Απουσία

              "Ἒρος δ’ ἐτίναξέ μοι
              φρένας, ὠς ἄνεμος κάτ’ ὂρος δρύσιν ἐμπέτων"
                                                                       Σαπφώ

Απορώ γιατί .
Γιατί έφυγες;

Ένιωθα πως μαζί
θα γνωρίζαμε
τη ζωή.
Τον κόσμο μαζί
θα κατακτούσαμε
με ένα φιλί και
ένα χάδι.

Πώς τώρα να πιστέψω πως
δεν θα σε ξαναδώ ;

Miriel

Φυτό

είμαι φυτό.
φυτρωμένο στο άθλιο πλακάκι του πεζοδρομίου
τα φύλλα μου είναι κατακόκκινα
σαν το πιο γιορτινό κραγιόν
τα φύλλα μου κοιτάνε κάτω
τόσο που το πλακάκι φέγγει
κόκκινο
δεν υπάρχει ήλιος να στραφώ
μόνο το κίτρινο φως απ το μπαλκόνι
και άντε να το πετύχεις

καμία γιορτή.

Ναζλ

Ανάληψη ευθύνης

Στους ανθρώπους που μιλάν με τη σιωπή,
αυτοί ξέρουν .
Μόνο τα βλέμματα σαν ανταμώσουν
εκρήξεις
στο μεσοδιάστημα  ένωσης  και φυγής,
επαναστάτες της σιωπής .
Σα παίρνουν μέρος κι άλλες αισθήσεις
πορεία πάνω στο σώμα τους,
διαμαρτυρία ανοχής
αμαρτία δίχως ενοχή
η σύγκρουση αναπόφευκτη με το κατεστημένο εγώ τους,
τη σύλληψη διέφυγαν οι ταραχοποιοί
ανάληψη ευθύνης πήρε η σιωπή.

Server Notfound

Εναλλαγές

Χάνεται πού και που
Αλλά πάντα επιστρέφει
Το θηρίο παραμονεύει
Κρύβεται στις σκιές
Κ’ όταν έρχεται η ώρα αναδύεται στην επιφάνεια

Επιτίθεται εκεί που δεν το περιμένεις
Ορμάει και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς
Σε κατατρώει
Σου σκίζει τη σάρκα
Κομμάτι-κομμάτι χάνεσαι

Εσύ αναπνέεις ακόμα
Μάρτυρας της αποτρόπαιης πράξης
Ουρλιάζεις
Φυσική ροή των πραγμάτων
Πόσο να κρατήσει το φως;

Απομένεις σκελετός
Μισοφαγωμένος και κουρελιασμένος
Ανοιχτός
Μπάζεις από παντού
Ευάλωτος και στα πρόθυρα της σήψης

Οι ανασφάλειες φανερωμένες
Τις εξετάζεις προσεχτικά με τα άκρα των δαχτύλων
Ό,τι απέμεινε από δαύτα τέλος πάντων
Δεν τις είχες καλύψει μάλλον τόσο καλά
Και είναι τώρα αλάτι στις πληγές

Ποτέ σε στέρεο έδαφος
Ποτέ αρκετός
Ποτέ σιγουριά
Άλλη σάρκα αύριο
Τον εαυτό σου όμως δεν τον ξεγελάς

Ποιος είσαι τέλος πάντων;
                                                                                                                                 (Σε έναν εαυτό σου)

Ε.

Άτιτλο

Έβαλα να πιω ουίσκι,
για να πάρει το αίμα μου την ημερήσια δόση του
σε αλκοόλ.
Άναψα ένα τσιγάρο
και σε σκεφτόμουν,
καθώς έβλεπα τις στάχτες να πέφτουν,
βίαια, με έναν κάπως ελεύθερο τρόπο.
Ήταν, λες και περίμεναν πολύ καιρό αυτό το πράγμα.
Μήπως τελικά, αυτό που μας καίει
είναι και αυτό που μπορεί να μας απελευθερώσει;
Δεν ξέρω.
Ξέρω πως πλέον τα πάντα άλλαξαν
και είναι αλλιώς.
Ξέρω πως τα κουρασμένα μάτια
εκφράζουν κουρασμένες καρδιές.
Ξέρω πως χρειάζεται πολλή
απελπισία
δυσαρέσκεια
και απογοήτευση
για να γράψεις κάτι.
Μήπως τελικά δεν έφυγες ποτέ;
Αυτό δεν το ξέρω,
μα διάολε,
το βλέμμα σου ακόμα με στοιχειώνει.

Σπύρος Θύμιος

Άτιτλο

Κοίτα να δεις που γεμίσαμε δύο δεκαετίες.
Ανεκπλήρωτοι έρωτες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, ανεκπλήρωτα όνειρα.
Σχέδια που δεν απέκτησαν ποτέ μορφή.
Αδειάζει και γεμίζει το στήθος μου
Από αέρα
Από νερό
Και από πόνο.
Κοίτα να δεις που αδειάσαμε δύο δεκαετίες.
Άδεια κρεβάτια, άδεια μπουκάλια, άδεια κεφάλια.
Γεμάτα σπίτια, γεμάτα τασάκια,
Γεμάτοι μοναξιά.
Μην με κοιτάς.
Τρέμουν τα πόδια μου κάτω από τα σκεπάσματα.
Τρέμει η καρδιά μου κάτω από την μπλούζα.
Δική σου η καρδιά
Και η μπλούζα;

 -Μ.

Το δέντρο του αφαλού.

Λειψυδρία
γένους
θηλυκού.

Νερό
ουδέτερο.

Ποιητής
αρσενικό.

Θα με ποτίζεις.
Θα με δακρύζεις.
Θα με βρίζεις.

Το βλέπεις αυτό
το μικρό χωράφι
στην κοιλιά μου;

Θα γίνεις
κηπουρός του.

Σε διάφορες στάσεις
Θα το νερώνεις˙
σε στάσεις διάφορες
μα όχι αδιάφορες.

Θα ξαλαφρώνεις
θα με ανακουφίζεις.

Κι όταν το πρώτο δέντρο
φτάσει στο μπόι σου˙
θα χωρίσουμε για να
σου δώσω διατροφή
για τα άλλα μας τα δέντρα
που γεννήσαμε με κόπο.

Μονάχα σε παρακαλώ˙
μη γίνεις ξυλοκόπος
γιατί τσάμπα ο κόπος.

ΕΥΑΓΓΕΛiΟΥ

άτιτλο

Οι γκρί πολυκατοικίες γίνανε μπεζ.
Οι φυλακές σωφρονιστήρια και τα ψυχιατρεία κλινικές.
Τα σχολεία γίνανε λιβάδια μάθησης και τα φροντιστήρια σχολεία.
Τα πανεπιστήμια ονομάστηκαν πολυτεχνεία αλλά ακόμη έχουν βαριές σιδερένιες πόρτες και ακόμη υπάρχουν τάνκς, πόλεμοι και δικτατορίες.
Οι καθηγητές γίνανε διευθυντάδες.
Και οι διευθυντές περισσότερο διευθυντές στην ασφάλεια.
Η αστυνομία έγινε η προσωπική μας φρουρά και η ασφάλεια μας είναι πλέον απαράβατη.
Οι τρομοκράτες μπήκανε στη φυλακή και οι κλέφτες εξορία σε κάποιο νησί.
Ίσως όφ-σορ.
Οι εργάτες γίνανε αφεντικά και δεν υπάρχουν πια εργάτες.
Ο ουρανός δεν είναι πια γκρί, γιατί το φασιστικό καθεστώς του καπιταλισμού ονομάστηκε δημοκρατία.
Ο νεφιλελευθερισμός έγινε αριστερά.
Οι αγωνιστές πρωθυπουργοί και οι "προδότες" είναι νεκροί.
Τα σπίτια γίνανε κρύα.
Και οι άνθρωποι γίνανε κτήνη.
Η αγάπη έγινε συμφέρον και ο έρωτας μια ακόμη ανούσια βραδιά μετά από πολλά ποτά και ξενύχτι.
Οι οίκοι ανοχής γίνανε εκκλησίες και οι εκκλησιές οίκοι ανοχής.
Το κόκκινο έγινε πια μαύρο.
Οι δοσίλογοι και οι προσκυνημένοι γίνανε πατριώτες και καλά παιδιά που μοιράζουν φαγητό.
Τα μωρά δεν κλαίνε αλλά ουρλιάζουν.
Τα παιδιά, από παιδιά γίνανε αγρίμια.
Κι εγώ...εγώ δεν είμαι πια ο ίδιος για όλα τα παραπάνω.

έ ρ ω τ α ς

Σε έναν χγ

Τα διάβαζε όλα εκεί στα μάτια του.
Φαντάσματα δίχως λόγο γεννημένα,
σκέψεις τρελά βασανισμένες,
βάρη στο μυαλό του διογκωμένα,
όνειρα ανυπόφορα αφημένα,
αισθήματα χρόνια φιμωμένα,
πληγές που ικέτευε να επουλωθούν.
Τα διάβαζε όλα εκεί στα μάτια του.
Ανάστημα αγριμιού ισοπεδωμένο,
αθωότητα δηλητηριασμένη,
προσπάθειες εξαρχής εγκαταλειμμένες,
υπερβολές όπου ζητούσε να πιαστεί.

Γοητεία στο κεφάλι του ισοπεδωμένη.
Ρημαγμένη ομορφιά.
Τη διάβαζε εκεί στα μάτια του-
τα μόνα μάτια που μπορούσε να διαβάσει.
Πώς να μπορέσει να τον κοιτάξει;
Απέναντί του να σταθεί και να αντέξει πώς να μπορέσει;
Βρισκόταν δίπλα του και λύγιζε…
Ούτετο χέρι του να κρατήσει δεν μπορούσε…
Μόνο την ψυχή του ελάχιστα ακούμπησε.
Το χέρι του να κρατήσει δεν μπόρεσε.

Τ.

Άτιτλο

Δεν ξέρω αν έχω πνιγεί .
Πάντως με έχουν βυθίσει.
 Ο βυθός δεν είναι τόσο άσχημος πια.
Μάλλον τον έχω συνηθίσει.
 Βλέπω τα ψάρια ,βλέπω την άμμο ,τα κοχύλια
 Απλά μερικές φορές θέλω λίγο να ανασάνω.
Αυτό μου λείπει.
Η ανάσα.
Κ όταν πάω να βγω στην επιφάνεια κάτι με τραβάει πίσω.
Η απάθεια με μετέτρεψε σε δόλωμα.
Δόλωμα για τα ψάρια.
Και μένω σ αυτόν το ρόλο απαθής.
 Τουλάχιστον έχω κάτι να ελκύω, σκέπτομαι.
Είμαι σημαντικός.
 Μα παραμένω στον βυθό.
 Κ όταν ο βυθός γίνει η πραγματικότητα μου .
Τότε πια δεν θα εχω λόγο να ανασάνω.
Τότε πια θα είμαι νεκρός.
Ε και;
Τουλάχιστον  θα ελκύω ψάρια.

Μεσιέ.

Παρατηρήσεις

Κάθε πρωί που ξυπνάω, αφήνω να κοιμάται μέσα μου ένας ποιητής του ρομαντισμού.
Την ώρα που εγώ ξεκινώ να ρυθμίζω τα καθημερινά ζητήματα της ύπαρξης, έχω την αίσθηση ότι μου κάνει υποδείξεις.
Κάτι υπόκωφες, ουδέτερες παρατηρήσεις.
Κάτω απ' το δέρμα συσσωρεύεται ο βουβός πόνος του ύπνου του.

Ματίνα Τσιμοπούλου

39

Το φαγητό κάηκε,
στη συνέλευση υπάρχουν διαφωνίες
και η θερμοκρασία
σε αυτή την πόλη
μειώνεται με τον ίδιο ρυθμό που
μειώθηκε το ενδιαφέρον σου
για μένα,
ταχέως.

Τις προάλλες
ένας άστεγος άντρας
μιλούσε μόνος του κλαίγοντας
και όταν πλησίασα κοντά
τον άκουσα να ψιθυρίζει
«θα γυρίσει, που θα πάει, θα γυρίσει,
δεν μπορεί να μη γυρίσει,
έτσι δεν είναι;»
Ήθελα να του πιάσω το χέρι
και να του πω πως
όλα θα πάνε καλά
μα θα μπορούσα εύκολα
- και ίσως δικαίως -
να κατηγορηθώ για
λαθρεμπόριο ελπίδων.

Αργά το βράδυ που τον έφερα
στο νου μου
δεν ευχήθηκα να γυρίσει.
Ευχήθηκα απλά
να σταματήσει να πονάει τόσο
- είτε γυρίσει, είτε όχι.

κοδύσσεια

Αγράμματος

4 μέρες καθαρός.
Και μετράω.
Μα δεν ορίζεται η λέξη μέτρημα.
Τι κάνω;
Ας πιώ.
Μηδένισε.
Τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος.
Δεν ξέρω αν τελικά πίνω από συνήθεια.
Ίσως απλά να μην ξέρω να μετράω.

Μεσιέ

Άτιτλο

Γι' αυτό που δεν έχω,
γι' αυτό που δίνω,
γι' αυτό που πήρες,
γι' αυτά που ξέφτισαν,
γι' αυτά που ονειρεύομαι ακόμη,
για όλα εκείνα που βρίσκονται πέρα απ τους λόφους,
για το παιδί στη βάρκα που φοβάται,
για τον άνθρωπο που το βοηθάει,
για τις φωνές που ακούς, για τα φάρμακα που σου δίνουν,
για εκείνον με την τσέπη άδεια που δεν παρέδωσε την ψυχή,
για εκείνον που την ξεπούλησε και ακόμη κοκκινίζει,
για εκείνον που φοβάται τη νύχτα πριν το ξημέρωμα,
για σένα που περιμένεις ένα λουλούδι,
για όλους αυτούς που δεν το έλαβαν ποτέ.  ΑΓΑΠΩ

''Ρ''