Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

Λεκές στη Σελίδα


 

Ένα τρένο


Ένα τρένο που σκεπάστηκε απ' τα μπάζα του κράτους

Που κάηκε απ' το πετρέλαιο των λαθρεμπόρων

Που έλιωσε απ' τις ιαχές των παιδιών

Που το βούτηξαν στα κέρδη μιας εταιρίας

Ένα τρένο μες στην φωτιά και το κάρβουνο

Ένα τρένο χωρίς προορισμό

Χωρίς ελπίδα

Ένα τρένο 

Ένα δρομολόγιο

Και ένα παλιό απόκομμα εισιτηρίου

Που θα θυμίζει ότι κάποτε τα παιδιά θα  φτάσουν στις πατρίδες τούς 


Πέτρος Αποστολίδης

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024

Untitled


Like this page of cats playing and dogs running behind squirrels.

Don't spend your time watching videos of war and atrocities against innocent civilians.

Listen to music videos and watch a fashion channel
while babies will never see the sunrise again.

Life is too short to poison your self with compassion and solidarity.

Don't raise your voice and scream for the injustice, keep it low and sing your favourite song, the one you love so much while you walk free in a cold February night.

They will still be there fighting, bleeding, screaming, crying, being born and tragically die, LIKE HEROES.


Despina Katsaragaki

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

Άτιτλο


Άσε με, της είπα.

Με άφησε.

Έπεσα.

Μα αν δεν με άφηνε ίσως να έπεφτε κι εκείνη.


έ ρ ω τ α ς

Όταν έρθω


Όταν έρθω να είσαι έτοιμη

Με τα χρυσά σου μαλλιά

Με το κόκκινο γαρύφαλλο στο στήθος 

Με τα αγαλματένια χέρια που 

Πιάνουν τον ουρανό

Να είσαι έτοιμη να φύγουμε

Για μακρινά ταξίδια

Στην άκρη του χρόνου

Στο κέντρο του κόσμου

Στην γωνιά των αστεριών

12 και κάτι ήρθα και ήσουν έτοιμη 

Όταν ο κόσμος κοιμάται

Όταν η  λήθη ξυπνάει

Όταν οι ψυχές ενώνονται

Όταν εμείς φεύγουμε

Λες και ήσουν έτοιμη από καιρό για να σαλπάρουμε


Πέτρος Αποστολίδης

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2024

Για τη Φωφώ


Έρχομαι στο σπίτι με τα αγαπημένα σου γλυκά 

Σε κοιτάζω να ατενίζεις έξω από το παράθυρο

Κάθομαι δίπλα σου και σου μιλάω

Η αύρα σου γιατί είναι τόσο ήρεμη;

Σου φωνάζω ότι σ'αγαπω αλλά η φωνή μου δεν ακούγεται

Οι λυγμοί μου με πνίγουν αλλά εσύ δεν αντιδράς 

Μου λες ότι δεν θα την άλλαζες αυτή τη ζωή παρά τα τόσα δεινά της

Και εγώ δεν καταλαβαίνω

Και ξυπνάω 

μόνο για να θυμηθώ ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ.

Δεν θα με περιμένεις 

ούτε θα σε ξαναβρώ.

Και πόσο περίεργο

μέχρι να περάσει η μέρα πάλι το ξεχνάω.


Μαρίνα