αν

Αν σήμερα πεθάνω, τίποτα να βρω δε θα μπορώ που να με ορίζει. Αν σήμερα χαθώ, δεν θα 'χω φάει ούτε ένα ηλιοτρόπιο, λίγο αλάτι απ'τη γη και μια χούφτα αέρα. Από 'δω και πέρα, εάν τίποτα δεν υπήρχε που να με θυμίζει, θα έκλαιγα γοερά, ουρλιαχτά θα διαπερνούσαν την ψυχή μου-όχι για την μαύρη τύχη που με έφτασε-ποσώς γι'αυτήν, είμαι πια χαμένη-μα που δεν πρόλαβα να ζήσω λίγο παραπάνω ουρανό, ψυχή και σώμα σε τούτο το χώμα, να έκανα σιωπή εκεί που μου το επέβαλλε η μαγεία τούτης της φύσης. Αν έσβηνα σήμερα σαν ένα πλάσμα ανίκανο μπροστά στον κυκλώνα της μικρούλας ύπαρξης μου, πολύ θα μελαγχολούσα που δεν πρόφτασα μια μαύρη γάτα έξω απ'την αυλή, που δεν κοιμήθηκα σε έναν κορμό δέντρου, δεν μύρισα γλυκάνισο-σαν ένα τελευταίο άνθος πορτοκαλιάς. Μαργαριτάρια σε όστρακα που ανοιγοκλείνουν γελώντας, το μικρό μανιτάρι ξέρει που φυτρώνει, γνωρίζει η πορτοκαλί αυγή που θα οριστεί και η πεταλούδα πως για πάντα δε ζει. Αν σήμερα, τούτη την περίεργη ημέρα, ακολουθούσα την γνώση της μικρής σοφής πεταλούδας, θα γνώριζα πως το τίποτα με ορίζει-γι'αυτό μπορεί το σήμερα όλη μου η ζωή να ήταν.

φασκόμηλο