Τοδωμάτιο βαραίνει απότομα στη θύμισή σου
Οι πόρτες ασφαλίζουν συνειδητά
Εγκλωβίζοντας τη θλίψη μου σε τέσσερις τοίχους
Οι κουρτίνες παίρνουν θέση μπροστά απ’ το παράθυρο
Στερόντας μου τη θέα τηςσελήνης
Οι τοίχοι ορμάνε προς το μέρος μου
Ουρλιάζοντας με τη φωνή σου
Τα φώτα του πολυελαίου τρεμοπαίζουν αβέβαια
Συγχρονισμένα με τις άστατες σκέψεις μου
Το είδωλό μου με παρατηρεί με δάκρυα στα μάτια
Ψιθυρίζοντας κατάρες προς το μέρος μου
Η τελευταία γόπα δραπετεύει απ’ το τασάκι
Και φωνάζει σπαρακτικά το όνομά σου
Καμία απάντηση
jf
