Άπειρος κι ερασιτέχνης
Καμιά διάθεση βελτίωσης
Λησμονημένη δημιουργικότητα
Ένας καμβάς
Γεμάτος από χρώματα
Ένας όχλος
Μια σύνθεση επαναστατική
Το πινέλο του εξουσιάζει
Κάθε ιδιαίτερο συνδυασμό
Κραυγάζει το πλήθος
Τα χρώματα ξεφεύγουν από τις γραμμές
Σκεπάζει με γκρίζο την χαρά
Άψυχη μονοτονία
Ξεθώριασαν τα όνειρα
Νωπό χαρτί
Ποτέ δεν θα στεγνώσει
Όπου κι αν ακουμπήσεις
Θα λερωθείς, το στίγμα της επανάστασης
Συρφετός ακρυλικός
Ουρλιάζει ακόμα
Ανώνυμο
Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου.
Είμαι η αρχή της γνώσης
η ευδαιμονία
Είμαι ο ενοχλητικός κέρσορας που αναβοσβήνει στην οθόνη σου
οι λευκές γραμμές στο φύλλο χαρτί.
Μη με παραμελήσεις
μεγαλώνω και τρυπώνω το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι σου ανοίγω μια μικρή τομή στο κρανίο σου και τριγυρνάω.
Βρίσκω μια τσουλήθρα που με οδηγεί κατευθείαν στο στήθος σου.
Η πτώση μου δίνει και άλλη δύναμη και σε καθηλώνω εκεί, ζυγίζω τόνους πια
σου κλέβω τον ύπνο και σου μουσκεύω το μαξιλάρι.
Διχοτομούμαι
το πάνω μέρος μου επιπλέει στο πρώτο ποτήρι κρασί.
Μ’ αγαπάει.
Το υπόλοιπο κολυμπάει μανιωδώς στο τέταρτο.
Μ’ αγαπάει;
Είμαι απλά ένα κόμμα κάτω από μια τελεία.
Μυρτώ Μα.
Ομόνοια 62 και η μαζική μοναξιά είναι απίστευτη. Χτυπάει κόκαλα, σπονδύλους και συμμάζεψέ το. Γενάρης του 2022. Αυτό πώς να το κάνουμε, δεν σώζεται. Όταν ακόμα ένα βράδυ έχει περάσει από αυτή τη ζωή και δεν σε έχω δει. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, ό,τι μπορεί να νιώθαμε με το κάτι άλλο. Ας δούμε τι μπορεί να γίνει με αυτά τα ενδεχόμενα.
Γιόλι Μπεζ
Εισβάλλει ένα μικρό ρεύμα από το παράθυρό μου. Με επισκέπτεται τα βράδια, κι αφήνει μόνο ψιθύρους. Δες! Δες, μου λέει.
Μερικές νύχτες, οι σκέψεις μου είναι τόσο μακριά, που το σώμα μου δεν αντιδρά. Αλλά συνήθως ανυπεράσπιστο, χορεύει στους ψιθύρους.
Βλέπω τη φύση, κοιτώ το φόρεμά της. Απόψε είναι λευκό. Επί μία βδομάδα γδύνεται και με ξανασυναντά το πρωί. Δακρυσμένη, κρύβει και τα τελευταία της πέταλα. Σιωπεί, αλλά βαριανασαίνει. Κάνω υπομονή, γιατί δεν είναι έτοιμη να με υποδεχτεί. Αλλά όταν ηρεμεί, βήμα βήμα, την πλησιάζω σιωπηλά. Και τότε, της ψιθυρίζω εγώ. Εδώ! Εδώ είμαι, της λέω.
Γνωρίζει πόσο μικρός είμαι μπροστά της. Ξέρει ότι είμαι στο έλεός της. Ωστόσο, ακόμη και στο χείριστο κατακλυσμό, με αγκαλιάζει. Εγώ αντικρίζω τα μάτια της και αυτή χαζεύει τις εποχές μου.
Ξέρει πως έχει κρατήσει χρόνια αυτός ο χειμώνας.
Για μία μόνο στιγμή, στέκεται στο δρόμο μου. Ποτέ δεν επεμβαίνει. Αφήνει τα φύλλα μου να κρυφτούν σαν τα δικά της. Αφήνει τη ζωή ληθαργική και τα πλάσματα να ονειρεύονται.
Δεν υπάρχει η παραμικρή ριπή αέρα. Στέκομαι σα δεντράκι στον κήπο της. Επιτέλους, με στολίζει κι εμένα μαζί της. Επιτέλους, δεν ζηλεύω την Άνοιξη.
Ανώνυμο
επιβάτες
σκουριασμένες πλάτες
λεωφόροι
και πνεύματα
που χωράνε οι δρόμοι.
ζωή
ανοιχτή και κλειστή
ο έρωτας περνά
κι αφήνει μια τελευταία πνοή.
περαστικοί
ανυπόφοροι και ντροπιαστικοί
συρμοί
και το μέτρο δεν αλλάζει ρυθμό.
Δεν μένω πια εδώ.
Lii Yiu
Εποχή μοναξιάς.
Εποχή ζεστού καφέ που χύθηκε.
Εποχή χορδής που έσπασε.
Εποχή βιβλίου που δεν διαβάστηκε.
Εποχή μοναξιάς ξανά.
Εποχή ματιών μου που στερέψανε.
Εποχή ψυχής μου που είναι άδεια.
Εποχή χωρίς εσένα.
Ανώνυμο
