Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα pugakush. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα pugakush. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

ΖΗΤΩ!


η φυσικότητα

της πρέζας

του συνδυασμού 

του καφέ και του τσιγάρου 

μας τρώει τα σωθικά


χάνουμε χρόνο στο παρκάρισμα

και αμολάμε χριστοπαναγίες

με πλατύ χαμόγελο

με αδιαφορία καθοδηγούμενη από στόμφο



κάνει βήματα πίσω το κορμί

εκ των έσω

και εμείς βουλώνουμε τρύπες 


το δράμα της νικοτίνης 

φαίνεται ακόμη και στην 

οθόνη του υπολογιστή σου


νέα μορφολογία πραγμάτων 

νέες συνήθειες 


pugakush

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020

Άτιτλο



ψάχνω την ευτυχία σε παιχνίδια του playstasion ένα
κρας μπαντινγκουντ και φιφα 2001
τότε που δεν είχα γνωρίσει κανέναν
και ο πόνος έμενε στα μάτια τα καμένα

ψάχνω για τα βιβλία που λένε ότι γαμάνε
για να πω ότι γαμάω και γω
γιατί για άλλη μια φορά θέλω να δείξω ο,τι ξέρω
να δείξει η κάμερα ότι χορεύω και γω

ονειρεύομαι το οχτάωρο
συνωμοτώντας για το πέντε
λέω ναι στην αρρώστια, θέλω και γω,
να φυλαχτώ

κρίμα που είσαι πάλι στην ουρά
κρίμα που κατάλαβες πολλά
κρίμα που νομίζεις ότι ζεις
συγχαρητήρια, είσαι και συ πολεμιστής

pugakush

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019

η καύλα ως πρέζα



Δεν είμαι από τα ζώα που πιστεύουν στην συνεχή αναζήτηση του σεξ. Δεν είμαι, επίσης, από τα ζώα που η σοβαροφάνειά τους τους κρατά αιώνιους σκλάβους των εαυτών τους. Αντιμετωπίζω την καύλα και το σεξ σαν μια εξέλιξη, σαν μια κατάσταση που σε ρίχνει σε έναν κόσμο που ψάχνεις για τη δόση σου.

‘άκρως ερεθιστικόν‘
πεινασμένος. Λυσσάω.
αλλά το κορμί σου δε το τρώω μόνο το γεύομαι, περνώντας το με σάλιο από την κορφή ως τα νύχια.
-Το σάλιο είναι ο καταλύτης της καύλας, χωρίς αυτό δε συμβαίνει απολύτως τίποτα.-
σε νιώθω σε κάθε φάση της κίνησης, άναρχη, οι σταγόνες μας ενώνονται, όσο περνά η ώρα-όλο και περισσότερες είναι-κοντεύουν να γίνουν λίμνη.
μακάρι να μπορούσα να πνιγόμουν για ώρες εκεί.

pugakush

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

Συγγρού



Σταυρωμένος παρατηρητής
χαρούμενος από φόβο
θλιμμένος κατ ανάγκη-
ταυτόχρονα

Έχω μετρήσει πολλά
δε ένιωσα κάτι,
μόνο τον σβέρκο μου

Προσπαθώ να κουνηθώ και είμαι κοντά
για να δω
αυτά που ονειρεύομαι τόσο καιρό

Τα λημέρια
που έχουν μπει-αυθαίρετα-στο νου
ανθισμένα λιβάδια, χρόνια τώρα

Ακόμη όμως αφήνω τις ώρες να περνάνε
Να. σαν τα ‘μάξια
Και είναι πολλά τα γαμημένα
στη Συγγρού.

pugakush