Άτιτλο

Ξάπλωσε,
ξάπλωσε, σε παρακαλώ
μαζί μου,
είσαι αγάπη απροσπέλαστη.
Ξάπλωσε αν μπορείς στο πλάι μου,
λυσίκομη κι αγέλαστη.

Ρίξε για άλλη μια βραδιά
στο στέρνο μου τα μαλλιά σου κύμα
που θέριεψε, σταχτιά,
κι ας είν' αυτή η θάλασσα
τ' ολοδικό μου μνήμα.

 Absurdist

;

Όταν ήσασταν παιδιά
πήρατε από τους γονείς σας
αυτό που σας έδωσαν
τώρα το ξέρετε
το ξέρετε το ξέρετε
το δεδομένο
εκεί που υπάρχει η τελεία
εσείς ξέρετε.

ένας  μόνο
δεν ήξερε δεν ήξερε
και ρώτησε
και κάτω απ’ την τελεία
πήγε
και κρεμάστηκε.


ανώνυμο

Άτιτλο

Θυμάμαι να σε αγκαλιάζω.
Το κορμί μου να ακουμπά στο δικό σου,
Σαν κλαδιά που μπλέκονται σε αναταραχή λόγω του ανέμου.
Η αγκαλιά σου ζεστή, αγνή, λυτρωτική.
Εισαγωγή στην απαλή ζέστη και τις μυρωδιές της άνοιξης.
Αν μπορούσα θα έμενα μέσα της για πάντα.
Σ’ αυτό το κουκούλι που έφτιαξες για μένα.
Εποχή πια ξεχασμένη. Νοσταλγία.
Η αγκαλιά σου πια ξένη, αφιλόξενη, άχαρη.
Μου την πήρες μακριά, πριν τελειώσει ο χειμώνας.
Τίποτα το όμορφο σ’ αυτή.
Τώρα πια αγκαλιάζω τις στάχτες.
Τις αγκαλιάζω σφιχτά.
Δεν θέλω να τις χάσω.
Δεν θέλω να σε χάσω.
Με καίνε όμως και πονάω.
Μέσα από αυτές τις στάχτες, δεν θα ανθίσει λουλούδι.
Η άνοιξη δεν θα έρθει.
Η άνοιξη πέθανε.

Β.

Άνθρωποι

Μια βόλτα,ένα πρωινό στο κέντρο της Αθήνας
Πρώτη στάση Μοναστηράκι.
Μπαίνω στο τρένο
Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και αρχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου.
Υπέροχα πρόσωπα.
Κάθε πρόσωπο ξεχωριστό
Με την δική του ομορφιά και μοναδικότητα
Άλλα ρυτιδιασμένα
Άλλα νεανικά με το άνθος της νεότητάς τους  και την χαρά της ζωής αποτυπωμένη στο πρόσωπο τους.
Πρόσωπα στεναχωρημένα,ταλαιπωρημένα,νευριασμένα
Άλλοι χαμογελούν
Άλλοι κρύβονται στην σιωπή τους -Αυτούς τους αγαπώ λίγο περισσότερο.
Έφτασα στο προορισμό μου.
Τα στενά της πλάκας τα  μεσημέρια του καλοκαιριού είναι η αγαπημένη μου συνήθεια
Συνέχιζα να παρατηρώ
Άνθρωποι που γυρνούν κουρασμένοι από την δουλεία τους
Τρέχουν στο άγχος και στην ένταση της καθημερινότητας τους
Βιβλιοπώληδες
Ψαράδες
Μουσικοί
Καλλιτέχνες
Ο καθένας με την δική του ιδιότητα
Πάντα με μπέρδευαν οι άνθρωποι
για αυτό έμαθα να τους κοιτώ στα μάτια
Μάτια μεγάλα
Μάτια μικρά
Μάτια κάθε λογής
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίεργες σαν εμάς
Σαν εσένα
Σαν εμένα
Πότε δεν θα καταλάβω πως λειτουργούν  οι άνθρωποι
Εδώ καλά καλά δεν έχω καταλάβει τον εαυτό μου
Ήμαστε αλλόκοτοι από την φύση μας
Μ αυτό μας κάνει ξεχωριστούς.
Από την μια η αγάπη που είναι η πιο όμορφη σχέση μεταξύ των ανθρώπων
Να αγαπάς και να σε αγαπάνε
Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα.
Από την άλλη έχεις την φιλία που σε ενώνει
Σπάνια στις μέρες μας
Μα αξίζει να προσπαθήσεις για αυτήν
Έχεις το μίσος ,την έχθρα
Αν σκεφτείς τα ωραιότερα ποιήματα γράφτηκαν για τους ανθρώπους
Οι ωραιότεροι πίνακες αναπαριστούν ανθρώπινες καταστάσεις
Και μετά πες μου αν ο άνθρωπος δεν είναι τέχνη.

έλπι παναγιωτοπούλου

Κάποια πρωινά παγωμένα

Είναι κάποια πρωινά παγωμένα
ο ήλιος δεν είναι αρκετός να τα ζεστάνει
έχουμε στρώσεις δέρματος που τον εμποδίζουν
να φτάσει στις καρδιές μας.
Και  οι καρδίες μας ευθύνονται για αυτό το κρύο.
Η βροχή και  το χιόνι είναι  αθώα πράγματα
συνθήκες  της φύσης που είμαστε φτιαγμένοι να αντέχουμε.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι αυτά
που παγώνουν κάποια πρωινά την ατμόσφαιρα,
την κάνουν κρύα, λευκή  και  άρρωστη .
Αυτό που δεν μπορούμε να αντέξουμε
είναι αυτό που εμείς δημιουργήσαμε.
Ο πόλεμος, η αποξένωση , η μοναξιά
δημιούργημα ανθρώπου που κάποιο πρωινό πάγωσε
και τον κατάπιε ο λευκός λαβύρινθος του μυαλού του.
Τον ήλιο που θα φτάσει μέσα μας δεν τον δημιουργήσαμε ακόμη.
Και δεν θα το κάνουμε αν δεν βγούμε από το δικό μας λαβύρινθο.
Όλοι μαζί και ο καθένας  μόνος
απέναντι  σε αυτά τα κάποια πρωινά παγωμένα.
                       
 Μάνια

Σώμα.

Το σώμα γράφει για το πνεύμα και το πνεύμα για το σώμα.
Μια σχέση άρρηκτα συνδεδεμένη και ολιστικά εξαρτημένη. Αμφίδρομη και έμφυτα συγκρουσιακή.
Το σώμα δανείζει το χέρι και δανείζεται τις λέξεις, τις μνήμες, τις ανάγκες, τα πάθη και τους προβληματισμούς. Αμφότερη η δημιουργία των αισθήσεων. Συναινούν και συμπράττουν γι’ αυτές.
Το πρώτο πείραμα: τα χείλη της στον καρπό του. Με την ταχύτητα του φωτός το άγγιγμα, γίνεται πληροφορία που στέλνεται στον εγκέφαλο. Ικανή να ερεθίσει ακόμα και τον πιο αδρανή και τεμπέλη νευρώνα. Με τη σειρά τους, την στέλνουν πίσω και η μέχρι πρότινος «πληροφορία» μεταμορφώνεται σε «αίσθηση».
Διαχέεται σε ολόκληρο το σώμα. Ένα κροτάλισμα της σπονδυλικής στήλης, δείγμα αρκετά ισχυρό, για να αποδείξει την επιτυχία του πειράματος.
Σώμα και πνεύμα απολύτως ενεργά, αιώνιοι σκλάβοι των αισθήσεων, αδημονούν για το επόμενο κροτάλισμα.

Ανώνυμο

Εν έτει 19

Άσχημα στιχάκια
Γεμίζουν τους άσχημους τοίχους μας
Όμορφες ζωγραφιές παιδιών κρύβονται
Στα πατάρια των αστών
Όμορφοι άνθρωποι κλεισμένοι σε 10 τετραγωνικά να τρώνε και τρίτη μέρα μακαρόνια
Πως αντέχεις αυτή την εξαθλίωση
Ξυπνάω το πρωί με ένα σύννεφο από πάνω μου
Αν ο κόσμος ήταν ένα λευκό χαρτί
Θα ήταν όλο κόκκινο
Το πράσινο, το γαλάζιο, το κίτρινο
Πέθανε
Μαζί με τα παιδιά που  πνίγηκαν στο Αιγαίο σας
Μαζί με τις βόμβες που πήραν την θέση της βροχής
Μαζί με τις καρδιές νέων που πέθαναν
Για κάτι γραμμές που εσύ ονομάζεις
Σύνορα
Δεν πιστεύω πλέον στην ψεύτικη ευτυχία σου αστέ
Που σε κάνει περήφανο ακόμα η ιδέα του μέγα Αλεξάνδρου
Η περικεφαλαία του Περικλή
Και ο Πλάτωνας
Εσύ τι έχεις προσφέρει;
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που νιώθεις περήφανος για τους παλιούς Έλληνες
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που σκοτώνεις κάθε μέρα μετανάστες
Δεν θα σου χαλάσουν την ήδη κατεστραμμένη χώρα
Κάτσε τώρα να δεις τις ειδήσεις σου
Και φώναξε στη γυναίκα να σου φέρει μπύρα
Και απάντησε μου στην ερώτηση
Ήταν Μάρτης η Οκτώβρης;

Α.Μ

Άτιτλο

Μεσοπέλαγα, πάνω στο κρεβάτι τρίζω,
Ταραχή ο νους και ο χρόνος
Κι όλοι πέφτουν σαν αυτή τη στιγμή σε ύπνο.
Με αισιόδοξη σκέψη αφήνω κι εγώ τη μέρα , μην μας κερδίσει η εποχή και η οργή
μας ας μας συντρίψει η αγάπη …

lupus