Έσπειρες τον όλεθρο στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο.
Με το σεις και με το σας...
Το εμείς και το εμάς... άφαντο.
Ντύνεις,
τη μασκοφορεμένη ήδη δοτικότητά σου.
Τον ουρανό εύχεσαι να φτάσεις πρώτη,
κόβοντας τα φτερά των νεογέννητων.
"Θα ξαναγεννηθούν και θα είναι δυνατότερα" τους λες.
Έτσι ανεξολόθρεφτη, ξέρω να γίνομαι και εγώ.
Άνδρια
Φταις εσύ; φταίω εγώ;
Χάθηκε η μεταξύ μας φιλία;
Δεν με χωρά ο τόπος εδώ,
είν' αλήθεια; ή δική μου φαντασία;
Λόγια ειπώθηκαν πολλά.
Οι σκέψεις, όμως, δεν μετράνε.
Μακάρι να διόρθωνε μια αγκαλιά,
οι αναμνήσεις πονάνε..
"Θέλω να ξέρω στη ζωή μου,
ποιους ανθρώπους βάζω".
ξαναλέει σιγανά η φωνή μου
και μόνο στη σκέψη, τρομάζω.
Ποιο να 'ναι το όριο των λαθών;
Η αιτία και η αφορμή;
Η φιλία όλων αυτών των καιρών,
διαλύεται σε μια στιγμή;
Τον εαυτό σου μην κατηγορείς,
που δύσκολα κάπου στεριώνεις.
Εγώ φταίω θα το δεις.
Μη λες πολλά, θα μετανιώνεις.
Μακάρι να 'χα μια πληγή,
να ένιωθα βαθιά τον πόνο
Η συγγνώμη είναι αρκετή;
Αυτό θα αναρωτιόμουν μόνο.
Είναι δύσκολο να συγχωρείς
Όπως πριν, τίποτα δεν θα 'ναι
Πάρε χρόνο, όσο μπορείς...
Περιμένω, μα και φοβάμαι.
Ευτυχία
Ανάμεσα σε σκέψεις και πράξεις,
εγκλωβισμένος
και φανερά γοητευμένος
με την καταπάτηση της έξις,
ο νους γιορτάζει τις λέξεις.
Διχοτομημένος, βαθιά πεπεισμένος
πως θα φύγει το μένος
Άλλοτε γνώριμός και άλλοτε
ξένος.
Άραγε, από φύσει να είναι ερωτευμένος;
Τα παράθυρα αναζητεί,
Κάπου ανάμεσα να κρυφτεί
Μήπως
μπορέσει να εξαφανιστεί.
Άραγε , να είναι αγάπ-ή-μένος;
Αλίμονο,
στον μέλλοντα που
τον φόβο επιζητεί.
Για πάντα σκλαβωμένος.
Johana Dulellari
Δεν ξανά αγόρασα ποτέ
Εκείνο το απορρυπαντικό
Γιατί ξέρω ότι δε θα καταφέρω
Να βρω δέρμα σαν το δικό σου
Μπλούζες σαν και αυτές που λερώναμε
Με τα υγρά μας
Και τις πλένανε
Με εκείνο το απορρυπαντικό.
Δεν ξανά αγόρασα
Εκείνο το απορρυπαντικό
Γιατί ποιο δέρμα θα βρεθεί
Να το φορέσει όπως το δικό σου
Και ποιες μπλούζες να πλύνω τώρα πια
Ποιο δέρμα να μυρίζω
Και να λέω
Ωραίο απορρυπαντικό
Βασίλης Χ.
προσπαθώ να γράψω ένα ποίημα
αλλά συνέχεια με μαλώνουν.
Βυθίζομαι στην τελευταία συλλαβή
και χάνω τις λέξεις, σαν τα κέρματα.
θέλω να γράψω σε ένα ποίημα
όσα νιώθω αλλά φοβάμαι.
Χάνομαι γύρω από τις μεταφράσεις
και κάνω μόνο παύσεις.
θέλω να γράψω ποίημα για σένα,
αλλά με κρατάνε πίσω τα πρέπει,
τα μη και τα γιατί.
Ίσως γιατί δεν χωράς μέσα σε ένα χαρτί.
ήθελα να γράφω ένα ποίημα
για τους φίλους μου
μα με άφησαν μισή
γύρω από το μίσος τους.
σταγόνες βροχής πέφτουν στο δέρμα μου
οι προτάσεις μου πια δεν έχουν θέση,
κι εσύ ξέρεις πως αυτό με πληγώνει.
και σήμερα δεν μπορώ να γράψω,
γιατί έχω νεύρα, μετρώ ξανά αντίστροφα, 3,2,1.
σβήνω τις ώρες αλλάζω τις μέρες,
προσθέτω καταστάσεις,
διαγράφω τα λόγια που δεν έγιναν πράξη.
Καπνίζω.
πατάω το τσιγάρο, κρατώ αποστάσεις,
μένω στην στάση περιμένω το λεωφορείο.
θέλω να γράψω ένα ποίημα για έναν χαμένο ποιητή,
για έναν θλιμμένο συγγραφέα που ερωτεύτηκαν μοιραία.
θέλω να φωτογραφίσω τα μάτια σου
να τα θυμάμαι για πάντα,
έτσι θα μπορώ να γράφω
χωρίς να μου αφήνεις στάμπα.
περιμένω τις φίλες μου στη γωνία του δρόμου,
ονειρεύομαι, αφαιρώ λέξεις, προσθέτω λέξεις,
καταπίνω συναισθήματα, με χτυπάνε τα κύματα,
έτσι μόνο ξυπνάω.
θα γράψω ένα ποίημα, αν ζήσω ελεύθερη,
έτσι ο στίχος μου θα προσθέτει, θα πολλαπλασιάζει
και θα μπορεί να ζει.
Lii Yiu
Μείναμε στο ερωτηματικό
Με πολλά κόμματα και τελείες
Παλεύαμε να φτιάξουμε δυο τρεις λέξεις
Μήπως και καταφέρουν να πουν
Αυτά που φοβόμασταν
Θαυμαστικά και άνω τελείες
Για να δώσουμε έμφαση
Και να χαρούμε λίγο και εμείς οι δυο
Να φτιαξουμε λεξεις
Που δεν τις ειπαμε ποτε
Παρενθέσεις και αστερίσκους
Για εκείνα που θυμόμαστε και οι δυο
Σημεία στίξης πολλά και αδειανά
Σε προτάσεις γεμάτες λόγια προσωπικά
Μα στην τελευταία μας την πρόταση
Μείναμε στο ερωτηματικό
Βασιλης Χ.
