Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Μισό δάκρυ


Ένας ζωντανός οργανισμός είναι η σκέψη.
Ξυπνάει χαράματα και πολιορκεί τις νευρικές συνάψεις-απολήξεις μου.
Δεν μ'αφήνει να χορτάσω ύπνο.
Παίρνει μορφή όταν κλείνω τα μάτια και αλλάζω πλευρό.
Στρογγυλοκάθεται στο στέρνο και οι ανάσες γίνονται αναστεναγμός.
Με ωθεί να σηκωθώ.
Μπροστά στον καθρέφτη μηχανικά κοιτάω τα μάτια μου. Τα παρατηρώ.
Αναγνωρίζω ελπίδες,
όνειρα, εικόνες του χτές.
Χασμουριέμαι κουρασμένα.
Ξημερώνει και μονο τοτε βρίσκω γαλήνη.
Η σκέψη έγινε μισό δάκρυ στην άκρη του ματιού, ισως να είναι επειδή χασμουρήθηκα.

Δ.Κ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Ματωμένος Φοίνικας.



Υπερήφανος.Η φλόγα του έκαιγε.
Ήλιος καλοκαιρινός.
Μια φλόγα τόσο δυνατή που μπορούσε να τον κάψει.
Κάτω από το φως του βασιλείου των νεράιδων εκείνος
πετούσε μεθυσμένα για να φυλακίσει στιγμές.
Τα κατάφερε.Σχεδόν.
Στο τέλος τον φυλάκισαν οι ίδιες του οι στιγμές.
Και τώρα;Τώρα τι;Τι συνέβη;
Για κάτι ώρες χάριτος παραδόθηκε στην άβυσσο των
ματωμένων σκέψεων.
Και τώρα πεθαίνει. Ξέρεις γιατί;Γιατί ήθελε να ζήσει.
Πεθαίνει για να ζήσει.
Κι αυτό είναι που τον κρατάει ζωντανό.
Φλόγα. Στάχτη. Στάχτη. Φλόγα.
Για να καταφέρει να εκπέμψει την φλόγα του
πρέπει να μετατραπεί σε στάχτη.
Και αυτή είναι η κατάρα των όμορφων στιγμών.
Ένας ματωμένος Φοίνικας.


Πυθόσοφος ο Τελχινέος

ρε ύφεση – ρε _ λα δίεση – λα



ο παπαγάλος
είναι μεγααάλος
και κάνει πι-πι
και κο-κο-κο
κι αν το κοράκι
δεν γίνει τζάνκι
ή σε άλλα σκότη
δεν αρνηθεί (παθητική)
θα φύγει τότε
ποτέ ή πότε
στο ένα φτερό το σούρουπο
στο άλλο ξημερώνει
(η αυγή, η ανατολή είναι καμμένες λέξεις)
με αγαπάς;
καλά ντε μια κουβέντα είπα
σκεπασέ με με τους ώμους σου
ναι δε γίνεται.. το ξέρω
κόψε μου το κεφάλι
μην με αρνηθείς
ένα ιδιωτικό ψυχιατρείο για τον ποιητή παρακαλώ;
δεν είναι στην χάρτα των οικουμενικών ανθρώπων του Δικαιώματος;
τι; πρέπει μόνος μου, ο καθένας κάνει ό,τι, όλα κάποτε τέλει τέλεια τέλεια τέλεια άιμ τζαστ φίλινγκ
είμαι καρπός της γης ή του πένθους ;
η γη δεν πενθεί ποτέ, γι’ αυτό εφευρίσκει την άνοιξη;
δε πειράζει κάνω αγρανάπαυση
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ δλδ
μέχρι να ρίξεις εδώ ξανά τους σπόρους σου
ο άνεμος δεν είναι που πάει δώθε κείθε κι όλα τα γιατρεύει
φύσα τη σκόνη μου και πνίξε με στο ρίγος, που είσαι;
που θα βρεις άλλο καλύτερο νεκροχώραφο από εμένα
κάποτε σου υποσχέθηκα λουλούδια
τα έκαψε το καλοκαιρινό κρύο δεν έδωσα όχι όλα όσα θα όχι όλα
έχω ακόμα
μα τώρα βρωμάω μπαγιάτικο χρυσάνθεμο
ή τουλίπα της θάλασσας ή
χαλασμένο κολοκύθι
ή
τα φαντάζομαι όλα αυτά για να συμπιέζω τον εξευγενισμό του αρώματος αν αποφάσιζες ποτέ να γίνεις πάλι μύτη
ή
είτε
τα ποίηματά μου μοιάζουν με αυνανισμό;
δεν τελείωσα

δ*^μ#:τ&%ρ)(ς  Κ. (υιός του Γιόζεφ και της Δίκης το γένος αγόνου)

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

Οξύ

Ρέει στον οργανισμό
αδίστακτα
αυτό το οξύ,
που λεπταίνει
την ύπαρξη.

 Τακτικές τοξίνες κατατρώνε.
Τακτ βίας.
Τακτ αηδίας.
Μέσα μου. Στον κόσμο.

 Οι παλμοί μας σύνορα
μεταξύ φθοράς και ακαμψίας.
Παλμός και νευρόπονος.

 Οι φωτιές των δρόμων σύνορα-
μεταξύ ζωής και θανάτου.
Χαμένες
στην ψυχογεωγραφία
της μητρόπολης.

 Οι φρικτές φωνές των ανθρώπων
ανάσες με θόρυβο σε καθημερινό μακελειό.

 Κι αυτές οι ζωές στη γωνιά των συρμών
με τα θλιβερά τους λάβαρα
καγχάζουν το "τίποτα δεν έχει απομείνει".

 Σακατεμένη γενιά στα πεζούλια.
Παροξυσμός στον πολιτισμό της φυλακής.

 Σκουπιδοφάγοι, πτωματοφάγοι
κανίβαλοι, νεκρόφιλοι ή ζογκλερ.
Πάνω τους και γύρω τους και μέσα τους
λούζονται με τις ιαχές της εξουσίας.

 Και τα παιδιά τα βράδια
θλιβερές αγέλες που δεν συναντήθηκαν ποτέ.

 Δεν μας ακούμπησε ή δεν το αισθανθήκαμε( ; ) :
Το ίδιο νεκροσέντονο μας περιβάλλει.
Η ίδια ψύχρα είναι αυτό που μένει.

 Το οξύ που ρέει,
και λιώνει,
και λεπταίνει.
Στο μυαλό και την αίσθηση.

 Το οξύ: Εγκλεισμός στο σώμα.
Εγκλεισμός στο μέσα.
Σιωπή.
Αυτό το οξύ ρέει αδίστακτα.

Νωχελικός Θυμός 

Τρίτη 3 Απριλίου 2018

Στιγμές του χτες


Υπάρχουν μέρες που η σκέψη δεν σκαλώνει στις στιγμές του χτές.
Το κουράγιο σε επισκέπτεται, σηκώνει τα μανίκια και για εκείνη και μονο τη στιγμή σε παρηγορεί οτι η ζωή είναι ωραία, και ας κατοικούν λίμνες στα μάτια και σε εκείνο το μάυρο νησάκι, την κόρη, που έγινε τριπλάσια όταν σε κοίταξα.
Ξέγελας την μοναξιά τα σαββατοκύριακα και θεωρείς αμαρτία να νιώσεις την θλίψη,
ποτήρι του νερού, σκοτεινό βλέμμα και σιγή δεν ταιριάζουν στην περίσταση.
Έχεις ξοδέψει 5 μέρες και 5 μήνες να τα ζείς σε επανάληψη, πως να σου δώσω το εντάξει για να προχωρήσεις;
Ενας αλήτης έρωτας θα σε σώσει.
Ενάντια σε όλα, αλύπητος εκτελεστής των θλιμμένων στιγμών.

Δ.Κ

Άπνοο



Ξερή πνοή η κάθε σου εικόνα
Ανεπαρκεί υδρατμών που θα υγράνουν την ψυχή μου.
Και το κορμί μου
Κουρνιασμένο εμβρυϊκά σε ξεβρακωμένο μάρμαρο
Δίχως να αποζητά τη ζέση
Μιας και πλέον
Έμαθε να ζει τυλιγμένο σε άυλο σεντόνι.
Και η πνοή αυτού;
Πιο ισχνή κι απ’ της εικόνας σου.
Μα πώς έφτασα ως εδώ;
Μάλλον ξέχασα να ενεργοποιήσω το ξυπνητήρι της ζωής τότε που χάθηκες.
Ή μήπως όταν εμφανίστηκες;
Λεπτός ο διαχωρισμός
Λες και η ύπαρξή μου είχε κρυφτεί τόσο καιρό
Και τώρα δεν ξέρω σε ποιον εαυτό να τη χρεώσω
Σε αυτόν που πλέον μετά βίας ζει
Ή σε αυτόν που χρόνια νόμιζε πως επιβιώνει δίπλα σου;

Σόφι Σολ