Άτιτλο

Ξέρεις κάτι;

Μου λείπεις.

Κάτι βραδια που δαμαζα τους φόβους μου και κάτι πρωινά που με ξυπνουσαν οι ενοχές μου.

Μου λείπεις.

Το βλέμμα σου στη σκέψη μου.
Ο τρόπος που πίνεις το κρασί σου.
Ο λόγος που μεθαω , το κορμί σου.

Λείπεις.

Οι μέρες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο γκρίζες.

Τελικα ξέρεις κάτι,πιο πολύ απ' όλα,μου 'λειψε το χρώμα σου.

Numb - Wasn't born to follow

Εις άτοπον απαγωγή

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που τα βράδια
πλαγιάζουν
μ'ένα βιβλίο ή μια σκέψη.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ανασαίνουν βαθιά
κάτω απ' τον ίσκιο ενός δέντρου ή με το μελτέμι της θάλασσας.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που οι μελωδίες
είναι αναμνήσεις και οι στίχοι
ανείπωτα λόγια για ένα ηλιοβασίλεμα.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που βλέπουν
όλα τα πρωινά ίδια μ'αυτό που ονειρεύτηκαν
πριν κοιμηθούν.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που είτε με ήλιο είτε με φεγγάρι,
είτε με άπνοια ή καταιγίδα
θα ερωτεύονταν τον ίδιο άνθρωπο.

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που μοιράστηκαν
ένα στίχο απ' αυτούς εδώ.

Άρα οι άνθρωποι αυτοί, υπάρχουν.

Αρετή Σιάχου

Τάσεις φυγής

Πονάνε τα σαγόνια μου.
Σφίγγω τα δόντια ασυναίσθητα.
Ήρθε πάλι η ώρα.
Πρέπει να φύγω.

Δεν θα προλάβω.
Δεν θα προλάβω να σταματήσω να γδέρνω το κορμί μου.
Δεν θα προλάβω να ξεχάσω για ποιο λόγο δεν κοιμάμαι.
Δεν θα προλάβω να καταλάβω από ποιον τρέχω να ξεφύγω.
Δεν θα προλάβω να σωθώ από μένα.
Δεν θα προλάβω να σπάσω το ψέμα στον καθρέφτη.
Δεν θα προλάβω να μην είμαι πια ημιτελής.

Γι’ αυτό μάλλον τ’ αφήνω όλα στη μέση,
βιβλία μισοδιαβασμένα,
τραγούδια μισογραμμένα,
τσιγάρα μισοκαπνισμένα,
συναισθήματα μισοβιωμένα.

Κόβομαι στη μέση
Και το μισό που μου απέμεινε, έμεινε μισό.
Και το μισό του μισού μου κόβεται κι αυτό,
στη μέση πάλι όλα, χωρίς τελειωμό,
κι εγώ προσπαθώ να ενώσω τα κομμάτια.
Πως θα το κάνω αυτό;
πως.θα.το.κάνω.αυτό.
ΠΩΣ;

Νομίζω δεν θα προλάβω.
Ακούς;

Πρέπει να φύγω.

Ροζάνα Λα

Καφές- ελληνικός

Έχεις φτιάξει ποτέ ελληνικό καφέ σε μάτι κουζίνας;
Όχι.
αναμενώμενο, το κάνουν μόνο όσοι έχουν υπομονή. το κάνουν αυτοί που μπορεί να τους έχει τελειώσει το γκαζάκι τέσσερις μήνες αλλά συνεχίζουν υπομονετικά την καθημερινή απογευματινή ιεροτελεστία , στο μάτι της κουζίνας.
Έτσι απλά, γιατί είναι εθισμένοι στην αναμονή.
Μάλλον όχι εθισμένοι, συνηθισμένοι. Σε αυτήν την αναμονή που σου καίει τα σωθικά. Που σου μπουκώνει τα στήθια, που σου λυγίζει τα γόνατα και αγκυλώνει τον αυχένα σου.
Έτσι και γω λοιπόν, φτιάχνω ελληνικό στο μάτι της κουζίνας.
Γιατί με έμαθες στην αναμονή.
Και όμως, ενώ περιμένω κάθε μέρα ευλαβικά να φουσκώσει ο καφές μου. Και κάθε λεπτό που περνάει παρατηρώ τη σύσταση του να αλλάζει και να αλλάζει αλλά να μη φουσκώνει όσο γρήγορα θα θελα, η αναμονή του εβδομαδιαίου τηλεφωνήματος σου με κάνει κάθε φορά να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δε θα περιμένω ποτέ ξανά τον ελληνικό μου να φουσκώσει. Και ότι πρέπει να πάρω γκαζάκι.
Και κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου, επιστρέφω στο μαυρισμένο μάτι της κουζίνας μου και περιμένω τον καφέ μου. όπως περιμένω και εσένα.

Ανώνυμο

Πειραιώς

Κορίτσι μου,

τ’ αστέρια κάποτε θα πέσουν στη γη
και θα’ναι χωμάτινα

Στις πελώριες τρύπες που θα σχηματιστούν
θα βουτάν’οι άνθρωποι
γιατί στην κορυφή του Έβερεστ
το έτος διαρκεί 15 μικροσεκόντ λιγότερο
απ’ότι στην επιφάνεια της θάλασσας

Kαμιά φορά περνάω από την Πειραιώς
κι η ύπαρξή μου χάνει το νόημά της στα φανάρια ∙
τόσο εύκολα
σκέφτομαι πως θα ‘ταν να ζωντάνευαν τα χέρια της τοιχογραφίας
πως θα’ταν λες να υπήρχαν δυο πελώρια χέρια που προσεύχονται σε μας
πέρα από κείνα της μητέρας μας;

Oι φίλοι μου σε μετράνε σε λεπτά
είσαι λένε τόσες το πλήθος λέξεις

Εγώ λένε σε μετράω σε ήττες
και σε μερίδες των εξήντα εμ ελ

Αθροίζω πρωινές πρώτες σκέψεις,
εφηβικές παρορμήσεις που αναδύονται
μουσκεμένες
απ’την παχιά ρευστή σκοτεινιά του
μελλοντικού μου μεσοβδόμαδου
εαυτού

Άρα αν τα βάλουμε κάτω
δεν επιτρέπεται να σε σκεφτώ μεσημέρι

Μόνη Καουμπόη

Come away to the water *

Όταν πέφτει νερό πάνω σ' ένα χαρτί,
τότε αυτό σταματάει να είναι λείο
και η μελάνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βρεγμένο θα σταματήσει να είναι,
κάποια στιγμή πολύ σύντομα.
Δε θα γίνει όμως ποτέ όπως πριν.
Έτσι επιδρούν και κάποιοι άνθρωποι πάνω μας.
Καμιά φορά το νερό πέφτει απαλά, ανακουφιστικά·
σα να διψούσαμε και να μας πότισαν·
σα να ζεσταινόμασταν και να μας δρόσισαν.
Και καμιά άλλη φορά γίνεται βίαια·
το ποτήρι σπάει·
το χαρτί σκίζεται·
ή και τα δύο!
Και μπορεί να μη θυμόμαστε ακριβώς τη στιγμή που
—από κάποιο ατύχημα—
χύθηκαν πάνω μας·
δε θα 'μαστε όμως ποτέ πια οι ίδιοι.

Στεφανία Ιναρτάκ

Κινούμενο κάστρο

με ξαποστέλνεις και με τραβάς πίσω

όποτε θες

είμαι το κινούμενο κάστρο σου

χαίρετε ούτε που σε ξέρω

γιατί είσαι ανίκανος να νιώσεις

όσο εύκολα κλαις άλλο τόσο εύκολα ξεχνάς

είσαι ένας εγωιστής κι άπληστος

τα κάνεις όλα καλά

δεν έχεις αρχές κι ας βοηθάς τους πάντες και τα πάντα

από την τύψη σου

θα πεθάνεις μόνος μία μέρα

το ξέρεις ότι θα συμβεί αυτό

πολύ βαθιά το ξέρεις

με χάνεις μας χάνεις

γιατί μας σπρώχνεις μακριά

είμαστε η δική σου αλήθεια

καθρεφτίζουμε τα μικρά σου σύμπαντα

πρόσεξε γιατί θα το μετανιώσεις

μικρέ παντογνώστη άνθρωπε

Μόρτι