Ακινησία

(εμπνευσμένο απ' τον Ozgur baba)

Ας μείνουμε ακίνητοι για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Μέχρι που η ακινησία να μην χρειάζεται πια προσπάθεια
Αρκετά πονέσαμε απ' τα λάθη
δικά μας και αλλοτρίων.
Ας μείνουμε λοιπόν ακίνητοι, σαν τα σπίτια μας
Κι όποτε τρελαινόμαστε, γιατί πλασμένοι δεν είμαστε για κάτι τέτοιο,
Να ονειρευόμαστε σεισμούς που θα μας συγκινούν
Πλημμύρες που θα μας ξεδιψάνε.

Γιατί όχι; Ας μείνουμε και σιωπηλοί
Μέχρι που η σιωπή μας πάψει να είναι επιλογή
¨Τι απόκοσμος θόρυβος ήταν αυτός που κάναμε;"
θα σκεφτόμαστε μετά από δέκα χρόνια σιωπής
Ας σωπάσουμε λοιπόν, σαν τους κήπους μας τον χειμώνα
Κι αν η ανάγκη μας τρελάνει, γιατί φτιαγμένοι δεν είμαστε για κάτι τέτοιο,
Να συλλογιστούμε θα'λεγα λόγια παλιά
αγαπημένων μας προσώπων
Να τα θυμηθούμε σαν να'ναι ποιήματα μεγάλων ποιητών
Σαν μελωδίες που κάποτε θα είχαμε χορέψει.

Κι ύστερα είναι κι΄αυτό το "γιατί;".
Ξεκούρδιστη χορδή να μας χαλάει τ' ακόρντα
Τόσα χρόνια σ'ένα κορμί ανοίκειο
Ξέρουμε ποιοι είμαστε; Ξέρουμε πώς είμαστε;
Να δύο ερωτήσεις χωρίς "γιατί;"

Ανώνυμο

Άτιτλο

Ξημέρωσε και εγώ έχω πάρει στην ώρα τους τα φάρμακα μου
Ποτίζω τα φυτά ύστερα από το εγώ μου
Ελπίζω να σε βρω εκεί
Ανεβαίνω με δυσκολία τη σκάλα για να έρθω να σε συναντήσω
Λείπεις
Το μαγαζί θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω άδειο αλλά,προτιμώ το αδιάφορο
Αδιάφορο μπαρ
Αδιάφορος καφές
Αδιάφορος κόσμος

Τηλέμαχος

Άτιτλο

ξέρουμε και οι δυο
δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί σου
και το ‘εσύ ήσουν μάλλον’
το λέω τώρα με μια πίκρα
που δεν μπόρεσα

αυτά δεν τα ελέγχουμε
γι’ αυτό μου έστειλες

σε σκέφτομαι συχνά και πάντα χαμογελάω
όπως τώρα

είπες πως είμαι το φως
στο σκοτάδι που σε δέρνει
και άλλα που κανείς δε χρειάζεται να μάθει
εκτός αν τα βρει στους στίχους σου

γράφω τώρα για σένα
λίγα λόγια αδούλευτα κι αυθόρμητα
όπως είμαστε άλλωστε εσύ κι εγώ
γιατί με κάποιο τρόπο
όλα επιστρέφουν

είναι τα λόγια σου
που μαλακώνουν την ψυχή μου όταν αγριεύει
θέλω να το ξέρεις αυτό
κι ας μην είσαι εδώ να το ακούσεις

ανώνυμο

Παιδική συνήθεια

Από παιδί μου άρεσε να σώζω.
Να σώζω τα πουλιά απ΄ τον ίλιγγο
το ποτάμι από την πορεία της πέτρας
τα γυαλιά απ' το σπασμένο βάζο.
Ήθελα να σώζω
τον άνθρωπο
τον καναπέ απ' τα δάκρυα μας
την αλήθεια που ξέμεινε στο σκρίνιο της γιαγιάς
τα γράμματα απ' τις λέξεις που πληγώνουν
τη σταγόνα που ξεχείλισε απ' το ποτήρι
το παιδί από το κλάμα της μάνας.
Σήμερα σκέφτομαι να σώσω
αυτούς που στη ζωή
αγάπησαν να σώζουν.

Ιώ Μαραγκού

Άτιτλο

ψάχνω την ευτυχία σε παιχνίδια του playstasion ένα
κρας μπαντινγκουντ και φιφα 2001
τότε που δεν είχα γνωρίσει κανέναν
και ο πόνος έμενε στα μάτια τα καμένα

ψάχνω για τα βιβλία που λένε ότι γαμάνε
για να πω ότι γαμάω και γω
γιατί για άλλη μια φορά θέλω να δείξω ο,τι ξέρω
να δείξει η κάμερα ότι χορεύω και γω

ονειρεύομαι το οχτάωρο
συνωμοτώντας για το πέντε
λέω ναι στην αρρώστια, θέλω και γω,
να φυλαχτώ

κρίμα που είσαι πάλι στην ουρά
κρίμα που κατάλαβες πολλά
κρίμα που νομίζεις ότι ζεις
συγχαρητήρια, είσαι και συ πολεμιστής

pugakush

Κουβανέζος

Είδα τα μάτια σου                                                                                                                          και ήθελα να  ξυπνώ κάθε μέρα δίπλα τους                            πρώτου  ανοίξουν τα βλέφαρα τους                           εγώ θα κάθομαι στην κουζίνα σκεπτικός                    σήμερα πως πρέπει ανοίξουν
Θα σου μαγειρεύω κάθε λογίς πρωινό                      σήμερα θα σου έκοβα λίγο κρεμμυδάκι φρέσκα ντομάτα από το κήπο                                                       θα την έβρισκα                                                                φρέσκα αυγά  λίγο μαϊντανό                                 και ψωμάκι με προζύμι                                    θα το έχω σιγοκαβουρνιαση ρίγανη και αλάτι θα το έχω αλείψει                                                        και όταν στο φέρνω  τα μάτια μου θα έχω κλειστά                                                              και θα σκέπτομαι τι παιχνίδια περίεργα θα κάνουν            πως θα αλλάζει η ίριδα τους                   μετά από όλη αυτή την τελετουργία θα σε αλείφω μέλι  και θα σου δίνω μπουκιές σαν σπουργίτι που πρέπει να ζήσει                         θα γλύφω κάθε σου σπιθαμή σου                          η γλώσσα  μου  και τα δάχτυλα θα χορεύουν με το ρυθμό των ματιών                                    σου όταν θα σε ακουμπώ   εσύ δεν θα μου μιλάς  δεν έγινε και  κάτι                                                    από το ότι ο Ήλιος ανάτειλε
Το τσιμέντο βρώμικο                                              το κράτος το ακουμπώ                                            σε κάθε μου βήμα                                                                 και αναρωτιέμαι   πως αυτά τα μάτια βλέπουν αυτή την σαπίλα                                                 πως δεν αναφλέγονται να πάρει φωτιά αυτό το μπουρδελο                                                         και μετά αναρωτιέμαι άμα δεν υπήρχαν τέτοια μάτια                                                                           πως θα ξυπνάμε να πάμε για την τελετουργία της εργασίας                                                    να ακούμε τα ίδια αστεία                                              να γελάμε με τον ίδιο τρόπο                                                  και κάθε τι στενάχωρο                                          να το αντιμετωπίζουμε με την έκφραση                               ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει ποιο δυνατό                              (άσχετο αλλά ότι χειρότερο έχει κάνει αυτός ο κόσμος)                                                                           Και καθώς περπατώ με το μυαλό μου μαστουρωμένο από τα μάτια σου                                          και αν πατώ στα βρόμικα μονοπάτια του κράτους                                                                            αναρωτιέμαι αφήνοντας την φαντασία μου       σαν να ήταν σκυλί κλειδωμένο                                                   πως πόσα -ισμος θα έφτιαχναν τα μάτια σου αν είχαμε κουμμουνισμό                                                        και τα μάτια σου σίγουρα δεν λειτουργούν αλλιώς                                                                        κορινα ευτυχώς π περπάτησα                                                     ανέβασε  το και αν δεν ήταν ποίημα                                                    ήταν τα  μάτια της 
                                                             πόσο μικρός
                                                                 δεν το έγραψα για σένα                                                              αλλά επειδή με                                                                             αγαπώ                                                                  ε

ΑΔΠ

Για αυτά που έχεις.

τα κομμάτια
από την αφυδατωμένη σου
επιδερμίδα
αποσπώνται
από πάνω σου,

και ταξιδεύουν προς
τα εκεί που ανήκουν
προς τα εκεί που
άνηκαν πάντα,
κι ας μην το πίστευες.

και τώρα,
πάλι,
μένεις μόνος.
λιγότερος
και μόνος.

μόνος
όπως πάντοτε ήσουν,
κι ας μην το πίστευες.

μυρίζεις πλέον τη βροχή
πριν καν οι ψιχάλες της
ακουμπήσουνε τη γη,

και όντως έρχονται.

και χτυπούν το κεφάλι σου
σχολαστικά,
σαν τα χέρια ενός πιανίστα,
και συγχρονίζουν το μυαλό σου
στον ρυθμό της.

σου τρέχουν 2-3 δάκρυα
στο μάγουλο,
από τον άνεμο που σε χτυπά,
και όχι δάκρυα από λύπη
-εκείνα τα 'χεις μετρημένα.

ακούς το θρόισμα των φύλλων
και πέραν αυτού
την ησυχία. και δεν μπερδεύεσαι
με την απλότητα, που είχες πάντοτε,
κι ας μην το πίστευες.

κάθε ανάσα
και μια σκέψη λιγότερη,
κι εσύ
πλουσιότερος.

μακριά από τη πίστη,
την ανάγκη,
την εξάρτηση.

κάθε ανάσα
για να βγάλεις μια μέρα.
και κάθε μέρα να είσαι
εκεί
για αυτά που έχεις.

Συναισθημάταιο

Υπενθύμιση στον εαυτό μου

Να σταματήσω να σε δικαιολογώ.
Να σταματήσω να σε ωραιοποιώ στο κεφάλι μου , και να δω την ωμή αλήθεια.
Να σταματήσω να σου κάνω χατίρια.
Να σταματήσω να μην σέβομαι τον εαυτό μου.
Να σταματήσω να σε βάζω σαν προτεραιότητα.
Να σταματήσω να σε σκέφτομαι.
Τι άλλο μου έχει μείνει; Α ναι, να σταματήσω έτσι να υπάρχω.

Ανώνυμο