Εκείνη η ανατολή που είδαμε μαζί στη Λεπτοκαρυά ίσως να είναι η ομορφότερη που θα δω ποτέ στην ζωή μου. Δεν με πιάνουν οι ρομαντισμοί και ξέρω ότι για τους περισσότερους όπως και για σένα αυτό είναι ένα σαχλό ερωτικό ποιηματάκι, αλλά για μένα είναι ίσως ότι πιο ειλικρινές έχω πει για σένα. Γι'αυτό γράφω ξανά μεθυσμένος κοιτάζοντας την ανατολή....και φωνάζω στους ρεαλιστές πως δεν είναι τα πρόσωπα, τα τοπία, οι χαραυγές και τα ηλιοβασιλέματα που βάζουν φωτιά στη ψυχή μας και μας κάνουν να κλαίμε. Είναι τα συναισθήματα που εκείνη την ώρα κοχλάζουν μέσα μας και παλεύουν σαν λάβα να χυθούν απ'το ηφαίστειο του κορμιού μας και να διανύσουν το αμετάκλητο ταξίδι απ'τη ψυχή στην αιωνιότητα ...Κ εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Φράσσουμε αυτό το ταξίδι και τα αναγκάζουμε να παραμείνουν εκεί από όπου ξεκίνησαν. "Για ταξίδια που δεν ήθελες λοιπόν .Τι σε πιάνει και πάλι κλαις;"
ΡομαντιΚάφρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου