Το ημερολόγιο

Σήμερα 22 Φλεβάρη 

νιώθω λες και μου έχουν ρουφήξει την ενέργεια 

Το σώμα μου ασήκωτο, η βαρύτητα το τραβάει προς τα κάτω 

Όλοι οι μύες θέλουν να πέσουν, να ενωθούν με το πάτωμα σε οριζόντια θέση 

Κάθε κύτταρο φωνάζει εγκατάλειψη. Ή παραίτηση;

Το κεφάλι μου έχει παραιτηθεί ώρα τώρα, δηλώνει βραχυκύκλωμα 

Οι σκέψεις μου κυκλώνας, καλώδια μπερδεμένα στον ουρανό της Αθήνας

Ακουστικά χιλιοφορεμένα που παίζουν σε επανάληψη το ίδιο κομμάτι 

Λούπα, όλο το σκηνικό να παίζει ξανά στο μυαλό μου 

Εγώ να κλαίω και εσύ να πονάς.

Εσύ να φεύγεις και εγώ να κλαίω. 

Πότε στερεύουν τα δάκρυα;

Πότε τελειώνει ο πόνος; 

Α. 

ΖΗΤΩ!

η φυσικότητα

της πρέζας

του συνδυασμού 

του καφέ και του τσιγάρου 

μας τρώει τα σωθικά

χάνουμε χρόνο στο παρκάρισμα

και αμολάμε χριστοπαναγίες

με πλατύ χαμόγελο

με αδιαφορία καθοδηγούμενη από στόμφο

κάνει βήματα πίσω το κορμί

εκ των έσω

και εμείς βουλώνουμε τρύπες 

το δράμα της νικοτίνης 

φαίνεται ακόμη και στην 

οθόνη του υπολογιστή σου

νέα μορφολογία πραγμάτων 

νέες συνήθειες 

pugakush

Άτιτλο

Και ξέρεις τι απέμεινε;

Κάτι αποτσίγαρα στο τασάκι 

Νερά αλκοολούχα παντού να γεμίζουν το κενό μέσα μου  

Ένα ξεχασμένο έντεχνο στο ραδιόφωνο

Κάτι στίχοι σε διάσπαρτες σημειώσεις πάνω στο γραφείο 

Κι εσένα να με κοιτάζεις και να μου λες πως πρέπει να φύγεις 

Είναι ανάγκη είπες•

Μου είπες ότι δε σε χρειάζομαι πια 

Κι έμεινα παγωμένη να κοιτάζω το όμορφο χρυσό στα μάτια σου 

Κι έφυγες. 

Κι έμεινα.

Κι έμεινα για πάντα εγκλωβισμένη μπροστά στο παράθυρο να αγναντεύω την φυγή σου.

Βetty Aloupogianni

Area

 

Εμπόδια.

Εμποδίζεις,

προσαρμόζεις,

οπλίζεις.

-Χέρια ψηλά!

...όχι, τη να τα κάνω τα κέρματα;

Στοχεύω καρδιά.

Κλείσε το μάτι.

Όχι ύποπτα,

ούτε καχύποπτα,

ούτε γλυκά.

-Ρίξε τη σφαίρα.

Όχι δειλά.

Πάτα σκανδάλη και άντε γεια.

Μη λες πολλά,

πολλά λένε οι λίγοι 

και οι λίγοι δεν έχουν καρδιά.

-Τελικά που να την ρίξω την σφαίρα,

μιας που δεν έχεις καρδιά;

-Στον αέρα 

Στον αέρα μυαλά!

Βήτα Κάππα

Άτιτλο

 Σε λίγο καιρό θα γράφουμε τι σκεφτόμαστε σε πραγματικούς τοίχους, το υπόσχομαι

Τι ωραίο που είναι να πονάμε με τον πόνο του άλλου

Να συγκινούμαστε με την απελπισία του

Να εμπνεόμαστε απ’ τα βάσανά του 

Να γράφουμε κείμενα… να διαβάζουμε

Να κλαίμε με λυγμούς, ή και όχι

Να θυμώνουμε για μια ξένη αδικία

Να ανατριχιάζουμε στην εικόνα του ξεβρασμένου κόκκινου

Να σφίγγουμε μια απ’ τις δύο παλάμες μας 

στην εικόνα του αίματος στα πεζοδρόμια της πόλης μας

Να ωρυόμαστε στις κουζίνες μας

Να βρίζουμε τους δικτάτορες που ανεχόμαστε 

Και ύστερα, με μια κίνηση του παντοδύναμου αντίχειρα, μ’ ένα μονάχα ανεπίστρεπτο χάδι

Να θαυμάζουμε τα κόλπα που κάνει ο σκύλος του γείτονα

Να ονειρευόμαστε το μελλοντικό ταξίδι μας στο Παρίσι

Να φωτογραφίζουμε τις μουτζούρες του γιόκα μας

Να ενθουσιαζόμαστε απ’ τις νέες εκπτώσεις

Να ξεκαρδιζόμαστε απ’ τις αστείες εικόνες

Να καυλώνουμε με την ανήλικη γύμνια  

Να στολίζουμε επανάσταση πάνω στην διαδικτυακή ασχήμια μας

Νεκροί και πολύχρωμοι 

Ζαλισμένοι απ’ την ιλιγγιώδη ακινησία της ζωής μας όπως την ξέρουμε

Διασπασμένοι, δύστυχοι κι ευφυείς  

Πάντοτε έψαχνα στην φαντασία μου, σκάλιζα τα όνειρα και τους εφιάλτες μου για εικόνες, αφηγήσεις, ιστορίες σουρεαλιστικές, απόκοσμες, τρομακτικές. Μα κατάλαβα πως δεν χρειάζεται, όταν κοίταξα για πρώτη φορά έξω από το παράθυρό μου.

 Θλιμμένος Πίθηκος

Άτιτλο

 

Περπατήσαμε τόσο πολύ εκείνη την νύχτα και μιλήσαμε τόσο λίγο για εμάς, σαν να μας απαγόρεψε κάποια ανώτερη δύναμη να πούμε τι ακριβώς νιώθει ο ένας για τον άλλον. Το βλέμμα σου πάντα καρφωμένο στο πάτωμα ή στα χείλη μου και το δικό μου στα πόδια σου και στα μισόκλειστα μάτια σου, για αυτό φαίνεται έχω ξεχάσει το βλέμμα σου γιατί σπάνια διασταυρώνονταν με το δικό μου. Περπατάγαμε λες και είχαμε σκοπό να χαθούμε, σαν τα αδέσποτα σκυλιά που συναντάμε και ενώ δεν έχουν προορισμό μοιάζουν χαρούμενα και όπου βρουν γωνία την κατουράνε για να την κάνουν δικιά τους. Ενώ εμείς όπου βρίσκαμε γωνία ανταλλάσσαμε φιλιά και έτσι κάναμε δικό μας τον δρόμο στην αιωνιότητα των αναμνήσεων μας. Για να είμαι ειλικρινής κατουρήσαμε και εμείς πολλές γωνιές βλέπεις αγαπάς τις μπύρες και μαζί σου τις αγάπησα και εγώ λίγο παραπάνω

Πλέον μόνο εγώ έχω την δυνατότητα να περπατήσω σε αυτούς τους δρόμους και η αλήθεια είναι πως τους αποφεύγω καθώς τα αδέσποτα με κοιτάνε με ένα βλέμμα σαν να τα κερδίσαμε εκείνο το βράδυ. Τα ρολόγια μας δείχνουν διαφορετικές ώρες και εγώ χαζεύω αλλά πόδια ενώ εσύ αλλά χείλη. Παρ' όλα αυτά σήμερα μέτρησα τις μέρες που έχουμε να μιλήσουμε και ένιωσα ξανά αυτή την εφηβική καψούρα που σπανίζει όσο μεγαλώνεις. Έπειτα σκέφτηκα ότι αν ζούσαμε σε κάποια άλλη εποχή οι 20 μέρες που έχουμε να μιλήσουμε θα ήταν λίγες. Ίσως τώρα έφτανε το γράμμα στα χέρια σου και εγώ απλά θα ονειρευόμουνα τις χώρες που διανύει το γράμμα μου για σένα, άσε που άμα δεν μου απάνταγες ποτέ θα έριχνα τις ευθύνες στον εκάστοτε ταχυδρόμο. Πιο εύκολες εποχές για τους ρομαντικούς.

Παρ' όλα αυτά ζούμε στο σήμερα και τα μηνύματα στέλνονται ακουμπώντας απλά την οθόνη του κινητού μας και έτσι αυτά θα συνεχίσουν να μην στέλνονται, τα σκυλιά θα συνεχίσουν να βολτάρουνε άσκοπα και να κατακτούν γωνίες και εγώ θα συνεχίζω να αναρωτιέμαι πόσες λέξεις μπορούν να γραφτούν για ένα δισύλλαβο όνομα.

Bueno

Άτιτλο

Δεν μπλέχτηκαν οι γραμμές της ζωής μας και παρά μείναμε παράλληλα παράλυτοι 

Ταυτίσαμε τον εγωισμό με την απομόνωση 

Και καταντήσαμε μουγκοί με ηχόχρωμα 

 

Δεν εκτεθήκαμε όσο θέλαμε και γίναμε κριτές στην παράσταση των άλλων.

Ανώνυμο