Άτιτλο

 Έχω δυο τέρατα μες το κεφάλι, 

Κι αλλά δυο μες το δωμάτιο 

Παιδιά μου είναι 

Απ’ τα σπλάχνα μου τα έβγαλα 

Πόνεσα για να τα μεγαλώσω 

Και ενηλικιώθηκαν,

Πατούν δυναμικά με τα τριχωτά πόδια τους τα νησιά που ονειρεύτηκα να πάω, 

Τα λεηλατούν.

Μην τους φωνάζεις.

Πια δεν ακούν τις εντολές μου 

Ούτε τα παρακάλια μου 

Δεν σταματούν, 

Μα παιδιά μου είναι 

Που περιφέρονται μες τις σκιές, 

Τι να τα κάνω; 

Δεν μπορώ να τα σκοτώσω.

Παιδιά μου είναι, 

Απ’ τα σπλάχνα μου γεννήθηκαν,

Απ’ τις λέξεις, απ’ τις σκέψεις του σημειωματάριου, 

Τέρατα, 

Έγιναν τέρατα και με στοιχειώνουν,

Με σπρώχνουν στις σκιές, 

Κλείνω τα μάτια, 

Δεν θέλω να δω την μορφή τους να ενσαρκώνεται.

Έχουν γίνει καχύποπτα, 

Δεν μπορώ να αντισταθώ πια, 

Τρέμω τα ίδια μου τα παιδιά 

Γιατί είναι και δικά σου. 

Τι μάνα είμαι εγώ που θέλω να τα ξεφορτωθώ; 

Τι πατέρας είσαι εσύ που τα εγκατέλειψες;

Ελένη Παπαστεργίου/Grusel