Χάπι

Σώπα μου λες…
Σώπα.
Σώπα ξημέρωσε.
Και βλέπω πολυκατοικίες να ξεπηδάνε,
                  κρύβοντας τον Ήλιο με παράξενα όμορφο τρόπο, δημιουργώντας σκιές.
Σκιές, τέτοιες  ώστε ο καθένας να έβλεπε  την δικιά του εικόνα.
               
                   Όχι…  δεν με ενδιαφέρει που δεν βλέπω τον ήλιο

Συγχρόνως βουητά και κόρνες .
                  Πετάγονται στα αυτιά  σαν τραγούδι.
                  για τον καθένα μπορεί και διαφορετικό.
Σταμάτα να ρωτάς.
                                    Τραγούδια είναι,
   Δεν είναι θόρυβος.
                 
                         Να δες ο κόσμος βγαίνει ,
     σε περίεργες διατάξεις και ρυθμούς,
                  αγκαλιάζοντας αμάξια και πολυκατοικίες.
                                               -Όμορφος   χορός-
-Ωραία μέρα-
                  Και Ναι,  μέρα είναι.
Τι όμορφα φοβιστικές είναι οι λέξεις
στο να δίνουν  στο καθετί μια δικιά τους χροιά.
Όμως η αλήθεια δεν κρύβεται.
                 Και το φάρμακο των λέξεων δεν διαρκεί
                 Και δεν θα μου χρυσώσω το χάπι, ξανά
Εμείς Δεν θα σωπάσουμε                                                                                                                                    γιατί κι ας είναι αυτό το ξημέρωμα, η μόνη επιλογή  που έχουμε
                      είναι να κατεβάσουμε τον ήλιο!
Καληνύχτα                     

Α>Δ>Π                   

Εάν κατείχα την ζωγραφική τέχνη

εάν κατείχα την ζωγραφική τέχνη

τρείς εφήβους θα είχε ο πρώτος πίνακας
με χαμόγελα πλατιά και δάκρυα στα μάτια
χρώματα που θα `ταν ζωηρά
απόγεμα προς βραδάκι

ο δεύτερος
έναν εργάτη με δύο σακούλες σκουπιδιών
γεμάτες αποφάγια
να τις πηγαίνει προς τον κάδο
εμφανώς να γέρνει προς τα `ριστερά

ο τρίτος
μία γάτα νεκρή στις λευκές λωρίδες 
επί ώρες να κείτεται
κάθε τροχός να `χει περάσει από πάνω της, χαϊδεύοντας τη

οδηγό λεωφορείου
ο τέταρτος
φαγωμένο από σκέψεις
ακόπιαστη δουλειά, μα χαράμισε ζωή
με υπομονή και πίστη για το πράσινο φανάρι

ο πέμπτος και τελευταίος 
να ήταν ολόμαυρος
που κάθε μέρα θα τον πέρναγα ένα χέρι
δίχως δόση καλλιτεχνίας

σαν που καταριέται την ώρα και τη στιγμή
σαν που θέλουν να πουν, μα φοβούνται
σαν που θέλουν να κοιτούν στα μάτια
σαν που λαχταράνε να πλαντάξουν στο κλάμα
σαν που παρακαλούν για ένα άγγιγμα
σαν που δειλά και με τρόπο αφηγηματικό αγγίζουν
σαν που μιλούν μα ντρέπονται και σωπαίνουν
σαν που έπαψαν να περπατούν, παρά από μέρος σε μέρος στέκουν
σαν που εγκλωβισμένοι μέσα σε σώματα
σαν που δεν έχουν να πάν` αν βγούν από το σπίτι
σαν που κάθε μέρα λεν` τις ίδιες λέξεις
σαν που κάθε μέρα είναι ίδια
σαν που τους πλήγωσαν οι άνθρωποι
σαν που περνούν τα χρόνια και το παίρνουνε κατάκαρδα
σαν που ο έρωτας αργεί και με προσμονή ζούνε
σαν που το στόμα π` αγαπούν ποτέ δεν άνοιξε μια κουβέντα να λαλήσει
σαν που τα χέρια π`αγαπούν ποτέ δεν κράτησαν πραγματικά, σφιχτά
σαν που παντρεύτηκαν νέοι και φορτώθηκαν ο ένας στον άλλο
σαν που τριγυρνά στους δρόμους με μία αγέλη σκύλων
σαν που μεθοκοπάει κάθ` εσπέρα
σαν που μελαγχολεί η ομορφιά
σαν που αναμένεις αδιάκοπα

έτσι θα ζωγράφιζα τους πίνακες μου
περίτεχνα
δε θα ξεχώριζαν από φωτογραφίες
με μεράκι θα τους έφτιαχνα
δίχως πινέλα
με τα δάχτυλα μου
και το σπίτι μου θα στόλιζα
όλη μέρα να τους βλέπω

παρά μόνο εκείνον
τον μαύρο
θα τον κλειδαμπάρωνα γερά
σε μέρος μόνο για με
κι αν τυχόν ποτέ
μ` ευλάβεια έρχονταν δυό μάτια τίμια και καθαρά
ρωτώντας με για `κείνον τον πολυδουλεμένο καμβά
τα χέρια μου θα του`δειχνα
κατράμι μέσ`στο χρώμα του σκοτιδιού

κι αν μου τ`άγγιζε
γλυκό για με θα ήταν
με τόσο θερμά χέρια
μαλακώνει το χρώμα κι αφαιρείται

Οργή για σκέψη

Scent of a girl

Φοράω δέκα χρόνια την ίδια κολόνια. Κυριολεκτώ.
Σήμερω όμως ένα κορίτσι από αυτά που ξεπαγιάζουν για να σε πείσουν να αρωματιστείς, ήταν πολύ συμπαθητικό.
Αρχικά της είπα ευγενικά όχι και την προσπέρασα.
Είκοσι μέτρα παρακάτω, έκανα μεταβολή.

Σκόπευα να κάνω ένα δώρο στη μαμά μου και αυτό έκανα.
Ύστερα όμως σκέφτηκα πως είμαι πολύ μικρή για την κολόνια μου
πως η ηλικία μου προσφέρεται ακόμα για πειραματισμούς
και πως είναι κρίμα το σώμα μου να μυρίζει τόσο σοβαρά.
Το σώμα μου θα μπορούσε να μυρίζει πιο ανέμελα
πιο λουλουδένια
πιο πουδραριστά.
Λιγότερο τελεσίδικα.
Αυτό ήταν.
Το σώμα μου μυρίζει τελεσίδικα, το σώμα μου δε σου αφήνει περιθώρια,
το σώμα μου είναι αποφασισμένο και αυστηρό.
Όχι πια.

Σήμερα είναι η μέρα μου άλλαξα κολόνια.
Σήμερα είμαι μικρή και λουλουδάτη.
Σήμερα σκέφτομαι τις καλές σελίδες από το άρωμα του ονείρου ενώ διαβάζω τα συστατικά του καινούριου μου αρώματος
— προφανώς κι έχει γιασεμί το καινούριο μου άρωμα.

Γύρισα σπίτι, ψέκασα τη μπλούζα μου, πήρα βαθιά ανάσα
και είπα σοβαρά στον εαυτό μου
Έτσι θα μυρίζουμε στο εξής.

Στεφανία Ιναρτάκ

άτιτλο

Μου είχες πει ότι θες να πετάξεις.
Γι'αυτό κι εγώ έγινα φτερά. Για να με κουβαλάς.
Να με κουβαλάς για πάντα όταν κάνεις αυτό που θέλεις πιο πολύ.
Να με κουβαλάς όταν πετάς.
Και να πετάω κι εγώ μαζί σου.
Να πετάω χωρίς να ξέρω τον προορισμό. Και δεν θα με νοιάζει και τόσο.
Γιατί θα είμαι μαζί σου. Και δεν έχει τίποτα το ερωτικό.
Η σκηνή περιγράφει την βαθιά μου θλίψη που δεν μπορείς να πετάξεις.
Και που δεν μπορώ να γίνω φτερά.
Για να με κουβαλάς.
Όπου κι αν πας.
Να με κουβαλάς εκεί που βρίσκεις νόημα στην ζωή σου.
Για να βρίσκω νόημα κι εγώ.
Να πετάω.
Όχι μόνος.

έ ρ ω τ α ς

Ετών;

Δεν έχω μεγαλώσει
Μόνο τα άλμπουμ των αναμνήσεων έχουν ξεχειλίσει
και ο γάτος μου που πάχυνε
δηλώνουν πως πέρασε καιρός .
Δεν έχω μεγαλώσει,
τα παιδιά στη πλατεία παίζουν κυνηγητό
Και εγώ κρυφτό  από σένα.
Το σκοτάδι το αναζητώ
δε το φοβάμαι πια.
Δεν έχω μεγαλώσει ακόμα
κι ας άλλαξα τα ρούχα μου
για να κυκλοφορώ γυμνή τις μέρες που έχει λιακάδες,
τα σεντόνια τα παιδικά με ακολουθούν στον ύπνο μου
και τα γεμίζω με υγρά
διάφορα
μια για τους φόβους μου
μια μαζί σου.
Ακόμα με παίρνει ο ύπνος με παραμύθια,
εκείνα που ονειρεύτηκα στιγμές πως έζησα
και εκείνα που ξεστόμισες εσύ.
Όχι δε μεγάλωσα
ακόμα φτιάχνω κάστρα
χειμώνες  καλοκαίρια
να τα παίρνει το κύμα, να τα σκορπάει η οργή
και τώρα πιο πολύ απ' ό,τι παιδί να κλαίω
και πάλι απ την αρχή
πιο πολύ απ ότι παιδί .
Τώρα που τελείωσα το απογευματινό παιχνίδι
Ζω για ένα θάνατο το δειλινό
πιο πολύ ,πιο πολλά δειλινά ,
όχι δε μεγάλωσα.

Server NotFound

Γράμμα σε μια φίλη

Καλημέρα , ξέρω ο ήλιος δεν λάμπει τόσο πολύ σήμερα
και τα λουλούδια δεν μυρίζουν όπως εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα που γελάσες με την ψυχή σου
ξέρω πως σήμερα δεν σου χαμογέλασε ο άνθρωπος σου
και ίσως σήμερα να έλειπαν όλοι οι άνθρωποι απο το προσκήνιο σου .
Τα σύννεφα σήμερα μοιάζουν πιο σκοτεινά και η πικρία του καφέ δεν σε κάνει να χαμογελάς
Ξέρω πως στα τσιγάρα δεν βρίσκεις πλέον παρηγοριά και τα άδεια τασάκια
 σου υπενθυμίζουν πως σε φθείρει η μοναξιά

Καλό απόγευμα, ίσως να είσαι μοναχή και η ψυχή να μαρτυραει
 και μέσα στην τιβι η μιζέρια να κολυμπάει

Μπορεί η ιστορία αυτή να σου θυμίζει εκείνο το πρωινό
όμως τώρα η μέρα φαντάζει πιο σκοτεινή

Καληνύχτα, τώρα οι σκέψεις μπορεί να σε τρώνε
 όλο και πιο πολύ
 νύχτα με την νύχτα
 και η προσμονή για μια αγάπη φιλική, ερωτική να φαντάζει
 μα να μην είναι υπαρκτή

-Καλημέρα , θα σου περάσει ότι κι αν έχεις , στο χέρι σου βρίσκεται ο ήλιος και η γη

Μια τέτοια φωνή ακούγεται και ξανά από την αρχή

Έτσι δεν σκέφτεσαι ;
 ή
δεν σκέφτομαι;
ή
δεν σκεφτόμαστε ;

Για ενα κηφήνα που σου έκλεψε την γύρη
Για ενα φίδι που σου μαύρισε το τοπίο
και για εναν υποτιθέμενο ήλιο που κάθε φορά δύει


Όμως,
 αυτό το γράμμα αγάπης για σένα έχει ζήσει


Σκέψου το από την αρχή μήπως χρειάζεται την ιστορία
 να ξαν'αρχίσεις;

Ιωάννα Λιμπερτά

Αυτοαποκαλούνται δολοφόνοι

Σχισμές ,ατέλειες, μπαλώματα..
Κλείστηκαν μέσα σε κλουβιά και παλεύουν με τα σίδερα,
λες να σωθεί τίποτα;
Τίποτα, αυτό ακριβώς.
Έμειναν λίγα πάλι και πληθαίνουν
ξανά και ξανά..
Ορθάνοιχτα μάτια , ασταμάτητοι παλμοί , σταγόνες..
Κι έπειτα ψάχνεις την άκρη,
μακριά από εμάς ,
μακριά από αυτό που ονομάσαμε ωραίο.
Κι αυτά ;
Αυτά παίρνουν φόρα και ξεχειλίζουν..
Επαναλαμβάνονται.
Κουράζεσαι μα δεν σταματούν.
Θα σταματήσουν όταν η σάρκα σου μουχλιάσει,
όταν η ανάσα σου κοπεί.
Και τα όρια;
Όρια δεν υπάρχουν σ’ αυτά,
είναι παιδιά της αναρχίας , δεν υπάρχει εξουσία σ’ αυτά.
Είναι σαν θαμμένα κόκκαλα στο χώμα ,
δεν κλαίει κανείς άλλος πέρα από εσένα γι’ αυτά.

    Κοράκι

Αρώματα

Μικροί καθημερινοί θάνατοι,
να δώσουν δύναμη στη ζωή.     
Είναι πικρό και απάνθρωπο
τόσες φορές να πεθαίνεις.
Περιμένοντας κάποιον άγνωστο
να σου θυμίσει οικειότητα.
Ούτως ή άλλως λίγες ημέρες έχουν απομείνει για τον επόμενο•
σκλάβος των αναγκών σου.
Εκείνος ικανοποιείται και εμένα με απαλλάσσει η χυδαιότητα.
Αρώματα απλώνονται σε τεχνητά κορμιά
και τα γεγονότα κυλούν
και η αληθοφάνεια εξαφανίζεται μαζί τους.

Νίκος Ευρετός

Άτιτλο

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,
υγρά και μεγάλα,
σαν δύο σταγόνες έρωτα.
Θα θυμάμαι και τα λόγια που ποτέ δεν είπαμε,
το τραγούδι που ποτέ δεν τραγουδήσαμε,
τον ουρανό που ποτέ δεν είδαμε,
τα βράδια που ποτέ δεν βιώσαμε,
τις αναμνήσεις που ποτέ δεν αναπολήσαμε,
τις στιγμές που ποτέ δεν μοιραστήκαμε,
τα όνειρα που ποτέ δεν εκμυστηρευτήκαμε,
τα δειλινά στα οποία ποτέ δεν ξεφύγαμε.

Θα θυμάμαι όλα αυτά, που ποτέ δεν ζήσαμε

Σπύρος Θύμιος

Λ3

Η επιστροφή στο πατρικό
συνεπάγεται
ύπνο σε μονό κρεβάτι
και αυτό σημαίνει ότι απόψε
μπορώ να προσποιηθώ πως
δεν
σε περιμένω.

κοδύσσεια

Άτιτλο

δεν έχω φύγει.
βρίσκομαι στην πόρτα.
δεν έχω φύγει.
είμαι στην γωνία.
δέκα λεπτά αργότερα,μετρό ευαγγελισμού.
πάντα μ'άρεσε αυτό το πάρκο.
δεν έχω φύγει.
μυρίζει θάλασσα κι ας είναι άσπρη η πόλη.
άλογο δεν έχω κι όμως καλπάζω.
δεν έχω φύγει.
κάτω απ το κρεβάτι έχω μια μικρή βαλίτσα για τα σημαντικά.
στρώνω το κρεβάτι για να ξαπλώσω.
η βαλίτσα είναι ασήκωτη προς το παρόν.
δεν έχω φύγει.

"Ρ"