Άτιτλο

Πίστεψα για μια στιγμή στην άνοιξη
Ώσπου προδότες καθαίρεσαν τον ήλιο
γιατί ήταν αμείλικτα στα βάθη των αιώνων απαράλλαχτος
κι απωθημένο τους καιρό να εκδικηθούν την αιωνιότητα
Τώρα χλευάζουν τα ηλιοτρόπια που πενθούν
κι αυτούς που νοσταλγούν τις πορφυρές του καταδύσεις
Τώρα γιορτάζουν των σκιών τη λευτεριά
που αύριο κιόλας θ᾽απαρνηθούν τα σώματά μας
Κι ο ήλιος ξέρει πως είμαστε οι προδότες
πως ήταν αβάσταχτη για μας η σιγουριά ότι αύριο θ᾽ανατείλει
Πίστεψα για μια στιγμή στην άνοιξη
Ώσπου με πρόδωσε το πλήρωμα του χρόνου
αυτού που όνειρα σε πύρινη λήθη παραδίδει
σαν να μην έχει ανάγκη το αύριο απ᾽αυτά
Πυρός το παρανάλωμα σχεδόν έγιναν τώρα
κι είναι η φωτιά ανυπότακτη κι εμείς δειλοί σωτήρες
Ξέρω πως κάποτε υπήρχε μία διάβαση εδώ
προτού γίνει παράτολμο το πέρασμα του χρόνου
Κι εκείνος ξέρει πως είμαστε εμείς το πλήρωμά του
πειθήνια κι υπάκουα σ᾽αυτόν πάντοτε όργανα
Δεν πίστεψα καμιά στιγμή στην άνοιξη
Μονάχα αναρωτιώμουν
πού να φυγάδευσε τον θάνατο απόψε
σ᾽ένα ζευγάρι μάτια παιδικά
στην αιμάσσουσα κραυγή ενός ηττημένου
σε μια υπόσχεση που χρόνια ξεψυχά
ή στων ανθρώπων την ελπίδα που απομένει
Με κλονισμένη πίστη, μ᾽αυτόν τον τρόμο πίσω μου
Πώς να κινήσω τώρα για το θέρος;

Μικρός Πρίγκιπας