ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ;
μήπως πάψω να λέω καλημέρα
μήπως πέσω στην κούπα του καφέ
και ξεχάσω πώς είναι η μυρωδιά της Κυψέλης
όταν ανοίγεις το ψυγείο και μου λες «Τι θα φάμε;»
εκεί το πιρούνι δε φτάνει στο στομάχι
αλλά δεν ακουμπάει καν τα χείλη
στέκει μόνο
μέχρι να φύγει κι αυτή η μέρα
βασικά η νύχτα
–αυτή περνάει πάντα πιο δύσκολα–
365 νύχτες
μπορούν να ισούνται με μια μέρα
αλλά ένα μήλο δεν πέφτει ποτέ αντίθετα από τη φορά του
αν δεν είσαι εδώ
στο ακουστικό
στον καναπέ
στην κατσαρόλα μέσα
δεν είναι ότι λείπεις
αλλά ο χυμός Όλυμπος
δεν έχει την ίδια γεύση
μόνο συντηρητικά
τα μακαρόνια είναι δυσεύρετα στα μίνι μάρκετ
δεν είναι ότι τα θέλω
απλά έχω ξαπλώσει στα ράφια ανάμεσα στη Misko και στη Melissa
ε να
δε θυμάμαι ποια έπαιρνες
Ισμήνη Κατσάβαρου
