Άτιτλο

Καζάνι που βράζει

χύτρα που κοχλάζει

κι αν σκάσει, ποιον θα ανατινάξει;

Μην είναι τα απωθημένα που ξεχείλισαν

μέσα από βούρκο σκοτεινό, που τα 'χαμε κρυμμένα

Μην είναι η ζωή, που 'πρεπε θάνατος να ντυθεί, μήπως και μας ξυπνήσει;

Μην είναι οι έρωτες

που από λουλούδια, φίδια γίναν στα χέρια μας

με δάγκωμα γλυκό και μολυσμένο;

Μην είναι τα όνειρα

που σαν μωρά απ' τον κόρφο μας αρπάξανε

ενώ μας έλεγαν ότι όλα θα παν καλά

και τα βιάσανε τελικά,

ενώ μας χρέωναν το ψέμα;

Αυτό το κτήνος μες τα σπλάχνα μας

λυσσομανά, χτυπά τις αλυσίδες

Είναι ένας φίλος ανεξέλεγκτος

κρανίο και λουλούδι που ανθίζει

Όσο το λύνουμε όλα είναι πιο ρευστά

ποιος χάνει, ποιος κερδίζει;

Ποτέ δεν μάθαμε ο ένας τον άλλο πραγματικά

όντα κοινωνικά μοναχικά

κόσμοι μικροί, σα φυλακές 

μέλλον αβέβαιο, μια λάμψη αχνοτρίζει

ας φέρουμε τον όλεθρο

που όλη αυτή η αδράνεια αξίζει

Ν.