Ορισμός

Ό,τι δεν ξέρουμε τι είναι,

αυτό είναι ποίηση.

Μ. Κατς

Προσωρινός αποχωρισμός

Έφυγες μα το άρωμα σου στέκει ακόμα πάνω μου,

αποτυπωμένο πάνω στο δέρμα μου.

Ανεξίτηλα χαραγμένο.

Το αγκαλιάζει

το φιλάει

το μεθάει.

Έφυγες χωρίς να φύγεις.

Το φευγιό άλλωστε δεν αφήνει αρώματα σε ξένα δέρματα.

Ούτε αγκαλιάζει 

ούτε φιλάει

ούτε μεθάει.

Αγγελική Σπανδωνίδου

Άτιτλο

 Άλλαξαν οι καιροί είπες 

Ήρθε η ώρα για να ελευθερωθούμε 

Μα δεν έχουμε χούντα σου απάντησα 

Κατερίνα μου, πλέον δεν είμαστε κυριολεκτικά υποδουλωμένοι•

τα δεσμά μας έχουν μια άλλη διάσταση που λίγοι την διακρίνουν 

Η προπαγάνδα, οι προκαταλήψεις και τα συμφέροντα των μεγάλων είναι τα δεσμά που μας εγκλωβίζουν μέσα στην ύλη,

κρατώντας μας μακριά από την λύτρωση και την λευτεριά 

Και τι θα καταφέρουμε αν φωνάξουμε;

Και τι θα καταφέρουμε αν αντιδράσουμε;

Θα ενωθούμε και άμα ίσαμε ενωμένοι έχουμε ελπίδα

Ενωμένοι, λοιπόν, για να αποτινάξουμε ό,τι μας κρατάει στον Μεσαίωνα 

καθετί παλιακό που εμποδίζει το πνεύμα  και την ουσία της ζωής  

Θα επαναπροσδιοριστούμε σαν ανθρωπότητα 

Και ξέρεις γιατί;

Για να λυτρωθούμε και να ελευθερωθούμε από τα δαιμόνια των κακών και κυρίως από τα δικά μας δαιμόνια 

Και δε θα φοβηθούμε;

Όχι, γιατί ο σκοπός μας θα είναι πλέον υψηλός• "η ανθρώπινη ζωή κι ύπαρξη

Betty Aloupogianni

Άτιτλο

Τώρα 'βαλαν σκοπό τις Κυριακές μας

θα μας δέρνουνε μετά την εκκλησία

—πανάγιο ξύλο—

στην βόλτα που θα κάνουμε με τα μπαλόνια

στο παγκάκι που θα πίνουμε καφέ

στην πλατεία που θα περπατάμε με την ηλικιωμένη μάνα

στο πάρκο που θα βγάζουμε βόλτα τον υπέργηρο πατέρα

μπροστά στα φοβισμένα μάτια του παιδιού με το ποδήλατο

μπροστά στο σβησμένο χαμόγελο του παιδιού που μ' άφησε το χέρι

μεσημέρι

θα ορμάνε

στα οικογενειακά μας τραπεζώματα

—το ορατό χέρι της εξουσίας

έναν προς έναν

τα δόντια

με μανία

θα μας ξεριζώνουνε

για να μη ξανά γελάσουμε

να μη ξανά φωνάξουμε

να μη γεμίσουμε το στομάχι μας με οργή

και αγάπη

ένας προς έναν

για να μην μπορέσουμε ποτέ να ανταμωθούμε

βράδυ

πάλι θα γυρίζουνε

θα μετράνε όσους σαλεύουνε

και επιμένουνε

κάτω από την άκρατη δεσποτεία μιας βρόμικής πολύ βρόμικης μπότας

ΑΚΙΝΗΤΟΙ

αυτή τη φορά 

δεν σας φοβόμαστε

ΑΚΙΝΗΤΟΙ

η σειρά σας.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Άτιτλο

έφυγα από τη αυτή τη χώρα 

μήπως η απόσταση από τα σύνορα κι εμένα ήταν αυτή που θα σταματούσε τη ταχυπαλμία 

μόλις ανοίγω τα μάτια 

και νιώθω πως θα ξεράσω 

με ό,τι βλέπω 

στους δρόμους και στη τηλεόραση 

και με ότι ακούω από τους τοίχους

από τις φωνές των διαμερισμάτων 

δίπλα και πάνω 

(τα σύνορα της μεσοτοιχίας παραβιάζονται εύκολα)

πήγα κάπου αλλιώτικα, με άλλο νόμισμα και άλλους γείτονες

κάπου που αν δεν ήθελες 

δεν έβλεπες και δεν άκουγες τίποτα άσχημο 

και ξύπνησα 

και οι αναγούλες συνεχίστηκαν,

οι ταχυπαλμίες συνεχίστηκαν

κι εγώ κατάλαβα πως η απόσταση από τις φίλες μου κι εμένα ήταν τα μόνα σύνορα που γνώριζα.

μπλε 

Άτιτλο

Καζάνι που βράζει

χύτρα που κοχλάζει

κι αν σκάσει, ποιον θα ανατινάξει;

Μην είναι τα απωθημένα που ξεχείλισαν

μέσα από βούρκο σκοτεινό, που τα 'χαμε κρυμμένα

Μην είναι η ζωή, που 'πρεπε θάνατος να ντυθεί, μήπως και μας ξυπνήσει;

Μην είναι οι έρωτες

που από λουλούδια, φίδια γίναν στα χέρια μας

με δάγκωμα γλυκό και μολυσμένο;

Μην είναι τα όνειρα

που σαν μωρά απ' τον κόρφο μας αρπάξανε

ενώ μας έλεγαν ότι όλα θα παν καλά

και τα βιάσανε τελικά,

ενώ μας χρέωναν το ψέμα;

Αυτό το κτήνος μες τα σπλάχνα μας

λυσσομανά, χτυπά τις αλυσίδες

Είναι ένας φίλος ανεξέλεγκτος

κρανίο και λουλούδι που ανθίζει

Όσο το λύνουμε όλα είναι πιο ρευστά

ποιος χάνει, ποιος κερδίζει;

Ποτέ δεν μάθαμε ο ένας τον άλλο πραγματικά

όντα κοινωνικά μοναχικά

κόσμοι μικροί, σα φυλακές 

μέλλον αβέβαιο, μια λάμψη αχνοτρίζει

ας φέρουμε τον όλεθρο

που όλη αυτή η αδράνεια αξίζει

Ν.

συνήθεια

Όσο κάνεις πως ξεχνάς-

Τόσο θυμάσαι.

Και όσο κάνεις πως περνάς καλά-

Τόσο θες να σκίσεις το δέρμα

από τα κόκκαλα σου.

Να μη μείνει ούτε μια σπιθαμή

Να μην ξεχνάς πια να μη θυμάσαι.

Να μη ζεις να μην πονάς

Να γίνεις τοίχος γκρίζος

Και η αλήθεια σου να θαφτεί μαζί σου.

Όσο κάνεις πως ξεχνάς τόσο θυμάσαι.

Και όσο ζεις-

Άλλο τόσο πεθαίνεις.

Και πόσο να πεθάνεις πια;

Πόσο να σκίσεις το δέρμα σου;

Άμα δε μπορείς πια,

να ξεχνάς η να θυμάσαι.

Βασίλης Χ.