συζητήσιμο

 μου λείπει η προηγούμενη ζωή μου

να κρέμομαι απ’τα χείλη μιας χορωδίας

μέσα στο κύμα της φωνής κάποιου άλλου

και ήμουν μισή, αλλά ήξερα ακριβώς ποιο μισό μου έλειπε

και τι θα έπρεπε να κάνω για να το γεμίσω

τίποτα δε μ’ευχαριστεί

σκάω κάτω με δύναμη απ’ τον τρίτο

και τινάζω απλά τη σκόνη από το παλτό μου

για να ξανασηκωθώ και να πάω δουλειά

ξανά, και ξανά, και πάλι, και κάθε μέρα μέχρι τη μέρα

που όταν σκάσω κάτω όπως συνήθισα πια

θα γίνω ένα με το χώμα

ήταν τόσο μικρή, μα μπορώ ακόμα να τη δω

να στέκεται στη στάση του λεωφορείου

περιμένοντας ν’αλλάξει κάτι που να φαίνεται

ή να παίρνει τα πόδια της κλαίγοντας για το σπίτι

όταν δεν της έβγαινε 

(ποτέ δεν της έβγαινε)

πόσο πιο αληθινή ήταν; πόσο πιο διασώσιμη;

το πρωί, ανάμεσα στους αγνώστους στο μετρό

είναι τόσο εύκολο να το νιώσω:

δεν είμαι εκεί για κανέναν άλλο 

πέρα από τον εαυτό μου, και ακόμη κι αυτό

είναι συζητήσιμο

ungrateful