Αστική μοναξιά

Φθαρμένες, μπαλωμένες,
ξανά ξηλωμένες, ξανά σακατεμένες.
Όχι, δεν μιλάω αόριστα.
Για τις ψυχές μας μιλάω.
Την πολυτέλεια
της σύγχρονης ηχομόνωσης,
που δεν μας αφήνει
ν’αγκαλιάσουμε την θλίψη μας
τις ήσυχες βραδιές.
Ποτέ δεν μάθαμε γιατί
η κοπέλα εκείνη
κοιτούσε τόσο επίμονα
πίσω απ’τις κουρτίνες.
Και ποιος είναι ο ένοικος
-από ποιον όροφοπου υποκύπτει καμιά φορά
στα τραύματα του;
Η ηχομόνωση, ξανά,
ως σύγχρονη αναγκαιότητα.
Και να σκεφτείς
ότι τα βολικά μας σπιρτόκουτα
απλώνονται τόσο άσχημα
πάνω στις αρχαίες πολιτείες,
σαν είδωλα της αστικής μας μοναξιάς.

Χριστίνα Π.