μυγοσκοτώστρα

μου θυμίζεις τα μπαλκόνια με το λευκό φως

την εποχή του θέρους

με την τηλεόραση να παίζει ακαταλαβίστικες κοινότυπες λέξεις στο ριπίτ

μια μύγα να κάνει φασαρία ωρυόμενη να ταλαντεύεται στη λάμπα

φιδάκι να βρωμάει υπέροχη μυρωδιά δηλητηρίασης μπλεγμένο με λίγο νυχτολούλουδο απ' τον κήπο που άλλοτε φέρνει τη μυρωδιά της βροχής ένα φθινοπωρινό απόγευμα

μου θυμίζεις

αυτή την απλότητα που τίποτα δεν την αγγίζει - τίποτα δεν θα της πάρει την αθωότητα - μπλεγμένοι σε αυτόν τον κόσμο πραγματικά τίποτα δεν θα μας άγγιζε

σαν όλα αυτά τα φοβερά πράγματα που συνέβησαν πάνω σε τούτο τον κόσμο

θεομηνίες και σκλαβιές

κατακρεουργισμοί και νεροποντές

δεινόσαυροι και νεολιθικές εποχές 

βασίλεια και πόλεις - κράτη 

επαναστάσεις πορνείες εφευρέσεις εμπόρια πολέμοι αρρώστιες 

να μην ήταν τίποτα άλλο 

παρά μόνο σκέψεις τρελές και σενάρια επιστημονικής φαντασίας 

που θα έκανε μιαν εποχή του θέρους σ' ένα μπαλκόνι κάτω από το λευκό φως

μια μύγα 

ζώντας τις τελευταίες της 

στιγμές

φασκόμηλο

Ηχορύπανση

 

γίναν τώρα οι βραδινές μας συζητήσεις 

ηχορύπανση εκκωφαντική 

έγινε η μορφή σου πια ανάμνηση,

το χέρι μου δε σε χαρτογραφεί πια.

αχ πόσο θα ‘θελα 

να σου δώσω όσους Ιούνηδες ζήσω

να μου δώσεις εσύ τα μάτια σου

μήπως χορτάσει η πείνα μου για έρωτα. 

να κρατηθούμε σφιχτά 

να μην ξεχαστούμε, φωνάζω 

φωνάζω μα φοράς ωτοασπίδες.

σε ενοχλούσε πάντα η ηχορύπανση.

Βασίλης Χ. 

Άτιτλο

 

Μιας και μιλάμε για ποιητές 

Ας μιλήσουμε και για τα καλοκαίρια

Που η ησυχία τους τόσο θυμίζει τη γεύση των φιλιών του. 

Και σαν ύπνος μεσημεριανός, το χάδι του 

Να ηρεμεί οργή μεγάλη.

Το πρόσωπο του καταγάλανο νερό 

Και τα μάτια του μέλι στη φρυγανιά μου.

Θα πάψω να τον σκέφτομαι, μα οι ποιητές;

Και τα καλοκαίρια θα περάσουν. 

Και μιας και μιλάμε για καλοκαίρια, 

Να μιλήσουμε για αυτόν, καλοκαιρινό αεράκι ζεστό, πορτοκάλι απογευματινό 

Μπαλκόνι με θέα σε βουνό 

Ντουζ με κρύο νερό 

Να προσπαθώ να πάψω πια καιρό

Να αναρωτιέμαι αν ποτέ θα μ’ αγαπήσει 

Ίσως όσο τον αγάπησα και εγώ.

Βασίλης Χ. 

Εν πηχτώ Ιούλη

χόβολη

συνοικιακή

αλατισμένη

ένας ιδρώτας αστικός γαργαλάει τη δεδομενικότητα της μάνας ως τα έγκατα του αφαλού 

Αθήνα με σκασμένο δέρμα

εν πηχτώ Ιούλη

ένα τσαντίρι με έντονες κουρτίνες η γειτονιά

μπαλαμό αρμέ οι κούφιοι τοίχοι και τα διαμερίσματα

τα διπλανά

το κλάμα ενός μωρού

με τρυπάει και με μεταφράζει

η θλίψη

που φυλάω σαν ακοινώνητο χρυσαφικό στο industrial μπαούλο

ελευθερώθηκε

έκανε ανυπότακτα φτερά

κι έτσι κανένας δεν θα καταλάβει

πως οι κοπέλες και τα αγόρια που στριμώχνονται χωρίς μέλλον στις γκαρσονιέρες

ξεφουσκώνουν ολομόναχοι στο μπάνιο

παριστάνοντας

πώς λείπουν για διακοπές στα νησιά|

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Προτιμήσεις

Προτιμώ να χαθώ 

παρά να χάσω 

τον εαυτό μου.

Προτιμώ να σε χάσω 

παρά να μείνω μόνη.

Αγγελική Σπανδωνίδου

έρωτας

 

αγαπούσες τον κόσμο 

και με ένα χαμόγελο, σχεδόν 

παιδικό άγγιγμα ανόθευτο 

έκανες τα μάγια σου νεράιδε.

έβλεπες τα πουλιά που πετούσαν 

και εγώ να μη χορταίνω, πέταγμα ψηλό 

σε πόσες βαλίτσες να χωρέσω τη θύμηση; 

μυαλό που θέλει να καρφιτσωθεί 

με δύναμη να σπάσει 

να βγάλει χρώματα να βάψει 

τοίχους τσιμεντένιους 

πια δε μας νοιάζει για τους άλλους 

μήτε και για μας.

μήνες πολλοί, νεραϊδένιε βασιλιά 

να αγαπάς τον κόσμο.

Βασιλης Χ.

Υπό Ασπαλάθων

Είναι κάποια φυτά που' χουν για λίπασμα

νεκρές ολόγυμνες γυναίκες.

Και κηπουροί που μπολιάζουν μ’ αγκάθια

τις πετούνιες.

Υπό ασπαλάθων βρίσκονται

κορμιά τσαλακωμένα

Από την τέχνη κηπουρού

θαμμένα μες το χώμα 

Στα ψυχανθή που ξεψυχά

η διαρριγμένη μήτρα

Δεν φτάνει φως του φεγγαριού

ούτε του ήλιου χάδι.

Πέτρες μονάχα, μυκηθμοί

Και οι κηπουροί με μάτια

θαμπά κενά κι αλλήθωρα

που εργάζονται με πάθος

Δυο χρόνια δύσκολα

χρόνια καταραμένα

που η αρρώστια τους ανάγκασε

να κλειδαμπαρωθούνε

Η πείνα τους αβάσταχτη

για τρυφερά μπουμπούκια

και τα εργαλεία τους πάλλονται

μες τις εργαλειοθήκες

                                                                       Ιάσων Άλυ