Το μόνο που θα 'θελα αν σε ξαναδώ (Π.Π.)

Να βρω το χώρο μέσα σου.
Και να ξαπλώσω όπως ξαπλώνουμε
στη παραλία μία καλοκαιρινή νύχτα.
Κάτω από τα αστέρια, χωρίς φως
χωρίς το σούσουρο της μέρας.

Να μπορέσω  για μια στιγμή παγωμένη
στο χρόνο να σε συναρπάσω,
με το ίδιο συναίσθημα που κουβαλάω
κάθε φορά που σε κοιτώ να χορεύεις τις πιο
παράλογες μελωδίες.

Γιατί άλλωστε τι είμαστε πέρα
από ένα ανθολόγιο κεραυνόπληκτων
και κατάψυχρων στιγμών.

Ανώνυμο

Άτιτλο

Μη με ρωτάς γιατί δεν κοιμάμαι
Το αναπόσπαστο δικαίωμα στον ύπνο
Μου το αφαίρεσε το γαλάζιο των ματιών σου
Και τα χέρια σου
Που μέχρι τα ξημερώματα με ψαχούλευαν απάνω στα ιδρωμένα σεντόνια
Το μονό κρεβάτι σου και η μεγάλη αγκαλιά που με χωράει τρεις φορές και μια κουλουριασμένη
Μου κλέψαν τον ύπνο οι μπανανιές
Οι παραλίες ανατολικά του Πλάγια Παβόνες
Κι όσα μου ψιθύριζες στο λαιμό τις νύχτες
Το αναπόσπαστο δικαίωμα στον ύπνο μου το αφαίρεσες ολάκερος εσύ και εδω δε χωράει καμιά αμφιβολία
Για αυτό μη με ρωτάς

L.L. 

Πιόνια

Καχεκτικό το πνεύμα μου τούτες τις πρωινές ώρες,
ακρωτηριασμένη η βούληση μου στο απέραντο της άγνοιας.
Σαν φάντασμα περιπλανιέμαι άσκοπα δίχως προορισμό,
με συντροφιά τα τέρατα που ζουν μες το μυαλό μου.

Θάλασσα, γαλάζια θάλασσα ζωγραφίζει το τοπίο πίσω μου.
Σύννεφα, ζωηρά σύννεφα ξεπροβάλλουν στον ουρανό,
έρμαια του επιστήθιου φίλου τους, του ανέμου,
που φυσώντας αντηχεί σαν τραγούδι μαγεμένο,
ένα τραγούδι του θανάτου.

Πιόνια είμαστε όλοι άλλων ανθρώπων, τάχα ελεύθερων,
μα θύματα της δικής τους κατάρας,
πιόνια γινήκανε και αυτοί.
Ποιοί είναι άραγε οι παίκτες τούτου του δόλιου σκακιού;

Ανώνυμο

Άτιτλο

Εκείνη η ανατολή που είδαμε μαζί στη Λεπτοκαρυά ίσως να είναι η ομορφότερη που θα δω ποτέ στην ζωή μου. Δεν με πιάνουν οι ρομαντισμοί και ξέρω ότι για τους περισσότερους όπως και για σένα αυτό είναι ένα σαχλό ερωτικό ποιηματάκι, αλλά για μένα είναι ίσως ότι πιο  ειλικρινές έχω πει για σένα. Γι'αυτό γράφω ξανά μεθυσμένος κοιτάζοντας την ανατολή....και φωνάζω στους ρεαλιστές πως δεν είναι τα πρόσωπα, τα τοπία, οι χαραυγές και τα ηλιοβασιλέματα που βάζουν φωτιά στη ψυχή μας και μας κάνουν να κλαίμε. Είναι τα συναισθήματα που εκείνη την ώρα κοχλάζουν μέσα μας και παλεύουν σαν λάβα να χυθούν απ'το ηφαίστειο του κορμιού μας και να διανύσουν το αμετάκλητο ταξίδι απ'τη ψυχή  στην αιωνιότητα ...Κ εμείς; Τι κάνουμε εμείς;  Φράσσουμε αυτό το ταξίδι και τα αναγκάζουμε να παραμείνουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.  "Για ταξίδια που  δεν ήθελες λοιπόν .Τι σε πιάνει και πάλι κλαις;"

        ΡομαντιΚάφρος.                                  

Αίμα

Μερικές φορές σκέφτομαι γιατί με πονάς τόσο..
Εγώ σε έδιωξα, δεν ξέρω γιατί όμως
Μου λείπεις κάθε μέρα περισσότερο!
Νιώθω πως θέλω να σπάσω
Θέλω να ξεριζώσω την καρδιά μου με τα ίδια μου τα χέρια
Αυτό είναι τελικά αγάπη;
Αν ναι, τότε εννοούσα κάθε σαγαπω που σου είπα!
Κάθε σαγαπω που έλεγα είχε γεύση αίματος
Και συνέχισα να στο λέω και να στο φωνάζω
Κάθε φορά που σε βλέπω στο φωνάζω
Κι ας μη το ακούς
Εγώ γεύομαι ακόμα το αίμα
Ένα φιλί, μόνο ένα φιλί και θα νιώσεις την αγάπη μου

Α.Μ

Ημιτελής

Σφίξιμο , ανάσα – δεν μπορώ , τραβάει η πλάτη , μουδιάζουν χέρια , στεγνώνει το στόμα , ανάσα μηδέν , μια - βιαστική , μυαλό σβούρα, σώμα πλαδαρό , ζωή πλαδαρή , συναισθήματα σφιχτά , σφίξιμο , στην καρδιά , στα χέρια , στα πόδια , στομάχι , ανάσα μηδέν , όλα ημιτελή , εμείς, εγώ , τα κείμενα , εσύ, η καρδιά , η καρδιά μου, η ανάσα , η ανάσα μου, ημιτελής. Τουλάχιστον σταμάτησε η

.Α

Φυγή

Φύγε.
Φύγε πριν μαζί σου με δέσει η συνήθεια.
Φύγε πριν συνδυάσω μικροπράγματα με την παρουσία σου.
Φύγε πριν το άρωμα σου λούσει τα σεντόνια μου.
Φύγε πριν μισήσω το κρασί γιατί θα αποκτήσει τη γεύση των φιλιών σου.
Φύγε πριν μάθω να ξεχωρίζω το άκουσμα απ'τα βήματα σου.
Φύγε πριν με δεις ευάλωτη και μείνεις από λύπηση.
Φύγε εσύ γιατι εγώ κουράστηκα να φεύγω.

Ανώνυμο

Άνοιξη

Οι κερασιές ανθίσαν και φέτος.
Οι κερασιές θα ανθίζουν κάθε χρόνο.
Θα γεμίζουν τα κλαδιά τους με άσπρα άνθη
κι όταν θα ανεβαίνεις στο ξωκλήσι
και θα χαζεύεις τον κάμπο από ψηλά,
θα μοιάζουν τα χωράφια σαν πασπαλισμένα με ζάχαρη.
Και θα σε γεμίζουν ευτυχία.
Ίδια ευτυχία μ’αυτή που σε γεμίζει το πρώτο χιόνι του χειμώνα,
το πρώτο κολύμπι του καλοκαιριού
και ο πρώτος έρωτας.
Και σαν τις πλησιάζεις και τις μυρίζεις,
θα μοσχοβολάνε άνοιξη.
Όπως από τα πρωτοβρόχια
αναβλύζει το φθινόπωρο,
και το θαλασσινό αγέρι
φέρνει στην μνήμη καλοκαίρι.
Και με ρωτάς: πώς αρχινάει ο πρώτος έρωτας;
Και σου απαντώ: για μένα αρκεί μια τζούρα απ’ τ’ άρωμά σου.

Ανώνυμο

Αντίστιξη

Δέκα ψάρια τσιμπάνε ταυτόχρονα τα δέκα μου δάχτυλα
Θέλουν να ξεκλειδώσουνε τη θάλασσα
Δύο πουλιά, δηλαδή όλος ο κόσμος, συναντιούνται επ’ άπειρον
Ο ενιαίος τους άνεμος εισδύει ανεπαίσθητα από κρυφές πόρτες των ανθρώπων
Ξυπνώντας όλα τ’ αντικείμενα από τον λήθαργό τους

Το σύμπαν είναι ένα τρίχορδο

Το φως επεξηγείται με αμέτρητες σκιές στον τοίχο

Δέκα ψάρια τσιμπάνε ταυτόχρονα τα δέκα μου δάχτυλα

Και αυτό είναι η αντίστιξη

Περσέας Ρίζος

/ a wəıv /

λιώνεις τις λέξεις μέσα μου σαν να είναι ηλιόπετρες

στις κόγχες των ματιών μου η άβυσσός σου
να τυλίγει την δική μου

συνέχισε ο ήλιος έχει χαθεί
ο ήλιος έχει γείρει στην πλάτη σου

ο ήλιος βυθίστηκε στο στόμα σου

μια παλίρροια λέξεων ισούται με ένα στιγμιαίο συναίσθημα
και εσύ

λιώνεις το είναι σου μέσα μου σα να είμαι ελπίδα
και το μόνο που ξέρω
είναι ότι λούζομαι με τον ίδιο τον παράδεισο
όποτε τελειώνω πάνω σου
την προσευχή μου

ανώνυμο

Τα πρωινά

Κάπως θα τα καταφέρω το βράδυ

Θα πιω, θα κλάψω μέχρι να κουραστώ, θα καπνίσω, θα καλύψω εφήμερα τις λακκούβες που έσκαψες στην καρδιά και το μυαλό μου με περιστασιακή άσφαλτο που μετά βίας θα ονομάσω έρωτα


Παρόλο που ξυπνάω τα μεσάνυχτα να δω αν τηλεφώνησες και δεν το έκανες , κλείνω τα μάτια μου για λίγο

Και τότε σε νοσταλγώ , σε ονειρεύομαι

Ξημερώνει

Σηκώνομαι με κόμπο στο στομάχι
Με πνίγει η ζέστη , δεν είναι το μόνο που με πνίγει

Πνίγομαι και δεν βρίσκω χέρι να με τραβήξει από τον πρωινό καφέ φίλτρου που θυμίζει τα μάτια σου , βαθύ καφέ

Έξω στον δρόμο φωνές και μάλλον θα προτιμούσα έστω και αυτήν την ένταση από το τίποτα μαζί σου


Να ξεμπερδέψω κάποτε τα ακουστικά και τις σκέψεις μου , αυτό

Ασφυκτιώ, με ακούς;;

Ανώνυμο