Να βρω το χώρο μέσα σου.
Και να ξαπλώσω όπως ξαπλώνουμε
στη παραλία μία καλοκαιρινή νύχτα.
Κάτω από τα αστέρια, χωρίς φως
χωρίς το σούσουρο της μέρας.
Να μπορέσω για μια στιγμή παγωμένη
στο χρόνο να σε συναρπάσω,
με το ίδιο συναίσθημα που κουβαλάω
κάθε φορά που σε κοιτώ να χορεύεις τις πιο
παράλογες μελωδίες.
Γιατί άλλωστε τι είμαστε πέρα
από ένα ανθολόγιο κεραυνόπληκτων
και κατάψυχρων στιγμών.
Ανώνυμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου