Εγωτάξιο

 

Ο αυθορμητισμός ειν... μοιάζει με αίσθηση ελευθερίας συγκλονιστική. 

Κάποτε η προσοχή σου προσγειώνεται στους άλλους, που βρέθηκαν ή που τους έστησες εκεί, για να κάνει σχέδια περνώντας πάνω και γύρω τους ο άνεμος σου. 

Σφίγγεται φουσκωμένος ο θώρακας, η ελευθερία του περιορίζεται μαζί τους σαν συγκρουστεί. 

Η πρόθεση να φυσήξεις τόσο ώστε να τους χαϊδέψεις κι άιντε ως να τους ζωντανέψεις θα σε ανακουφίσει προσωρινά. 

Μεγάλη ευθύνη μετά. 

Δεν βλέπεις τα σχήματα. 

Ο άνεμος συνεχίζει, μέχρι να χαθεί. 

Έφυγε; 

Ύστερα θα σκεφτείς, πιο μεγάλη έτσι η ελευθερία. 

Κι αν είναι απόρριψη; Δεν έχει ουσία. 

Έστω, ενθουσιάσου με την προοπτική. 

Κι αν άλλαξε η πορεία; 

Πώς να κρατηθεί ο άνεμος σε πορεία; 

Πες: "Ελευθερία"

κι εγκλωβίσου σε σκέψεις που επιβεβαιώνουν τη θεωρία. 

Ξέρω, εκείνου του φαίνεται λάθος. 

Τις περισσότερες φορές. 

Διαφωνώ. Δεν φτάνει η σκέψη μου στις συνέπειες ούτε στη λήθη. 

Τις περισσότερες φορές. 

Αυτός μένει απαθής να μη σε δονήσει τόσο, ώσπου να ακούς μουσική. 

Επομένως, να τον δονεί ως τη φασαρία η δική σου ορμή; 

Σε αγχώνει η σκέψη αυτή; 

Γύρνα στην ιδέα της ελευθερίας. 

Στήριξε το εγωτάξιο. 

Χτίσε μέσα και μη σε μπερδεύει η θάλασσα που απλώνει ασάλευτη και κοντή ανάμεσα, σαν πρό(σ)κληση να επεκταθείς. 

Ίσως τη θέλει άδεια ή είναι γεμάτη εκεί που δεν μπορείς να δεις. 

Θυμήσου την Κική: "Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα" 

 

ΥΓ Το μόνο που δεν ξέρω είναι πώς αισθάνεσαι εσύ στο δρόμο προς τη λήθη... 

Κι αν η πυξίδα σου λειτουργεί ή έχεις χαθεί... 

Δεν ξέρω ακόμα αν με γοητεύει περισσότερο που κολυμπήσαμε μαζί ή που μας μπλέκονται πάνω στα νερά όταν δεν τα ταράζουμε οι αντικατοπτρισμοί. 

Τι να την κάνουμε τη γέφυρα, πιο δυνατή από τη διάσχιση η προσμονή. 

"Το μόνο" - αφαιρετικός πλεονασμός. 

"Μίλα, έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας" 

"Μίλα, δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη" 

*Τα αποσπάσματα είναι από την "Περιφραστική Πέτρα" της Κικής Δημουλά

Riri