Τετάρτη βράδυ

Από έξω επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή
Και μέσα μου ένας θόρυβος που στέκεται αμίλητος.
Καθώς οδηγούμαι προς το σπίτι μου
Μέσα σε ένα αποστειρωμένο από αισθήματα αστικό
Μετακινείται και η σκέψη μου,
Έτσι αδέσποτη σαν είναι.
Από την μια σταγόνα της μνήμης στην επόμενη.
Και βρίσκομαι ξαφνικά λουσμένη ολόκληρη
Από αμέτρητες μνήμες που δεν λένε να στεγνώσουν.
Καμία απαλυντική αγκαλιά,
Και καμία παρηγορητική συζήτηση ,
Δεν μπορεί να βοηθήσει.
Παρά μόνο η λήθη.

Στέγνωσα.

Μα η βροχή δεν έχει τελειώσει.



Μαρίτα