Η λευκή μπουκαμβίλια στην αυλή του πλέκει τα κλαδιά της πάνω από την είσοδο.
Η λευκή μπουκαμβίλια σαρώθηκε από τον κηπουρό την τελευταία μέρα του φθινοπώρου. Μαραμένα λευκά άνθη στην άσφαλτο, στην πόλη που δεν χιονίζει σχεδόν ποτέ.
Σε μια γωνιά της αυλής που κοιμάται τον χειμωνιάτικο ύπνο της, λεπτό κλαράκι κόκκινης μπουκαμβίλιας αιματώνει την καρδιά
μου.
Μ.
Αλλάζοντας κρεβάτια, αλλάζουμε και δέρμα. Το θέμα είναι πιο μας αρέσει περισσότερο. Ή και ποιο είναι το πιο αναγκαίο. Και πάντα μας αφήνει με την εντύπωση πως έχουμε μόλις ξυπνήσει.
ανώνυμο
Ακουμπώ το κεφάλι μου
Σε ένα μαξιλάρι από λάβα
Για να κοιμηθώ
Λεπτά
Ώρες
Ή χρόνια προδοσίας
Μακάβρια χρόνια
Χρόνια όμορφα σαν πτώμα
Πρέπει να κοιμηθώ
Και γιατί να ξυπνήσω;
Για να ζήσω σε έναν κόσμο
Όπου κρύβεται ο άνθρωπος
Πίσω από την πόρτα
Και όπου οι ελπίδες κόβονται
Τις ημέρες των γιορτών
Γιατί να ξυπνήσω;
Για να ζήσω μια εποχή πολέμου
Στιγμές τρόμου
Και στιγμές αποχαιρετισμού
Αυτό είναι η ζωή; ...
Χτίσαμε τον αιώνα μας
Με τις υποσχέσεις μας
Και με τις πιστές μας αγάπες
Αλίμονο! Η στέγη καταρρέει
Και να μαστε, απογυμνωμένοι!
Μην εκπλήσσεστε
Αυτή είναι η αλήθεια μας
Που μας χαστούκισε
Στη μέση ενός μυστικιστικού ύπνου
Μονοπωλήσαμε την περιπλάνηση των φεγγαριών
Λερώσαμε τα πέταλα του μέλλοντος
Βάλαμε συρματοπλέγματα στο πρόσωπο της ζωής!
Πέστε μου, πού είναι το τσάι μας
που ήπιαμε στο ρυθμό
ενός χαμένου τραγουδιού;
Πού είναι τα όνειρά μας
που δημιουργήσαμε
κάτω από τους θόλους της Σαντορίνης;
Και πού είναι τα γέλια μας
Που σμιλέψαμε
Στα πράσινα χωράφια;
Πού είναι η ζωή μας; …
Δεν υπάρχει πλέον!
Τι μας απομένει;
Τίποτα!
Μόνο ένα αιώνιο εκκρεμές
Με ένα δυνατό χαμόγελο
Μας πετάει στην άβυσσο της εκδίκησης.
Μεταφράστηκε από τον Σοφία Αργυροπούλου
Mohamed Gassara
κοίτα να δεις
που μερικές φορές έχω τον απέθαντο
κι άλλες
ξυπνάω και θέλω να πεθάνω_
όχι ολοκληρωτικά
λίγο μόνο για να ξαναμπώ σε εγρήγορση.
γιατί κάποιες μέρες περιστρέφομαι γύρω από το εγώ μου
κι άλλες
θέλω τόσο να το απαρνηθώ;
φασκόμηλο
Συννεφιασμένο το είναι σου. Θα έρθει καταιγίδα; Ή μήπως κατέβασε ο ουρανός καρέκλες λίγο πριν έρθω; Τα σύννεφα δεν μοιάζουν για περαστικά. Οικεία πάντως η ατμόσφαιρα.
Βλέπεις, εκεί που ζούσα είχα πάντα μια ομπρέλα στην τσάντα μου. Λίγο πριν φύγω την κρατούσα συνέχεια στο χέρι. Και τώρα που το σκέφτομαι, πάντα έχω μαζί μου μία. Έτσι, από συνήθεια.
Αλλά για κάτσε.. περίμενε. Σήμερα, δεν την πήρα μαζί μου. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θυμάμαι καν που την έχω αφήσει. Βλέπεις, δεν κοίταξα τον ουρανό πριν φύγω. Ούτε και ρώτησα αν βρέχει συχνά εδώ.
Kαι τώρα που το ξανασκέφτομαι, καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Τι κι αν πάλι τα πόδια μου βραχούν και με πιάσει ρίγος; Τι κι αν τα ρούχα μου χαλάσουν και το σώμα μου κρυώσει; Βλέπεις.. θα βρω πάλι το δρόμο για το ζεστό μου σπιτικό.
Άνδρια
Είσαι σε τόπους μακρινούς
Να σε κατηγορήσω δεν μπορώ που ζεις τα όνειρα σου
Πριγκίπισσα, βλέπεις τον πύργο σου, όλα σου ανήκουν
Κατηγορώ εμένα
Εμένα και τα λάθη μου
Βρίσκω στιγμές που μισώ τον εαυτό μου στην σκέψη την δική σου
Κατηγορώ εμένα και την αδυναμία μου
Την αποτυχία μου, που δεν σε ακολούθησα
Έχεις καιρό γράμμα να στείλεις
Στην επαρχία άλλαξαν όλα
Εδώ και αν δεν νιώθω ασφαλής
Τα βράδια συνθέτω, μουσική συνθέτω
Για εμένα και εσένα
Ακούω τη βροχή και κοιτάζω τον ουρανό ιδέες για να κλέψω
Να είσαι καλά στο παλάτι
Τον εαυτό σου να προσέχεις, όπως έλεγα πάντα
Και να στείλεις κανένα γράμμα, νέα σου να μάθω
Είναι άδικο να σαπίζει η ψυχή για μια και δυο αδυναμίες
Τηλέμαχος
Για εμάς που η ανατολή μας βρήκε να κοιτάμε το πάτωμα,
και όχι το ταβάνι.
Και η αυγή της είχε πιότερο σκοτάδι.
Γιατί κάποιος, μάλλον αυθαίρετα, είχε πάρει
όλα τα φώτα
των προδομένων παραδείσων.
Τζιβαέρι
