Μην τους αφήσεις (ούτε να ψιθυρίσουν)

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Εγώ, σαν κοινός άνθρωπος, πρέπει να αρκεστώ σε καλές συνήθειες.

Ξύπνα νωρίς το πρωί, φάε πρωινό,

κάνε γυμναστική, δες μια ταινία,

βγες μια βόλτα.

Να θεωρείς επιτυχία το να μπορείς να κοιμηθείς καλά το βράδυ,

ώστε να επαναλάβεις τον κύκλο αύριο.

Φυσικά, θα βρω μια δουλειά, έτσι ώστε να κουράζομαι μέσ' τη μέρα.

Θα εξαντλήσω τη σκέψη μου, θα κρατήσω τις τσέπες μου γεμάτες.

Άλλωστε, αύριο-μεθαύριο θα θέλω να κάνω οικογένεια,

και οι οικογένειες χρειάζονται χρήματα.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχω ήδη δεθεί ανεπανόρθωτα με τον κόσμο.

Πρέπει να είναι τρομερή ανακούφιση να ζεις για κάποιον άλλον—

ίσως θελήσω να το δοκιμάσω.

Οποιαδήποτε δουλειά.

Δε με ενδιαφέρει, έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρω να κάνω τίποτα.

Οποιαδήποτε οικογένεια.

Μπορώ άραγε να την επιλέξω αληθινά;

Αν είμαι τυχερός, θα λείπω στη δουλειά τη μισή μέρα.

Την άλλη μισή θα κοιμάμαι.

Και ο καρπός της δημιουργίας μου, κάνα δυο ξένοι ακόμα,

θα μ' αγαπούν στα ψέματα, μόνο γιατί έτσι πρέπει.

Θα τρέχουνε στη μάνα τους, θα κρύβονται από μένα,

όσο εγώ οργίζομαι για μια παλιά ελπίδα

που σβήνει όλο και πιο πολύ,

σε κάτι λίγες ώρες που κάθομαι στο σπίτι μου, μοναχικός ξενώνας.

Δε βρίσκω νόημα να επαναλάβω την ιστορία.

Εξάλλου, τα μεγάλα νοήματα είναι για τους πολιτικούς και τους παπάδες.

Ιωσήφ Κ.

Δύση

Από ασφαλή απόσταση,

μην ξεχνάς, παλιά μου φίλη.

Με ρώτησες αν μπορεί κανείς να ερωτευτεί μια ιδέα –

μπορούμε άραγε να ερωτευτούμε κάτι άλλο;

Αγαπώ τους ανθρώπους,

όπως αγαπώ να κοιτώ το ηλιοβασίλεμα,

στεκόμενος στην άκρη

του ψηλότερου γκρεμού.

Κάθισε δίπλα μου,

ο ουρανός σήμερα μοιάζει

σα γιγάντιος καθρέφτης,

και οι αφελείς μας υποσχέσεις

με κάνουν να χαμογελώ.

Ξέρω ότι εννοείς

κάθε γλυκιά σου λέξη –

σε ξέρω τώρα –

ακούω τον εαυτό μου να με καθησυχάζει.

Μην ανησυχείς καθόλου,

παλιά μου φίλη,

δεν θα αποχωριστούμε ποτέ ξανά.

Αν όλα πάνε καλά,

θα σε αγαπώ

μέχρι να δύσεις.

Ιωσήφ Κ. 

Άτιτλο

Δε θα μου λείψουν τα στενά σοκάκια.

(Η πόλη απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, τι αχάριστος ήμουν τότε.)

Χαμένες Αλκυόνες.

Τα βράχια είχαν παράθυρα, βλέπαν ημέρες κρύες, μα εμείς ήμασταν νέοι μέσ' τις μικρές φωλιές μας 

- μη βιαστείς να βγείς-

Ο κόσμος δεν περιμένει, ο κόσμος είναι γι' άλλους,

το φώς του δε μας βλέπει.

Μας χαιρετάνε δες τους - είναι όλοι αυτοί φίλοι, με τις οπλές στα δόντια και τα κοφτά τους λόγια; -

Σε παίρνουν από μένα, το νιώθω βήμα βήμα.

Μη με αφήσεις μόνο, δε νιώθω όπως πρώτα.

Να σηκωθείς να φύγεις, να πας να βρεις τον κόσμο.

Η πόλη σε προστάζει , ακούω τις κραυγές της.

Ακούω κι άλλα τόσα - φοβάμαι να σ' αγγίξω       με στολισμένα λόγια και πορφυρές ιδέες-

Η απόφαση ελήφθη, θυσίασέ με τώρα 

σε κάπνα κρύας σάρκας χτίσε καινά παλάτια 

και χώρεσέ τους όλους σ' Αλκυονίδες μέρες,

όσο εγώ θυμάμαι μικρά στενά σοκάκια.

Ιωσήφ Κ.