Χειμερινή κολύμβηση

Κάθε καλοκαίρι το παίρνω μαζί,
το φοράω σαν Μάρτη τις Παρασκευές.
Κ' είναι η αψάδα της πέτρας,
το φως το παράφορο,
το τραγούδι σου στον ανήφορο
που κάνει τη ζωή να μιμείται την τέχνη.
Οι αποχωρισμοί μας.
Τα Κάστρα με τις μπλε μοκέτες και τα γαλάζια ταβάνια,
που θα 'ρθούν καλύτεροι μηχανικοί να τα αναστηλώσουν,
να τους δώσουν,
 τάχα ,
την πραγματική τους υπόσταση στην Ιστορία.
Λησμονημένοι εμείς.
Αχ, πόσο εύκολο είναι να παραδοθεί κανείς στην μυθολογία του τόπου του,
να μπει κάτω από το χώμα,
στην γλυκιά αγκαλιά των σκουληκιών,
και να ξεχάσει για πάντα τι θα πει καλοκαίρι.

K.B.