Δε συναντήθηκαν ποτέ.
Έξω βρέχει, ακούς;
Οξειδωμένες προσδοκίες βουλιάζουν στα λασπόνερα.
Περπατούν χωριστά.
Μην ξεχνάς. Έξω βρέχει.
Δε συναντήθηκαν ποτέ.
Βρέχει πολύ, δεν ακούς;
Οι επιθυμίες πνίγηκαν γεμάτες ψεγάδια.
Στεγνώνουν χωριστά.
Βλέπεις; Οι σταγόνες πέφτουν μέσα.
Δειλοί, επιμελώς κρυμμένοι.
Δίχως ομπρέλα στη σκηνή.
Ρίχνει καταιγίδα.
Βρέχονται.
Δε θα συναντηθούμε ποτέ.
Δεν έχω ομπρέλα.
Ψιχαλίζεις συνέχεια.
L.V.
Ζω στη στιγμή που σκοτώνει την αιωνιότητα
Ζω στην ποικιλία που επισκιάζει τη μοναδικότητα
Ζω στη σιωπή της παιδικής αθωότητας
Ζω στη φασαρία της ενήλικης πολυπλοκότητας
Είμαι ένα άτομο στο σύμπαν ένα σύμπαν από άτομα,
Οι πόρτες που κλείσανε και ποτέ δεν μου άνοιξαν
Πιθανότητες, εκβάσεις και αποφάσεις που δεν πάρθηκαν
Μνήμες, γεγονότα και πληροφορίες που ξεχάστηκαν
Ζω σε έναν κόσμο μακρινό που ήρθε κοντά σου,
Ζω σε μια άδεια καρδιά που γέμισε η ματιά σου,
Ζω στην αδυναμία που νίκησε την κραυγαλεότητα,
Ζω σε ένα τέλος που έρχεται απροσδόκητα
Είμαι ένα σύμπαν από άτομα, ένα άτομο στο σύμπαν,
Το «τίποτα» και το «πάντα» που σε ένα σώμα ενωθήκαν,
Τελικά, οι στιγμές ήταν όλες τυχαίες ήρθαν και μας βρήκαν,
Μας έκριναν στον καθρέφτη και παντοτινά πάλι χαθήκαν…
Παύλος Καραμολέγκος
