Πρόσωπα της θάλασσας στη Γιορούμπα

Τα πρόσωπα της θάλασσας χίλια και ένα είναι, το σκοτεινό του Kattegat, του Ινδικού διάφανο, του Αίγαιου απροσδιόριστο, του Ατλαντικού το άγριο, μα το δικό σου πρόσωπο, τα χίλια ένα τα ένωσε και τα έκανε στα μάτια μου θάλασσα δίχως αύριο.

ΓΜ

Διάδοση ενός μυστικού ευρέως

Υπάρχεις, όπως μια ειλικρινή απάντηση,
που ξαφνιάζει με την επιβλητική της ωμότητα,
υπάρχω, όπως μια παραλυμένη ερώτηση,
που δεν καταδέχομαι να σου απευθύνω.
Το παρελθόν συντηρεί την εικόνα σου στο εξώφυλλο της ζωής μου
με οπισθόφυλλο μια περίληψη μισοτελειωμένη,
σαν κάτι να περιμένει να της πεις,
αλλιώτικο απ' αυτό που ήδη υποπτεύεται.
Μακριά σου εχθρεύομαι το μέλλον,
λοξοκοιτάζω τις εναλλακτικές του λύσεις
σαν κακόγουστο αστείο,
και συνωμοτώ με το παρόν να σε φέρουμε κοντά μας.
Πανοπλία της ψυχής το σώμα,
για να την προστατεύει από χτυπήματα σαν κι αυτά.
Μακριά σου αποστρέφομαι τη ζωή,
εκείνη που χώρια μας ορίζει να βιώνουμε το θαύμα της
και συγγενεύω με το πένθος ενός θανάτου φρικτού κι αλησμόνητου.
Μοιάζω καημός μουρμουρίζοντας αμετακίνητο παράπονο.
Καθώς τραγουδώ λόγια ασυνάρτητα,
χορεύω με δάνειο μιά ξενοπρεπή χαρά.
Ατέρμονος ο κρότος που προκλήθηκε
απ' της ύπαρξής σου το αβρό χάδι
στον εύθραστο γυάλινο ουρανό μου.
Επιχειρώ να τον νεκρώσω μήνες τώρα,
μες σε μέρη πολυσύχναστα
και γέλια πιο τρανταχτά από κλάματα.

Ελίζα

Άτιτλο

Το στομάχι μου άδειο.
Το τραπέζι γεμάτο.
Η μαμά λέει λάθος φαγητό.
Αγαπώ τα λουλούδια.
53 τετραγωνικά στο κέντρο.
Δε μου φέρνεις πια λουλούδια.
Κλαίω.
Διαβάζω Κάραλη να ηρεμήσω.
Χειρότερα.
Λες μ'αγαπάς.
Λέω μ'αγαπάς;
Κουράζεις.
Κουράζω.
Ρήμα επικίνδυνο σκέφτομαι.
Νίνα Σιμόν στη διαπασών
 πιο ζωντανή
απ' ότι εσύ.


''Ρ''

Στην Κ.

Ξημέρωσε και εγώ έχω πάρει στην ώρα τους τα φάρμακα μου
Ποτίζω τα φυτά ύστερα από το εγώ μου
Ελπίζω να σε βρω εκεί
Ανεβαίνω με δυσκολία τη σκάλα για να έρθω να σε συναντήσω
Λείπεις
Το μαγαζί θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω άδειο αλλά,προτιμώ το αδιάφορο
Αδιάφορο μπαρ
Αδιάφορος καφές
Αδιάφορος κόσμος

Τηλέμαχος Μακρυγιάννης

Αντίκρυ.

(βλέμμα στον τέταρτο τοίχο)
Εσύ ο βράχος που σταυρώθηκε ο Προμηθέας κι ε-
γώ η απάτητη κατά τ’ άλλα κορφή που απογειωνόταν ο αετός.
Δεν έχει σημασία ποιοι μας κατοίκησαν. Προορισμός
μας
να γίνουμε αγάλματα στον άνεμο και τη βροχή. (βαθειά ανάσα)
Το αιώνιο κοίταγμά σου.
(μειδίαμα)

Κάποτε ως αγάλματα θα σηκώσουμε μνήμες άσχετές Μας.
Αντίκρυ
στον κόσμο υψωνόμαστε. Να ‘μουν κάλ-
λιο χαλίκι στο παπούτσι σου ή άμμος στο μάτι σου. Κάτι
να ξεγλιστρά ή και να μη φαίνεται.
Να ‘ναι όλα πιο μικρά.
Κι
ε-
σύ.
(εμφατικά) Αχ,
κι εσύ να ήσουν. Κι όχι όλα αυτά που μπορούν να μας
παρηγορήσουν και να μας υπονοήσουν.
Κι όταν χρόνια μετά κι αιώνες θα έχουμε άλλο δέρμα από τώρα
και παντού σεντόνια και σκόνη,
ούτε αν ήμουν όμορφος ή αν μ’ αγάπησες θα σε ρωτήσω, παρά μονάχα αν θυμάσαι.
Εσύ. Όχι όλα τ’
άλλα που μάς
θυμίζουν και μάς

υπονοούν.

Ανώνυμος