Κάθε μέρα, ανακαλύπτω και κάτι καινούριο.
Όπως το ότι οι άνθρωποι δεν ακούν με τα αυτιά.
Ακόμα και αν φωνάζεις, ακόμα και αν κρούεις τα τύμπανα τους, αυτοί μπορεί απλώς να μην συνειδητοποιήσουν το ερέθισμα.
Λέξεις & συλλαβές, χείμαρρος.
Αλλά, πιο αναιπαίσθητες και από το θρόισμα των φύλλων στην πιο αδύναμη ριπή αέρα.
Ίσα, ίσα, ακόμα και όταν τρυπώνουν και φλερτάρουν με τις αισθήσεις μας, τα λόγια, πολλές φορές, δεν αξιώνονται της παραμικρής σημασίας.
Αν είναι αρκετά τυχερός ο πομπός, τα λόγια μπορεί, ιδανικά, να ενοχλήσουν τον δέκτη.
Πού όμως τόση τύχη, ωστέ να μην περάσει αδιάφορο καθένα από τα μηνύματα που συνθέτει μέρα-νύχτα;
Ωστόσο με τον καιρό είναι που αναδύεται η αλήθεια.
Οι άνθρωποι ακούν με πολλά περισσότερα. Ακούν με τα μάτια, την καρδιά, μερικές φορές, ίσως, και με το πνεύμα.
Διότι, αντίστοιχα, οι άνθρωποι δεν μιλούν με λόγια. Μιλούν με πράξεις. Πράξεις που μιλούν για αυτούς καλύτερα από κάθε στίχο, κάθε στροφή.
Μου λείπει να μιλώ και να «ακούγομαι». Μου λείπει, γιατί, πλέον, ποτέ δεν νιώθω ότι κάνω αρκετά.
Φαίνεται έχω χάσει την ίδια μου την εμπιστοσύνη. Την πίστη μου, την πίστη σε αυτά που επικοινωνώ.
Με φόβισε αυτός ο γίγαντας φαίνεται. Σάστισα και πάνω στο δέος, μου γλίστρησε από την τσέπη το ηθικό.
Όλα εντάξει, καμία παρεμβολή. Αλλά, πώς να σκύψω να το σηκώσω, όταν τον νιώθω να βαριανασαίνει στο σβέρκο μου;
Ανώνυμο
