Άτιτλο

Δε θα μου λείψουν τα στενά σοκάκια.

(Η πόλη απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας, τι αχάριστος ήμουν τότε.)

Χαμένες Αλκυόνες.

Τα βράχια είχαν παράθυρα, βλέπαν ημέρες κρύες, μα εμείς ήμασταν νέοι μέσ' τις μικρές φωλιές μας 

- μη βιαστείς να βγείς-

Ο κόσμος δεν περιμένει, ο κόσμος είναι γι' άλλους,

το φώς του δε μας βλέπει.

Μας χαιρετάνε δες τους - είναι όλοι αυτοί φίλοι, με τις οπλές στα δόντια και τα κοφτά τους λόγια; -

Σε παίρνουν από μένα, το νιώθω βήμα βήμα.

Μη με αφήσεις μόνο, δε νιώθω όπως πρώτα.

Να σηκωθείς να φύγεις, να πας να βρεις τον κόσμο.

Η πόλη σε προστάζει , ακούω τις κραυγές της.

Ακούω κι άλλα τόσα - φοβάμαι να σ' αγγίξω       με στολισμένα λόγια και πορφυρές ιδέες-

Η απόφαση ελήφθη, θυσίασέ με τώρα 

σε κάπνα κρύας σάρκας χτίσε καινά παλάτια 

και χώρεσέ τους όλους σ' Αλκυονίδες μέρες,

όσο εγώ θυμάμαι μικρά στενά σοκάκια.

Ιωσήφ Κ.