Όρη υπό αγάπη

Υπό αγάπη όροι

όρη υπό αγάπη

πληρωμένο

πεπρωμένο

εξαλείψει 

εξαντλήσει

εξαθλιωθεί

εξαρθρωθεί

λεξιπλασία

λεξικλασία

φρίκια

φύκια

σοκ 

ψολ

προσβλιμέντο

κοπλιμέντο

ταπεραμέντο

ταβλιμέντο

τι θα πάρεις

τι θα πιεις

τι θα πριείς

Χωρίς χωρίς

Άτιτλο

 

Αποχαυνωτικο κενό 

γεμισμένο

με φωτάκια πλαστικά

με σώματα ασφαλείας

με θανάτους χρωματισμένους

Ανυπόστατοι άνθρωποι

τόσο διάφανοι

τους διαπερνώ

φορώντας 

τα πιο επίσημά μου ρούχα

Ούτε βλέμμα

Πρόσωπα παγωμένα

χέρια ψηλά 

στόματα ανοιχτά

Αποκαλυπτικό κενό

χωρίς ήχο

τον Αύγουστο 

Η πόλη 

Αύγουστος του 23, Αθήνα

ντέμη

Άτιτλο

Δυστυχισμένος και αφελής ο νους 

Ο μαρασμός σε καρτερεί και σε σκεπάζει

Συννεφιασμένος πόνος κι καημός σε προδικάζει 

Μα εκεί μέσα στο γκρίζο ουρανό σε μια σχισμή του μίαν αχτίδα αναστενάζει

Θόλος εγίνηκε καθεδρικού ναού το ολόγιομο φεγγάρι 

Κι η σκιά του προσμονείς να σε διαβάλει

Πάνω στην άμμο το θωρείς 

Σαν το βαθύ το θαλασσί το πέπλο σ' αγκαλιάζει 

Ανώνυμο

Άτεχνα

Σε κανέναν δεν αρέσει η τέχνη μου

Και χαίρομαι πάρα πολύ 

Γιατί κάνω τέχνη και είμαι γυναίκα 

Και κάνω τέχνη που δεν αρέσει σε κανέναν 

Και αν ήμουν άνδρας με όνομα ανδρικό

Θα είχα πέραση

Αλλά τώρα τι να το κάνεις 

Η ομορφιά μετράει μόνο η ομορφιά 

Για τους άλλους 

Γιατί για μένα

Η τέχνη

Η άσχημη τέχνη αυτή που δεν αρέσει σε κανέναν 

Αυτή θέλω 

Αυτή χρειάζομαι

Αυτή με έχει κρατήσει ζωντανή 

Έναντι όλων

Χωρίς χωρίς

Όταν φυσάει στην Αθήνα

όταν φυσάει στην Αθήνα και είστε όλοι στα νησιά

παίζουμε κουκλοθέατρο

με τα ρούχα που έχετε ξεχάσει απλωμένα στο μπαλκόνι

χορεύουμε ικαριώτικα με εκείνα τα πουκάμισα τα αδειανά

κάποια τα σκίζουμε

άλλα τα κλέβουμε

και κάποια άλλα

πιο αιμοδιψή και πονηρά

μας εκβιάζουνε 

όταν γυρίσετε 

για να μην σας πούνε 

τί τους ψιθυρίζουμε

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Άτιτλο

Βαθύ λαρύγγι έχει η μοναξιά 

Στα βαθειά χαράματα μας καταπίνει 

Τα πρωινά μας βρίσκουν να σαλεύουμε 

και ο πόνος βρυχάται μέσα μας 

αλλά γύρω σιωπή 

Στον δρόμο, στην στάση, στην σχολή

-σιωπή 

Το τέρας της μοναξιάς κολυμπάει στις θάλασσες

και φέρνει κύματα άγρια και οργή απύθμενη

και πνίγονται οι θαλασσοπόροι στα στενά ανοίγματα και στους αναστεναγμούς της 

για χάρη της Ιθάκης που ‘χες πει 

Κι εγώ μες τα σκοτάδια μου παλεύω με το τέρας μου και συνεχίζω το ταξίδι χωρίς επιστροφή 

Για εκείνη την Ιθάκη που ‘χες πει 

Ελένη Παπαστεργίου

Γράμμα στον Ήλιο που αργεί

Γράμμα δίχως παραλήπτη,

θα στείλω στον αιθέρα,

και προσευχή ψιθυριστά,

θα κάνω στον αέρα.

Να βρει αυτόν που αναζητώ,

κι αυτόν που θα με νιώσει,

και μιας ζωής χρωστούμενα

για μένα θα πληρώσει.

Ξεχωριστή να αισθανθώ,

στο κόσμο ότι είμαι η μόνη,

και όλος ο κόσμος να θαρρώ,

πως ζέστανε από θαλπόρη.

Χρόνοι πάνε τριανταδυό,

που γράμμα του 'χω στείλει,

μα ο ήλιος που 'θελα να δω,

ακόμη ν' ανατείλλει.

Και στο σκοτάδι μόνη μου,

ξαναρχινώ και βγαίνω,

μα πάντα θα σε καρτερώ,

εσένα που δεν ξέρω.

Ανώνυμη