Άτιτλο

Πάει καιρός που δεν ξέρω τι κάνεις

Που δεν έλαβα μήνυμα σου

Μήτε ένα τηλεφώνημα

Κάθε βράδυ τριγυρνώ κάτω από το σπίτι σου

Αλλά δεν στέκομαι πια στα σκαλοπάτια σου

Περνάω μήπως και σε δω ‘τυχαία’

Έτσι ακριβώς όπως σε γνώρισα

Ένα τυχαίο βραδύ του χειμώνα

Το μόνο που βλέπω είναι τα φώτα του δωματίου σου ανοιχτά

Μα δεν σου άρεσε το φως και ο ήλιος ο πρωινός

Απολάμβανες το ζεστό καφέ σου κοιτώντας τα κλειστά πατζούρια

Έλεγες πως  αυτός ο κόσμος δεν είναι για εσένα

Δεν έβλεπες την ομορφιά μήτε του κόσμου μήτε την δίκια σου

Το χαμόγελου σου δεν το αντίκρισα πότε

Περίεργος άνθρωπος,μυστήριος μα αυτή ήταν η γοητεία σου

Αυτό με έκανε να βρίσκομαι συνέχεια δίπλα σου
Και να σε αναζητώ κάθε βράδυ εκεί που με άφησες.

Στο ίδιο σημείο θα ξανασυναντηθούμε


Ανώνυμη