Ήθελε να ξεφύγει. Έτρεξε. Τα μαλλιά της σαν καλώδια που τρέχουν έξω από το παράθυρο του τραίνου. Κι αυτά τρέχουν, όλα τρέχουν. Κι όταν έφτασε στην άκρη του γκρεμού, πήδηξε. Μα όχι για να πάει απέναντι. Πήδηξε προς τα πάνω, με το βλέμμα στη γεμάτη σελήνη καρφωμένο, καλά όπως ο ορειβατικός πάσαλος που βαστάει τα σκοινιά. Και το σκοινί άντεχε. Όλο ανέβαινε, όλο ύψωνε. Κάτω πήγαινε μόνο το αριστερό της παπούτσι που της έφυγε. Και έπειτα και το δεξί, που το σπρωξαν τα ελεύθερα δάχτυλα του αριστερού ποδιού. Κι όταν έφτασε στης σελήνης τη βεράντα, έβαλε να πιεί μια λουίζα και να κοιτάξει τη νέα της θέα.
Μ. Κατς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου