Αυτοχειρία

Το σώμα μου έγινε εκπληκτικά ανθεκτικό. Τόσο, που το ξυράφι γλυστράει στο δέρμα. Γίνονται στον κόσμο τρομερά πράγματα και μαμά, φοβάμαι να ζήσω. Βρέχει κι απόψε, και γεμίζω λεκάνες να πνιγώ. Έγιναν όλα θλιβερά, κι αυτό που λεν ζωή, το ονομάζω θάνατο. Κι είναι ένας θάνατος αργός, μακρόσυρτος, Κι ο χρόνος τύραννος που με τυλίγει. Στήνω μαχαίρια στο λαιμό και κανένα δεν πονάει. Δεν είναι που έφυγες. Τα ποιήματά μου ήταν πιο όμορφα όσο υπήρξες. Ανεβαίνω στη σκάλα και πέφτω. Παίζω με αγκάθια. Τραβώ σκανδάλη. Έλα νύχτα. Πάρε την αυγή από τους ώμους μου. Με κάθε κόσμου την αυγή, έχω πια ξοφλήσει.

Γωγώ Λιανού