Ματωμένες φράουλες

Σήμερα φόρεσα την τσαλακωμένη μου φούστα και βγήκα έξω. 

Βαρέθηκα να την σιδερώσω και αποφάσισα ότι έτσι και αλλιώς πήγαινα να αγοράσω φράουλες Μανωλάδας και μια σιδερωμένη φούστα δεν θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο. 

Στον δρόμο θυμήθηκα εσένα. Πάντα σου φώναζα να μην βγαίνεις έξω με τις μπλούζες ασιδέρωτες. Τι χαζή που ήμουν, δεν είχα καταλάβει τότε πόσο τσαλακωμένος μπορεί να είναι ο έρωτας. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα τσαλακωνόμουν για εσένα σήμερα. 

Τι να κάνω τώρα που το κατάλαβα; Να βγάλω όλα μου τα ρούχα, να αδειάσω την ντουλάπα, να τα πετάξω όλα ένα ένα κάτω, ζαρωμένα, πατημένα, ποδοπατημένα, κουβάρια να σέρνονται, να τα πάρω αγκαλιά, να’ ρθω να σου τα δείξω, να σου πω Να Τόσο Σ’ Αγαπώ. 

Όμως τώρα είναι αργά. Έγινε η ζωή μας ατσαλάκωτη και εσύ αγόρασες σίδερο για να με ξεχάσεις. 

Επιστρέφω σπίτι, κοιτάζω την ντουλάπα μου, τρώω μια φράουλα και νιώθω για σήμερα ο χειρότερος άνθρωπος επί γης. 

Α. 

Σε αργή κίνηση

είναι αστείο, έτσι δεν είναι;
μην με κοιτάς έτσι!
ποτέ πριν δεν είχα κοιτάξει έτσι
-σε-
τόσο κοντά
από τόσο κοντά
τις λεπτομέρειες
πάνω μου
πάνω σου-
μην με κοιτάς έτσι
πως θες να σε κοιτάξω;

και μετά πέφτω
στο άλλο πλευρό
υπεκφυγές
είναι αλήθεια αστείο
πόσες φορές διστάσαμε
πόσες φορές ξεχάσαμε
πόσο αναπνέουμε άρρυθμα
καμιά φορά τα βράδια

ξέρεις όμως
μάλλον
κάποια πράγματα ακούγονται καλύτερα
χωρίς μουσική
σε θαμπό φόντο
με ανοιχτά μάτια
με μελανιασμένα γόνατα
με μελανιασμένα σώματα
στη σιωπή

α.

cherchez la femme

ξανάρχισα να ταυτίζομαι με τα κείμενα αλλωνών
τα long poetry της πόλης

στους ίδιους δρόμους που κινούμαστε όλοι
στους ίδιους δρόμους που προσπαθούμε να ξεκαυλώσουμε πηγαίνοντας στη δουλειά

παρατάω τις δουλειές που δεν έχουν νόημα
όπως το να πείσω το γάτο μου ότι το στρώμα μου δεν είναι νυχοκόπτης
ή το ότι δε ζαλίζομαι κάθε πρωί από την έλλειψη σιδήρου

ή το ότι θα σταματήσω να κοιμάμαι ανάποδα στο κρεβάτι με το μαξιλάρι στα πόδια

ή το ότι θα σταματήσω να τραγουδάω ντίσνευ μέχρι να βραχνιάσω

και συνεχίζω να πιστεύω σε μια συννεφιά που δε θα'ρθει

και συνεχίζω να σκέφτομαι με ρήματα κίνησης, όχι στατικά

παρόλο που τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο.

Ίσως ένα πρωί να ξυπνήσω λούτρινη
και σταματήσω να κινούμαι

τότε όμως θα δακρύζω συνεχώς
γιατί θα πονάνε τα μάτια μου κοιτώντας το ίδιο σημείο
 θα σε χρειάζομαι εκεί να με κινείς
και να μου αλλάζεις μπαταρίες,
αν φυσικά είμαι τυχερή και είμαι από εκείνα τα λούτρινα που μιλάνε
θα έχω μια φράση που θα απαντάει σε όλα

θα χωράω στην τσάντα σου
και κάθε φορά που θα την ανοιγεις θα χαίρεσαι που θα με βλέπεις
θα σου πιάνω χώρο και θα αναρωτιέσαι γιατί με πήρες μαζί

δε θα με χρειάζεσαι
αλλά θα χαίρεσαι να με αγγίζεις.

Α.

Ο άνθρωπος που δε μιλούσε

αντιστέκομαι
στην παρόρμηση να ορμήξω πάνω σου
αντιστέκομαι
στην έλξη
ακολουθώ με τα μάτια μου
το λεκτικό παραπέτασμα
που μας χωρίζει

αναρωτιέμαι
ποια είναι η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων
όχι σε μέτρα η εκατοστά,
αλλά σε λέξεις που δεν ειπώθηκαν,
γιατί κάποιος θεώρησε κάποτε ότι δεν είναι η ώρα να ειπωθούν,
σε κινήσεις και βλέμματα που δεν ανταλλάχθηκαν,
γιατί κάποιος θεώρησε κάποτε ότι δεν είναι της ώρας
ότι έχουμε καιρό για τέτοια

χτίσαμε το διάφανο τοίχο από λέξεις
έναν μπροστά μου
και έναν μπροστά σου
και τον γεμίζουμε δαχτυλιές
προσπαθώντας να πιάσουμε αυτό που είναι απέναντί μας
χωρίς να βλέπουμε αυτό που χτίσαμε μπροστά μας

ποιητική α-η-δία με πιάνει
θέλω να σου φωνάξω στο αυτί,
να σου πετάξω την ουδέτερη έκφραση
και μαζί μ'αυτήν
να σου πετάξω και ό,τι δε χρειάζεσαι από λέξεις.

Α. 

Συντεταγμένες

δε θέλω τα δικά μου χέρια
ή έστω
δε θέλω μόνο τα δικά μου χέρια
θέλω τα δικά μου μάτια
αλλά δε θέλω τα δικά μου χέρια πάνω στα δικά μου μάτια
θέλω τις δικές μου φωνητικές χορδές
αλλά δε θέλω μόνο μια γλώσσα
δε θέλω να είμαι λιγότερο από σένα
αλλά δε μου φτάνω κιόλας
θέλω να έχω την έκφρασή σου όταν σε βλέπω
θέλω οι μύες μας να συσπώνται ταυτόχρονα
θέλω να είσαι
όταν δεν είμαι
δε θέλω να είμαι
όταν δεν είσαι

Α.