Βάφτισα εκείνον τον απριλιάτικο θάνατο "Μοίρα"
- για να τον καταλάβω
Μέχρι που όντως κατάλαβα
πως η Άτροπος φωλιάζει σε σκληρά χέρια
και σε γλώσσες
και σε χυδαία βλέμματα στο δρόμο
σε ανύποπτους ήχους παπουτσιών πίσω μου στα σκοτεινά πεζοδρόμια
στο δρόμο για το σπίτι
Στους σφιγμένους μου καρπούς πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια
Αν σκάψεις τη σάρκα μου, θα τη βρεις κάπου ανάμεσα
εκεί που κρύβονται οι αδερφές μου
και ουρλιάζουν
Όταν φοβούνται
meropion
Σε δύσκολα χρόνια
με τρελούς γύρω μας
θα ήθελα να σου πω
ότι μού λείπει πώς ήμασταν πριν
αν σου έλεγα κάτι ακόμα
θα σου έλεγα ότι η ζωή δεν είναι
αυτή η συνεχής μάχη με τα τέρατα
ότι η πόλη κάποτε ήταν καλύτερη
ότι τα παιδιά ήταν πιο χαρούμενα
και οι ψυχές μας πιο ανάλαφρες
γράφω μα δεν σου λέω
αλλά αν σου έλεγα
θα ήταν για κάτι λουλούδια του καλοκαιριού
που τότε έμοιαζαν πιο μεγάλα
και πιο έντονα
πιο χαρούμενα ίσως
και πώς κάθε μέρα
την περιμέναμε να ξημερώσει
πώς και πώς
χωρίς να χρειαζόμαστε παυσίπονα
για να επουλώσουμε το είναι μας.
Χωρίς Χωρίς
