Άργησα

Οι μαχαιριές που έφαγα είχαν το χρώμα της αγάπης
Έβαλε τη μάσκα του-δεν είχε γάντια-
Και με γυμνά χέρια με αγκάλιασε
Με φίλησε με τα όμορφά του λόγια,
στο αυτί μου ήταν γλυκύτατα
και στην καρδιά μου ευλογία.
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από την αμοιβαία αγάπη;
Καλύτερα να ηταν όνειρο,μα ήταν εφιάλτης.
Λύγισα,με γονάτισε,όχι δεν μπορεί…
Δεν μπορεί να σε σκότωσε…
Δεν μπορεί να ήρθε μεταμφιεσμένος σε άγγελο.Γιατί;
Τα ίδια χέρια που άγγιζαν το σώμα μου και την ψυχή μου
Όχι,δεν ήθελα να το πιστέψω
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ηταν όλα τόσο απατηλά,ότι ήταν άλλος ένας ηθοποιός
Ποτέ μην υποδύεσαι τον ερωτευμένο,ποτέ
Η υποκρισία…
Η ελπίδα με κατέστρεψε,αργοέσβηνα…
Για ποια όνειρα μιλάτε;
Όχι,ευχαριστώ τα θέλω τα μούτρα μου.

Ματίνα Στ. 

Αδράνεια

πλήρης αδράνεια πέραν των βασικών
μηχανικές κινήσεις πλέον
χωρίς βαθύτερα νοήματα και βλέψεις

πρόσωπα
λίγα, μετρημένα
το συνειδητοποιείς στα 21
ήταν πολλά, για λίγο

το "εσύ'
δεν έχει πια κατεύθυνση
αιωρείται με περιστροφικές κινήσεις
γύρω από τον εαυτό του

το "εγώ"
έχει κατεύθυνση
κατακόρυφη
προς τα κάτω

η άλλη

Συγκατοίκηση

Δεν θα 'σουν θάνατος γλυκιά
Θάνατος λατρεμένη
Αν τρέχοντας σαν έφηβο κι αγάμητο αγρίμι
Χιμούσες να φιλήσεις τον λαιμό μου
Κάπου και κάποτε κοινά
Κάποια εποχή αδιάφορη
Στον ύπνο ή στην λεκάνη
Και αν δεν ήμουν από γυαλί και μέλι
Ίσως και να με πείραζε ο τρόπος
Που πλέεις κάθε μέρα στην ανάσα μου
Ή που έσκισες τα μάτια μου
Για να 'χεις ένα μέρος για να ζεις
Δεν παραπονιέμαι όμως
Αλήθεια
Κι αν λίγο σε φοβάμαι
Είναι γιατί είσαι πάντα εκεί
Κι είμαι κι εγώ εκεί
Και μια ζωή χωράμε με το ζόρι, δηλαδή
Μα είσαι καλή
Και είσαι γλυκιά
Κι είσαι τα πάντα
Όσο κι όπως τα πάντα με γαμούν
Μειλίχιο χαμόγελο πάνω απ' την τάβλα του χασάπη
Νούμερο του ΕΟΠΥΥ 8:05 ακριβώς
Ή μπόχα έξω απ' το εργοστάσιο του Παυλίδη
Που, ρε πούστη, σοκολάτα φτιάχνουν
Θα 'πρεπε να μοσχοβολάει
Και δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια
Μα λίγο σε βαρέθηκα
Φίλη γλυκιά και θάνατε γλυκέ μου
Βλέπεις
Σιωπήσαμε παρέα τόσο καιρό
Που δεν θυμάμαι πια πώς να μιλώ ή να κλαίω
Μόνο τα μπούτια σου, αλαβάστρινα χτικιά
Στιλπνές, παραμυθένιες τυρρανίες
Να πνίγουν στοργικά τις φασαρίες μου
Θυμάμαι
Και
Βαρέθηκα
Χάσου λοιπόν και λείψε
Λείψε σα να μην σ' έμαθα ποτέ
Και λείψε μου για πάντα
Σαν κάτι που ονειρεύτηκα μικρός
Πολύ μικρός
Χύσου μακριά μου κι έξω μου
Πάρε τη νύχτα σου αγκαλιά
Και ξεκουμπίσου
Σ' αγαπώ

Ανδρέας Παπάζογλου

Μίζερη πραγματικότητα

Δεσε μου τα μάτια,
να μου τα δεσεις
αμεσως σου ειπα.
Αρνουμαι να αντικρισω
την πλασμενη από τις σταχτες
του παρελθόντος
πραγματικοτητα
Αυτη
μονο τερατα γεννάει.
Τερατα που χυνουν αιμα για να
καουν εν τέλει στις δικες τους σταχτες.
Σαδιστες του εαυτου τους
Αντι ν' αναβουν φωτιά καινούργια αρκουνται στης σταχτης
τη μιζέρια.

Αν δεν ειναι αυτο κατάντια τοτε τι ειναι;

Αγγελική Σπανδωνιδου

Άτιτλο

Δηλώνω απερίφραστα την σύγχυση
Γενναία υπόκλιση στην αρμονία της
Μου προέβαλλε το ερώτημα
στην τελευταία της επίσκεψη
Να ζήσω μια ζωή
 χωρίς το φως ή χωρίς τον ήχο
Τυφλός αν ήμουν δε θα σε έβλεπα
Κωφός αν ήμουν δεν θα μπορούσα να σε ακούω
Και τώρα που ούτε βλεπόμαστε
Ούτε ακούω νέα σου
Βιώνω την μόνιμη τύφλωση - κώφωση

mismatched