Άτιτλο

 

Έχω να κοιμηθώ καλά περίπου μία εβδομάδα. 

Όταν επιδρά η κόπωση, νιώθεις σαν να έχεις αχρωματοψία βλέποντας την καθημερινότητα.

Μπορεί βέβαια να φαντάζουν όλα γκρίζα και άψυχα ή, από την άλλη, να λάμπουν και να μοσχοβολάνε ρόδινα.

Καθεμία από αυτές τις άγρυπνες νύχτες, λοιπόν, σκέφτομαι τί στο καλό είμαι τελικά.

Είμαι ένα ιπτάμενο κεφάλι; Ένας κουμπαράς σκέψεων; Ένας κομπάρσος;

Ύστερα από τόσο σκάψιμο, σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά τι είμαι, τουλάχιστον διανύοντας αυτή την εποχή.

Είμαι ένα καλοβρασμένο μακαρόνι.

Τσαχπίνικη έκφραση, μιας και ανακάλυψα ότι με συμπαθώ περισσότερο όταν μιλάω παιχνιδιάρικα.

Γιατί μακαρόνι;

Γιατί ξεκίνησα όντας ένα φρέσκο ζυμαρικό & με έπλαθαν, λίγο λίγο, όλοι οι άνθρωποι γύρω μου. Συνεχώς & αδιαλείπτως, μέχρι να στεγνώσω σε μία στάση και να γίνω πλέον γλυπτό.

Ατόφιος, αλύγιστος & αδιάλλακτος.

Ώσπου να πεινάσει κάποιος παλιός πλάστης και να κάνει χαμό στα ράφια για να διαλέξει το γλυπτό με την καλύτερη πόζα. Στην αρχή, άλλωστε, όλα την ίδια γεύση φαίνεται να έχουν.

Και τότε που είμαι βολεμένος & αντικρίζω τον κόσμο από το ίδιο, ακίνητο σημείο, ξεπροβάλλει ένα χέρι. Με αρπάζει άτσαλα και απρόσεκτα & πριν το συνειδητοποιήσω καταδύομαι σε μία κατσαρόλα, με το καπέλο της να σφραγίζει την πλάτη μου.

Παίρνω βαθιές ανάσες, επιπλέοντας στο κενό πάνω από τον χείμαρρο νερού.. μέχρι να λυγίσω. Από ένα περήφανο άγαλμα, μια ιδιαίτερη ζεστασιά ελευθερώνει πλέον τα άκρα μου. Ξάφνου, δεν είμαι παγωμένος και επιβλητικός, αλλά κολυμπώ στον κόσμο ο οποίος ρέει αγνώριστος γύρω μου.

Ερωτεύτηκα.

Το ξέρω επειδή δεν κρατάει πολύ η ζεστασιά. Μόλις ήμουν εκεί που έπρεπε, ο πλάστης με μία συνεχόμενη κίνηση, με σήκωσε από τη θάλασσα της ευφορίας και με πέταξε στον απέραντο τοίχο. 

Κόλλησα.

Και έτσι, με έναν τρόπο, ξανάγινα γλυπτό. Μαλακός από άκρη σε άκρη, μα αγκυστρωμένος, ένα ακόμη κομμάτι του τοίχου. 

Για πρώτη φορά, τίποτα δεν σκίαζε τη θέα, καθώς έβλεπα τον κόσμο αφ’ υψηλού. Οπότε και δεν συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν ξανά εκεί που ήμουν πριν.

Και ο χρόνος με προσπερνούσε και η ζωή κυλούσε, ενώ ήμουν ακόμη αποσβολωμένος από τις αναθυμιάσεις της κατσαρόλας. Ένα σύννεφο έρωτα, στοργής & μία απροσδιόριστη αίσθηση σκοπού.

Φαίνεται δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο.

Είναι ειρωνεία, διότι, όταν πλησίαζε ο χωρισμός μου, έπεσα από τα σύννεφα. Σαν στραβοπάτησα στην άκρη του παραδείσου, προσγειώθηκα βίαια και πάλι στη γη. 

Ανώνυμο

Άτιτλο

 ο κόσμος υφίσταται,

ο χρόνος 

εσύ κι ο καθένας

μόνο η ισορροπία διαταράσσεται,

αδιάλειπτα

η τύχη είναι σίγουρα με κάποιο μέρος 

ρίχνουμε τα ζάρια να δούμε με ποιανού, 

στην τύχη...

το εγώ πλέκεται 

με κλωστές συνήθειας, χάος και σύγχυση

άνοιξε τα μάτια γαμώτο

δες, λάμπει ο ήλιος ακόμα; 

το φεγγάρι σου λάμπει την διαδρομή του έρωτα; 

πέθανε επιτέλους ο χρόνος και το πορτοφόλι σου; 

γέλασες χωρίς σκοπό μα πιο έντονα όσο κανείς 

κάνοντας μύριους απόντες εαυτούς να κοροϊδέψουν την αφέλεια; 

γύρισες το βλέμμα σου γεμάτο εικόνες να ακούσουν οι τυφλοί; 

να πουν ευχαριστώ οι άλαλοι; 

να γνέψουν και να ανταμωθούν τα χέρια σε καιρούς λειψούς 

δυο χέρια, τέσσερα χίλιες χιλιάδες και εκατό 

έμαθα να μετρώ 

μα οι αριθμοί μου φέρνουνε ναυτία

για αυτό και ταξιδεύω με φουρτούνες 

πιο άκακες και πιο ειλικρινείς.

lupus

Caffeine Overdose

Τρώω φλασιες

άκυρες στιγμές, 

φταίει ο καφές 

δε φέρω 'υθύνη να δες  

είμ' ένας καλός μπινές

μα κι ας ήρθες-συ προχθές

φοβάμαι να δράσω κι αμέσ-

(σ)ως μ'έπνιξεν ο καφές

Μαντάμ Μαλσινώ

Άτιτλο

 έχω μια ενοχλητική φίλη.

κάθε φορά που περνάω καλά,

ή που λέω οτι το κάνω,

με παίρνει τηλέφωνο 

και σταματώ.

όταν περπατάω,

όταν ξυπνάω,

όταν προσπαθώ να μην τη σκέφτομαι,

με παίρνει τηλέφωνο.

κι αν δεν της απαντώ

αυτή θυμώνει.

και αρχίζει να με χτυπά 

και να μου λέει πως είμαι άχρηστος

   και να πάω να γαμηθώ ή 

   να πάω να πέσω από πουθενά. 

και μάλλον 

το έχει πει σε όλους,

πώς όταν με καλεί 

θα πρέπει να της απαντώ

      γιατί σε όλους είναι αποδεκτό.

όλοι τη σέβονται

και όλοι αποδέχονται,

πρωτίστως,

τις επιλογές που κάνω στις παρέες μου.

άλλοι

ίσως την αντιπαθούν

ελαφρώς.

άλλοι

ίσως έχουν και αυτοί μια τέτοια φίλη

που τους ενοχλεί.

μα ξέρουν

πώς είναι μέσα στο σύνολο των επιλογών τους 

και των αναμνήσεών τους.

και ξέρουν 

πως παρόλη την ενόχληση

που προκαλεί,

κρύβει στον πυρήνα της

τη

μόνη

αλήθεια,

και είναι πανέμορφη.

Συναισθημάταιο

Ατελές

Υγρές μελωδίες 

Ανηφορικές σιωπές 

Ξημερώματα Τρίτης 

Η πόλη άδειασε 

Πρόσωπα παγιδευμένα στο κενό, συναισθήματα βουτηγμένα στο ατελείωτο χάος.

Εντελώς αδύναμη να αντιληφθώ τι διαδραματίζεται μπροστά μου, 

αναλώνομαι,

σε φθηνές εμμονές 

σε άδεια βλέμματα

σε απροσδιόριστους ήχους.

-

Ουρλιαχτά σε αποκοίμιζαν

Τοπίο Θολό

Βουρκωμένες αλήθειες κείτονταν στο τέλος του δρόμου,

αντανακλούσαν σε κάθε ξεχασμένο εαυτό σου.

Θυμάσαι εκείνη την θάλασσα; 

Τρικυμία 

Αέναος πόλεμος με τα έγκατα της ψυχής σου 

Ανάκατες εικόνες,

Λεωφόρος,

Απαράλλαχτη πλήξη, 

γεννούν οδυρμό

Τελικά ξημέρωσε;

Αυτός ο μπλe ουρανός ξεφτίζει

και το όνειρο παραμένει ανεκπλήρωτο 

Ποιος πλησιάζει τις σιωπές σου; 

Ανάμεσα στο τίποτα και το κενό, αναδύεσαι εσύ. Αγναντεύεις τις ξεθωριασμένες σου ελπίδες.

Μόνο καπνοί.

Καίγεται η πραγματικότητα.

Το αύριο βρωμάει 

ΑΔΙΕΞΟΔΟ 

Άραγε που κατοικούμε απόψε;

(V)

Η ζωή

Έβγαλα εκατομμύρια. 

Έζησα κι αγάπησα μέχρι θανάτου.

Μίσησα με όλο μου το είναι και το μόνο που δέχτηκα πίσω ήταν κατανόηση. 

Δεν πτοήθηκα όμως. 

Είχα βούληση. 

Ανίκητη βούληση. 

Αποκλήρωσα την οικογένεια και τους φίλους μου. 

Το περίμεναν φυσικά και

Με συγχώρεσαν.

Μελέτησα απαγορευμένα βιβλία 

Εξάσκησα τους μύες μου

Μυήθηκα στα πιο μυστικά μυστήρια και

Ανακάλυψα το μυστικό όλων των μυστικών. 

Γνώρισα το αληθινό πρόσωπο του Θεού και

Παρατήρησα μόνο μια ασαφή ομοιότητα. 

Τίποτα παραπάνω. 

Υπερβολές. 

Χόρεψα βαλς με τον εαυτό μου κι έκλαψα με λυγμούς μπροστά του. 

Μετά γέλασα εκστατικά με την αλήθεια της ζωής. 

Έκοψα τα ναρκωτικά και τα ξανάρχισα πάλι. 

Έμαθα επιτέλους να εκτιμώ τα απλά πράγματα της ζωής. 

Και το καλύτερο ποίημα που έγραψα ποτέ, 

για πάρτυ της το έγραψα. 

Και λοιπόν; 

Σε καμία δεν άρεσε.

Roro 

Άτιτλο

Τί καὶ ἂν ἦρθες κοντὰ ξανά 

Πλέον ζῶ παρέα μὲ τὴν μοναξιά μου

Κρασί, κόκκινο, σὰν τὴν ἀπόχρωση τῶν χειλιῶν σου

Τσιγάρο νὰ ζεματίζει τὰ πνευμόνια μου

Τὰ μάτια μου ἐπάνω σου

Καὶ τί νὰ πεῖ ἡ καρδιά μου

Τηλέμαχος

Το παραμύθι

Θα σου μιλούσα 

για το φεγγάρι που ξημερώνει στο μπαλκόνι μου

για τα πρωινά φύλλα που χορεύουν

για τα όνειρα που αρχίζουν όταν ξυπνάς

για τις φωτογραφίες της μνήμης 

θα χόρευα για να σου δείξω

τι δεν πάει να πει θάνατος

πόσο ωραίο ήθελα να σου δείξω

είναι να μην είμαι αυτή που θες

στη διαδρομή ξέχασα 

ακόμα και πώς με λένε 

άφηνα κομμάτια μου πίσω

για να βρω τον δρόμο

ξέρεις σαν το παραμύθι

κι εσύ τα έτρωγες ένα-ένα

χωρίς να αφήνεις κάτι δικό σου

για να βρω το δρόμο

στη μυρωδιά σου κάπου χάθηκα

άκουσα τη φωνή σου

και ξέχασα τη δική μου

με πέταξες στην κοιλάδα με τα λιοντάρια σου

για να τα βγάλω πέρα

όταν σκαρφάλωσα και βγήκα

γελούσες και με έδειχνες με το δάχτυλο

και το κοινό σου χειροκροτούσε

δεν μπορούσα να πιστέψω σε σένα

δεν σε ένοιαζε ούτε να κοιτάξεις στην κοιλάδα

όχι δεν είναι σαν το παραμύθι

στο τέλος δεν βρήκα τον δρόμο

μετά ήρθαν οι άλλοι

και έκαναν το ίδιο

ένας προς έναν

τουλάχιστον δεν φοβάμαι

κάποτε μονάχα θυμάμαι

μου είχες πει για ένα ταξίδι που δεν έγινε

εγώ λέω να το κάνω 

χωρίς εσένα. 

Γιόλι Μπεζ

Ακόμα λίγες σκέψεις

σήμερα λοιπόν σειρά μου,

μουδιασμένος απ τις πρόωρες ειδήσεις,

ασθμαίνω

όρεξη άπλετη, μα για το τίποτα

πάλι πολλά δεν θα πω

και πάλι υπόκειμαι σε φλυαρία

οτιδήποτε δεν ειπώθηκε

διπλό χώρο καταλαμβάνει

στις γκαρσονιέρες σκέψεις μου 

χαμόγελα -γαμώ τα δυο μου μάτια

δεν φυτρώνουν πια,

μα και να, 

δεν τα βλέπουμε γιατί αλλού κοιτάμε

στα λεξικά ψάχνουμε λήμματα έρωτα

στην τυχαιότητα ουσία

κι όλο και πλημμυρίζουμε ενοχές, έλλειψη αίσθησης, αισθητικής κι αλήθειας

ο φόβος κερδήθηκε απ τη συνήθεια -

το φως ακόμα υπάρχει στο πιο μικρό -

η βιτρίνα κέρδισε το υποκείμενο -

το απλό προσμένουμε επίμονα κι οριστικά κι αυτό αξίζει

και το τσιγάρο μου πεθαίνει δίνοντας φως στη νύχτα μου

lupus

Έλλειψη καφεΐνης

Ήρθα διαβασμένη.

Στο πρώτο μας ραντεβού εννοώ, ήρθα διαβασμένη.

Είχα ψάξει το προφίλ σου, είδα πάνω κάτω τι μουσική ακούς, με τι ασχολείσαι και το ζώδιο σου.

Ανόητο ε; 

Θυμάμαι το χαζό χαμόγελο μου και να σου δίνω το χέρι ενώ λέω το όνομα μου. 

Το ίδιο χαζό χαμόγελο όπως όταν σου είπα πως ακούω Radiohead και με διόρθωσες πως το προφέρω λάθος.

Μου άρεσε η διάθεση σου, κυρίως ο τρόπος που γελούσες. 

Ο ίδιος τρόπος που γελούσες, όταν αργότερα στο ίδιο μαγαζί, στο ίδιο τραπέζι, σε ρωτούσα αν σ' αρέσει η κοπέλα που καθόταν πίσω μου! 

Δεν πίστευα ότι θα βγαίναμε ξανά, αν και ένιωθα πως σε ξέρω χρόνια. 

Κλισέ ε; 

Τόσο κλισέ, όσο οι ερωτήσεις σου τα βράδια αν θέλω να γίνω γυναίκα σου ή πόσα παιδιά θέλω να αποκτήσουμε.

Θυμάσαι τον τρόπο που γνωριστήκαμε;

Το ' ένας καφές δεν έβλαψε ποτέ κανέναν ' ; 

Καταστροφικό ε; 

Τόσο καταστροφικό όσο η απάντηση μου. 

' Έτσι όπως το θέτεις, ένας καφές δεν έβλαψε ποτέ κανέναν... '

L'appel du vide