Έβαλα τα ακουστικά μου και έξω βγήκα στην αυλή να κάνω ένα τσιγάρο.
Μια ώρα μετά, βρέθηκα να καπνίζω ασταμάτητα με τον βήχα μου να επιμένει να μου λέει να σταματήσω αλλά τα τρεμάμενα από το άγχος χέρια μου, να έχουν ήδη στρίψει το επόμενο τσιγάρο.
Γράφω, λοιπόν, για να κρατήσω τον εαυτό μου απασχολημένο.
Πίνω νερό με λεμόνι αυτές τις μέρες, καεί τα λίπη λένε και διώχνει τις τοξίνες.
Ο συνειρμός θαρρώ είναι εμφανής.
Δεν έχω σκοπό να προσπαθήσω να εντυπωσιάσω σε αυτό το γραπτό μου ώστε να το ντύσω με κάποια ποιητική αδεία.
Θυμάσαι την τελευταία φορά που χαρούμενος ήσουν;
Κάποιος μου είχε πει πως χαίρομαι με πολύ απλά πράγματα, η ζωή μου όμως σύνθετη είναι.
Το συμπέρασμα το αφήνω σε εσένα.
- Σε λίγα λεπτά η ώρα στον παλμό θα είναι 3:30 -
Η πιο συχνή συμβουλή που ακούω από τους δικούς μου ανθρώπους είναι "λίγη υπομονή, θα περάσει".
Δεν ξέρω τι με στεναχωρεί περισσότερο, η συχνότητα των περιστατικών στην ζωή μου που "πρέπει/θέλω/περιμένω" να περάσουν ή που...όντως περνάνε;
Δανεικές πάρ(ε)ούσιες.
Τα τσιγάρα; δανεικά ;
Το αλκοόλ; δανεικό.
Η θολούρα; δανεική.
Η μαστούρα; δανεική.
Τα χρώματα; δανεικά.
Το μούδιασμα; δανεικό.
Τα χέρια σου;........
[συμπλήρωσε το κενό]
Θα ανοίξω τα πόδια μου.
Θα βγάλω τα ρούχα μου.
Και θα κλείσω τα μάτια μου.
[συμπλήρωσε το κενό]
αυτή την φορά, οποίο εσύ πραγματικά μπορείς.
Μη ντρέπεσαι.
Η ντροπή αρμόζει σε όσους ανθρώπους, όταν εκτεθειμένους όσους του λατρεύουν βλέπουν και μάτια κλειστά τους αφήνουν, να μην αντικρίζουν την ανικανότητα να συμπληρωθεί οτιδήποτε πέραν των βρώμικων καπρίτσιων.
Η καθηγήτρια της έκθεσης θα με μάλωνε που τόσα ρήματα χώρεσα σε μια πρόταση χωρίς καμία τελεία.
Δεν πειράζει κυρία, έτσι είμαι εγώ.
Ατελής.
Αλλά δεν πειράζει.
"Λίγη υπομονή θα περάσει"
Ίρις°
