τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού |
με άπλυτα από το παιχνίδι χέρια | πιάνουμε τις νύχτες του |
και μ' όση γνώση σχολική αποκομίσαμε |
σχετικά με τα τρικ της Πηνελόπης |
τις ξηλώνουμε |
μπρος στους αλλόφρονες μνηστήρες του φθινοπώρου |
Αφροδίτη Κατσαδούρη
ομόνοια η [omónia] Ο27 (χωρίς πληθ.) : ταυτότητα αντιλήψεων, απόψεων, συναισθημάτων κτλ. στα μέλη μιας ανθρώπινης ομάδας με συνέπεια την ομαλή συμβίωση μεταξύ τους.
Η βρωμιά. ουσιαστικό, θηλυκού γένους.
Πολύ ουσιαστικό για τα ελεύθερα κορμιά που νιώθουν ανυπεράσπιστα.
Ο φόβος. Στην αρχή μοναχικός κι ύστερα διαχυμένος στα πλήθη, τραυματισμένος στο στόμα, στα άκρα, στο κεφάλι.
Οι φόβοι των νοικοκυραίων.
Η ντροπή. Θηλυκού γένους, μας έδειξαν να λέμε. Μα δίπλα βάζω την οργή και την κάνω τζέντερκουηρ.
Ανακαλύπτω νέους πληθυντικούς αριθμούς της κανονικότητας:
Οι Ομόνοιες από δω και πέρα.
meropio bleu
Ήθελα να ήμουν...
Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού.
Το κορίτσι στο παγκάκι της γειτονιάς.
Το κορίτσι στο ηλιοβασίλεμα.
Η φωτογραφική μηχανή.
Το μελανό φτερό στο στήθος.
Η βασίλισσα στο σκάκι.
Η πιο δύσκολη γαλλική λέξη.
Η βραδινή έμπνευση.
Θέλω να είμαι ο ζητούμενος τίτλος των ποιημάτων.
L'appel du vide
Οι σταγόνες της βροχής κυλούν αργά στα τζάμια των αυτοκινήτων. Κυλούν αργά και στο πρόσωπο μου. Γίνονται ένα με τα δάκρυά μου. Και συνεχίζουν μαζί, να μουσκεύουν το ζεστό μάγουλό μου. Όλα είναι πιο θολά.
Το περίμενα με ανυπομονησία, αλλά δεν ήρθε. Τη βροχή δεν την περίμενα και όμως, ήρθε. Έτσι είναι. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα γίνει. Μόνο ελπίζεις. Μόνο, περιμένεις να έρθει η ανατολή και να σταματήσει η βροχή.
Ευτυχία
Θα φτιάξω ένα καράβι με πανιά την ελπίδα μου και στη βάση του ξύλινες εμπειρίες δεμένες από πόνο και μαράζι. Θα το αφήσω να ανοιχτεί σε νερά αξιοπρέπειας και κάθαρσης και το κεφάλι μου καθόλου δεν θα το βουτήξω. Θα βάλω για πηδάλιο χάντρες φιλοδοξίας ενωμένες με νήμα εγωισμού και πείσματος μήπως και το καράβι μου καταφέρει να χαράξει πορεία. Θα βάλω πλώρη για τα νησιά που ισορροπούν στα αστέρια και που κλέβοντας λίγη από τη λάμψη τους, σιγοφωτiζουν αέναα το άπειρο. Θα ξενυχτήσω την ημέρα και θα μεθύσω το χρόνο μήπως και τον ξεγελάσω και του κλέψω έστω φευγαλέα το σκήπτρο της αλαζονείας που κρατά σφιχταγκαλιάζοντας το και θα παγώσω ώσπου να σπάσουν τις στιγμές που ρούφηξαν με δόλο τις εναπομείναντες αποχρώσεις αισιοδοξίας μου. Θα φτιάξω μια άγκυρα αναρχική και διάφανη που καθώς θα αγγίζει το νερό αγκαλιάζοντας τις ιδιότητες του θα αντιδρά παίρνοντας μορφή κρυστάλλινη. Το καράβι μου δεν θα δένει εύκολα σε αλλά νησιά αφού θρύψαλα θα γίνεται η άγκυρα του καθώς θα αγγίζει πάτους νησιών γεμάτα με βράχους φτιαγμένους από φόβο και ναρκισσιστική υπεροψία ενώ σε γυαλιστερό ατσάλι θα μεταμορφώνεται σαν θα ακουμπά αμμουδιές από εύπλαστη ανιδιοτελής αγάπη.
Θα φτιάξω ένα καράβι.
Θα φτιάξω ένα.
Θα φτιάξω.
Θα.
Demetra
"Να δω τα γεννητικά του όργανα!" είπες
Τόσο εκλεπτυσμένα μιλούσες
Όχι πια
Ώρα γέννησης: 6:50
Η στιγμή που άρχισα να πεθαίνω
Για σένα •
meropio bleu
Αγωνία. Αν θα μπορούσα να το κάνω εικόνα θα ήταν ένα ταλαιπωρημένο αστραφτερό απόκομμα κολλημένο στην εσοχή ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού που το χτυπάει βίαια ο αέρας θυμίζοντας πόσο αδίστακτα του έχει φερθεί το παρελθόν και πόσο τρομακτικές είναι οι παρατημένες αναμνήσεις που φιλοξενεί.
Σαν ο χρόνος να σταμάτησε στο τότε χωρίς να μπορείς πια να διακρίνεις το πως και το γιατί. Μόνο το τότε. Ένα τότε που σε τρομάζει γιατί έχει παγώσει εκεί όμως τα συναισθήματα το έχουν νικήσει αυτό το πέρας του χρόνου και έχουν παραμείνει άφθαρτα στο τώρα. Δενόμαστε με αντικείμενα όσο μικρά η μεγάλα και αν είναι και ζητάμε απεγνωσμένα από τον τοκογλύφο της μοίρας να μην μας πάρει πίσω με ειδεχθή τρόπο τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που με τόσο κόπο αποκτήσαμε.
Σαν να είναι παιδιά μας. Κομμάτια του εαυτού μας που χωρίς να ξέρουμε το πως καταφέραμε να τα δούμε να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν και να μας ξεπερνούν. Όμως όσο εύκολα μας δημιουργούνται ερωτηματικά άλλο τόσο ευκολά χρησιμοποιούμε ποικιλία σημείων στίξεως για να αποφευχθεί οποιαδήποτε απάντηση σε αυτά μήπως και καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τα θέλω με τα μπορώ μας.
Βάζουμε κόμματα για να εξηγήσουμε η να αιτιολογήσουμε όλα όσα σκεφτόμαστε η νιώθουμε, τόνους για να υπάρχει μια τάξη εκεί που επικρατεί η αταξία και η σύγχυση, τελείες που άδοξα ορίζουν το τέλος καταστάσεων έχοντας όμως μη ουσιαστικό σκοπό και θαυμαστικά σε πολυπαιγμένα αδιέξοδα που όμως σαν παράσιτα επιβιώνουν αρπάζοντας με ζήλο τα γράμματα από τις ακόλουθες προτάσεις μήπως και καταφέρουν να συνεχίσουν να μας απορυθμίζουν από την ρεαλιστική πραγματικότητα που επιμένει να επεμβαίνει για να μας θυμίζει πόσο επίπεδα άχρωμα και άγευστα είναι όλα όσα εμείς παραποιούμε με κάθε τρόπο ώστε να φαντάζουν ιδανικά, προσωπικά, ξεχωριστά και πάνω από όλα δικά μας.
Demetra
Όταν τρώω παγωτό περπατώντας,
νιώθω πως αναδύω μια φάνκυ διάθεση.
(Σαν εραστής της φωτιάς εξάλλου,
χρειάζομαι ένα φευγαλέο ψύχος για να ανανεωθώ)
Αισθάνομαι πως είμαι αστείος και ταυτόχρονα εξωτικός,
λες και κάποιο παράξενο φαινόμενο δροσιάς
περιβάλλει τα όρια του σώματος μου
με κύριους πομπούς τα χέρια και τη γλώσσα μου.
Με αυτοπεποίθηση αλεπούς και με φορτίο
κάποιου που ήθελε να είναι δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο,
χείμαρροι ηδονής και θαλπωρής ξεχύνονται αιωνίως ωσότου διαχέονται,
όπως του παγωτού το γαργαλητό στο στομάχι μου.
Ύστερα σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν
αντί να πνίξει η ζέστη τον πλανήτη,
να πνίγει ο πλανήτης από το νερό
και να αντικατασταθεί ο θάνατος με ζωή.
Ύστερα σκέφτομαι να αντικαταστήσω
τη λέξη παγωτό με τη λέξη έρωτα.
ody
