανουρίσματα </p><p>Και όπλα </p><p>Κοιμούνται σαν λύκαινες σε λακκούβες </p><p>Και πολεμούν το πρωί</p><p>Να μην πάρουν τη γη μας </p><p>Να μη μας βάλουν στα γυάλινα κουτιά των ενυδρείων τους </p><p>Εκεί ψηλά </p><p>Εκείνη πατάει τη γη </p><p>Και ριζώνει ως το κέντρο </p><p>Είναι από χώμα κι από νερό κι από όνειρο </p><p>Και την επιθυμώ </p><p>Όπως επιθυμώ την αίσθηση του απέραντου </p><p>Που κάποτε μαζί είχαμε φτιάξει </p><p>Είναι δυνατή για πέταγμα </p><p>Για αιώρηση κατευθυντική </p><p>Για αγκαλιά που μονώνει το κάθε σημείο απ’τον πόνο</p><p>Γελάει </p><p>και ο κόσμος έχει νόημα </p><p>Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια </p><p>Και τώρα σ’αγαπάω πιο πολύ </p><p>Μόνο που τώρα δεν μπορώ να σου το πω </p><p>Και πρέπει να γράφω για σένα στο τρίτο πρόσωπο </p><p>Εκείνη</p><p>θέλω να είναι κοντά μου </p><p>Να είναι όσο πιο κοντά μου </p><p>Να κάνουμε έρωτα </p><p>Και να φτιάξουμε γι’αυτό μια καινούρια λέξη </p><p>που να μην είμαστε γυναίκες </p><p>Ούτε άνθρωποι</p><p>Να μην έχουμε δει πορνο </p><p>Να μην έχουμε δει ζεύγη </p><p>Να μην έχουμε δει τίποτα ως αντικείμενο </p><p>Να μην πάτησε ποτέ κανείς κανέναν </p><p>Να μην ανάγκασε σε φιλί </p><p>Να μην πίεσε μουνί</p><p>Να μην έκοψε μέλη ή επιθυμίες </p><p>Να σε γνώριζα </p><p>και να μην είχε γεννηθεί ο κόσμος </p><p><br /></p><p>Αλλά με πόλεμο σ’αγάπησα συντρόφισσα</p><p>Και πώς αλλιώς </p><p>Τον πόλεμο για έναν καλύτερο κόσμο</p><p><br /></p><p>Έλλη Κ. </p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8270272290284062128.post-7819876317891264002023-09-02T12:20:00.001-07:002023-09-06T13:51:26.293-07:00Γράμμα που δεν θα διαβάσει ποτέ<p> Μωρό μου.</p><p>Ό,τι ήταν</p><p>Έρωτας ήταν ή δεν ήταν</p><p>Αγάπη ήταν ή δεν ήταν </p><p>Δούρειος ίππος ήταν ή δεν ήταν</p><p>Δεν θα μάθουμε ποτέ</p><p>Γίναμε κι εμείς</p><p>Αυτό που παριστάνουν όλοι οι υπόλοιποι, μωρό μου</p><p>Αντικείμενα προς κατανάλωση</p><p>Εγώ πάντως να ξέρεις</p><p>Ξέρω ότι βλέπεις πρώτος τα στόριζ μου</p><p>Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις γρι από ό,τι ήμουν, είμαι και θα είμαι</p><p>Ξέρω ότι δεν ξέρεις καν ποιος είσαι εσύ, άλλωστε το είχες πει</p><p>Οι ταυτότητες πλέον συγχέονται επικίνδυνα</p><p>Θαρρείς πως κάτι πάει να αλλάξει, αλλά βλέπω τον μηδενισμό μας, μωρό μου </p><p>Γιατί ο καπιταλισμός, δεν φταίει κανείς, δεν φταις εσύ που τίποτα δεν ήξερες να πεις, δεν φταίω εγώ που πολλά προσπάθησα να σου πω και δεν καταλάβαινες</p><p>Οι γηραιότερες και πιο σοφές γυναίκες λένε απλώς ότι δεν ήσουν αρκετός </p><p>Λένε πως θα βρω κάποιον καλύτερο, πως τυφλώθηκα-σάμπως αυτές τι κάνανε και όλα αυτά τα ξεστομίζουν έτσι απλά </p><p>Λένε πως θα περάσει</p><p>Πως έρωτας είναι και άλλο τίποτα</p><p>Εγώ, θέλω να στο επαναλάβω, γιατί αυτό μάλλον δεν το έχεις πιάσει σωστά σίγουρα, μωρό μου</p><p>Εγώ μπορεί να είμαι στρέιτ, αλλά με κανέναν καπιταλισμό ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν τα πήγα καλά, μωρό μου</p><p>Κι αυτό, θέλω να το ακούσεις, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις και τα ποιήματά μου και ας μη καταλαβαίνεις τίποτα </p><p>Για μένα, είσαι εκεί, αληθινός όπως ήσουν</p><p>Σκάρτος, ελλιπής, λάθος σε πολλά, σε πολλά που θα μάθεις αργότερα, σε πολλά που μπορεί να μη μάθεις και ποτέ</p><p>Αλλά είσαι. Εγώ για σένα, παραμένει ερώτημα μέσα μου και αυτό θέλω να λύσω, γιατί στην τελική ο καπιταλισμός μας έχει κάνει κουλουβάχατα, ρε μαλάκα και δεν ζητάω σόρι για την έκφραση, το εννοώ. Μη ξεχνάς πως είσαι μαλάκας, παρότι σε εκθειάζω, εντάξει, δεν θα τα πω εγώ τώρα, τα έχει πει ο Ντίνος πιο μπροστά, είχε και μόνιμο σπίτι, εγώ χαροπαλεύω, άσε μας. </p><p>Τέλος πάντων, μωρό μου, τι έλεγα. </p><p>Α, ναι. Ξέχασα. </p><p>Αυτά που σου είπα, εκείνο το βράδυ που ήμουν κολλημένη στο αυτί σου, εσύ, </p><p>εσύ με είχες κολλήσει στο κεφάλι σου με το χέρι σου και ήμουν από πάνω σου. </p><p>Ναι. Και σου ψιθύριζα, δεν ξέρω καν πώς γράφεται η λέξη, γιατί αυτές οι λέξεις δεν γράφονται, όλοι φωνάζουν.</p><p>Ναι. Σου ψιθύριζα, λες και ήταν όνειρο και έχω δει πολλά. Λες και ήταν ταινία και έχω δει χιλιάδες. Λες και ήταν βιβλίο, έχω διαβάσει δεν θα σου πω πόσα. </p><p>Και ό,τι σου είπα ήταν προσπάθεια. Να έρθω εκεί που χάνεσαι, αλλά χάθηκα κι εγώ αντί να σε βρω. Με έστειλες εκεί που σε έστειλαν, μωρό μου. </p><p>Αδιάβατα. Όχι, αδιάβαστα. Εδώ δεν είναι ίνσταγκραμ και λυπάμαι που το ζεις έτσι. Λυπάμαι που κι εγώ προσπάθησα να αναμορφωθώ, άτομο με τέσσερα πτυχία και άλλα ποσά πιστοποιητικά, για σένα. Καλά, όλα θα γίνουν ιδιωτικά στην Ελλάδα και εγώ θα αχρηστευθώ, παρότι χάρη σε μένα πολλοί θα πάρουν πτυχία.</p><p>Ναι, μωρό μου. Και σε ρωτώ. Εκείνη τη νύχτα. Που σου μίλησα σαν να είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Και σου έκανα μία τιμή. Όχι από αυτές που ξέρεις, αλλά από τις άλλες. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν με έφερες εσύ σε οργασμό, αλλά εγώ. Μόνο εγώ. Και για αυτό σε ευχαριστώ. Επειδή για λίγο, ελάχιστα. Με είχες αφήσει να έλθω. </p><p>Μετά από αυτό, εύχομαι ποτέ ξανά. Να μην αφήσω κανέναν να με καταναλώσει. Εσύ δεν φταις. Άλλωστε, από την αρχή μού είχες πει ότι δεν αποχωρίζεσαι την κόκα κόλα.</p><p>Φιλάκια. </p><p><br /></p><p>Χωρίς Χωρίς</p><p><br /></p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0