Οι ψευδοποιήτριες

Και μία μέρα οι διανοούμενοι αποφάσισαν

πως ξέρουν παραπάνω από τους άλλους πράγματα

και πως η ποίηση θα είναι μία, αυτή η δική τους

και ό,τι άλλο λέγεται και υπάρχει ως ποίηση

θα το περνάνε από το ιερό τους εξεταστήριο

κι ο κόσμος σιώπησε και υπάκουσε βουβά

γιατί αυτοί ξέρουν, τα φυσικά ξέρουν

τα αφύσικα ας παραμείνουν ανεξήγητα εξού και αφύσικα

στη λαιμητόμο της κρίσης, ένοχες αυτές οι ποιήτριες 

που συνεχίζουν και γράφουν 

παρά την διάγνωσή τους ως όχι ποιήτριες

αυτές, ας ελπίσουμε, να καταστρέψουν τον κόσμο. 

Χωρίς Χωρίς

Πράγματα που ποτέ δεν έκανα

Όταν θα μπορέσω ν’ ακούσω

το τραγούδι σου θα έχει σιγήσει.

Όταν θα μπορέσω να δω

τα μάτια μου θα βρίσκονται σε αυτόματο πωλητή παιχνιδιών.

Όταν θα μπορέσω να μιλήσω

το ηχόχρωμα των λέξεων θα έχει αλλοιωθεί.

Όταν θα μπορώ να αγγίξω

τα χέρια μου θα πωλούνται στα παλιατζίδικα.

Όταν θα αποκτήσω καρδιά

θα τη βάλω απευθείας στη φορμόλη.

Όταν θα είμαι έτοιμος

δεν θα βρίσκομαι εδώ.

Νοέμβριος '22

Σωτήρης Ρούσσης

Η συνάντηση

Τίποτα δεν φαινόταν 

ότι θα πήγαινε καλά

ένας Οκτώβρης μαύρος και περίεργος

ο κόσμος μαζεμένος για να πει μία κουβέντα

μέχρι τη στιγμή που κοιταχτήκαμε

κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος

και τα φώτα του δρόμου φώτιζαν το πρόσωπό σου

ενώ ο ουρανός γκρεμιζόταν πάνω μας 

με το βαθύ μπλε της νύχτας. 

Χωρίς χωρίς

Pro eto

Για παράδειγμα, ένα τασάκι χωρίς έστω μια σβησμένη γόπα, δεν είναι τασάκι. Με παρόμοιο τρόπο εγώ δεν είμαι εγώ χωρίς εσένα. Κι ένα ακόμα παράδειγμα αν το χρειάζεσαι. Η καρέκλα δεν είναι καρέκλα αν δεν κάθεται κάνεις. Και τώρα δεν μιλάω για την θεωρία της αυτοεκπλήρωσης μέσα από έναν σκοπό αλλά για το κενό που συμπληρώνει μέσα μου το πηγούνι ή και κάθε άλλη γωνία σου. Για τον λεκέ -ντάμκα θα έλεγες εσύ - των χεριών σου, των ανοιχτών δαχτύλων σου στον λαιμό μου. Σαν άχαρο μαύρισμα. Και τώρα είμαι ο σημαδεμένος με τον περίεργο λαιμό

Άγνωστο

Άβολ[τ]ο

να είναι άρα αγώγιμη

η ηλεκτροφόρος σκέψη μου

κάθε φορά

που ζαχαρώνω

πίσω από την οθόνη μου

τα ενσταντανέ σου

—ή τζάμπα το εφηύραμε το κωλοφέισμπουκ;

A.K.

Άτιτλο

 Θα σου πω τι λάτρευα σε εσένα και στο όνειρο. Σε εσένα λάτρευα το άπιαστο και στο όνειρο εσένα.

Β.Κ.

unda clamat te amo

Ήρθες μέσα στα σκοτάδια, 

Διέρρηξες την πόρτα του εγκεφάλου μου 

Χωρίς όμως να παραβιάσεις την ιδιωτικότητά μου 

-Να μωρέ 

Ήταν σαν να σου είχα δώσει το ελεύθερο να μπαίνεις μέσα μου όποτε θέλεις 

Δεν είχα να σου κρύψω τίποτα 

Κι ούτε που ήθελα.

Άνοιξες την πόρτα λοιπόν,

Ήρθες στο υπνοδωμάτιο,

Με είδες που κοιμόμουν 

Κι ας ήταν νωρίς 

(Η ώρα έντεκα)

Η κουβέρτα είχε πέσει στο πάτωμα,

Ήρθες και με σκέπασες 

Με όση στοργή μπορούν να σκεπάσουν δυο χέρια μια ψυχή,

Έγραψες σε μια σελίδα 

"Θα τα πούμε το πρωί, 

Σ’ αγαπώ και να προσεχείς 

Γιατί στα όνειρα πολλές φορές πεθαίνουν οι άνθρωποι 

Και δεν θέλω να ξυπνήσεις τρομαγμένη. 

Κυρίως γιατί δεν θέλω 

Να καταλάβεις 

Πως με τους αγώνες μας που αφήνουν τους ανθρώπους γύρω μας αδιάφορους, 

Πεθαίνουμε κάθε μέρα" 

Έκλεψες την καρδιά μου,

Την περιέθαλψες,

Την καθάρισες

-Και είναι η αλήθεια πως έβγαλε πολύ βρομιά-

Μα δεν την έβαλες στην θέση της,

Η θυρίδα είχε κλείσει 

Πια ο χτύπος και ο ρυθμός του κορμιού μου σου ανήκουν 

Πια σαν κύμα το σώμα μου παφλάζει 

Άλλοτε δυνατά, να με ακούσουν οι πονεμένοι 

Άλλοτε σιγανά, να μην ενοχλώ τους ρομαντικούς που ήρθαν να κολυμπήσουν στην δίκη μου θάλασσα κάποιο βράδυ του Αυγούστου. 

"Σ’ αγαπώ και να προσεχείς" μου είπε 

Και το πρωί 

Ανοίγοντας τα μάτια μου είδα το πρόσωπο του.

Σε αυτό το όνειρο μωρό μου 

Δεν πέθανε κανείς.

Ελένη Παπαστεργίου - Ορδαλία