Ματωμένες φράουλες

Σήμερα φόρεσα την τσαλακωμένη μου φούστα και βγήκα έξω. 

Βαρέθηκα να την σιδερώσω και αποφάσισα ότι έτσι και αλλιώς πήγαινα να αγοράσω φράουλες Μανωλάδας και μια σιδερωμένη φούστα δεν θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο. 

Στον δρόμο θυμήθηκα εσένα. Πάντα σου φώναζα να μην βγαίνεις έξω με τις μπλούζες ασιδέρωτες. Τι χαζή που ήμουν, δεν είχα καταλάβει τότε πόσο τσαλακωμένος μπορεί να είναι ο έρωτας. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα τσαλακωνόμουν για εσένα σήμερα. 

Τι να κάνω τώρα που το κατάλαβα; Να βγάλω όλα μου τα ρούχα, να αδειάσω την ντουλάπα, να τα πετάξω όλα ένα ένα κάτω, ζαρωμένα, πατημένα, ποδοπατημένα, κουβάρια να σέρνονται, να τα πάρω αγκαλιά, να’ ρθω να σου τα δείξω, να σου πω Να Τόσο Σ’ Αγαπώ. 

Όμως τώρα είναι αργά. Έγινε η ζωή μας ατσαλάκωτη και εσύ αγόρασες σίδερο για να με ξεχάσεις. 

Επιστρέφω σπίτι, κοιτάζω την ντουλάπα μου, τρώω μια φράουλα και νιώθω για σήμερα ο χειρότερος άνθρωπος επί γης. 

Α. 

Μετάξι

Τριγυρνά στο σαλόνι 

γκρεμίζει την σκόνη 

μου ρίχνει δύο βλέμματα. 

Τις άλλες φορές γυρίζει σελίδα 

τον καφέ της στα χείλη ακουμπά. 

Μη μου πεις ότι δεν στο είπα

 ψέματα θα'ναι, λόγια φθηνά. 

Τις Κυριακές είναι μετάξι 

τα ποιήματα μου θα διαβάσει ξανά. 

Και το τραγούδι της στο ραδιόφωνο 

θα παίζει δυνατά. 

Τριγυρνά στο σαλόνι 

με βρίσκει μόνη 

μου ρίχνει δύο βλέμματα. 

Κι όταν με βρίσκει να κλαίω 

την πονάει το ξέρω 

μου σηκώνει το κεφάλι ψηλά. 

Τις Κυριακές είναι μετάξι 

το καταλαβαίνω από μακριά 

με χαϊδεύει πάλι σιωπηλά.

Lii Yiu

Άτιτλο

 Η προσδοκία παίρνει το βλέμμα μου 

δεν το αφήνει να υπάρχει 

γιατί στη θέση του ελπίζεις 

αυτό που θα ήθελες 

.

Η προσδοκια παίρνει τα όνειρά μου μακριά

τα διώχνουν, εκείνα τα όνειρα 

που θα ήθελες να έχω μαζί σου

.

Πού να είναι όλα αυτά

τα όνειρα, τα βλέμματα,

τα μοναχικά βράδια

που οι προσδοκίες δεν τα άφησαν να είναι

.

Ελπίζω να βρίσκονται 

όλα μαζί

ελεύθερα

Αλλά ας μην είναι κι αυτό μια προσδοκία

Μ. Κατς

Ο Αλί κάτω από τους Φοίνικες

το κεφάλι του το κεφάλι τού

έπεσε κάπως μη κατά λάθος κύλησε σαν πέτρα

τι κάνει ο Αλί κάτω απ' τους φοίνικες

το κεφάλι του ξέχασε ν' ακολουθήσει το σώμα του 

το κεφάλι του ξέμεινε κάτω και ξέχασε

γιατί κάτω έχει δροσιά και

χώρο και άπλετο χρόνο

και λιγότερη πίσσα

και λιγότερο φόβο

περισσότερη αγάπη

περισσότερη Τουρκία και παχύρρευστο έρωτα

νεογνοί κόκκινοι πλανήτες κάτω απ' τα φύλλα

και ίσως κάτι να είδε εκεί που ίσως είχε ξεχάσει πώς είναι 

να ανθίζεις 

ίσως αυτό κάνει ο Αλί κάτω απ' τους φοίνικες –

ξαναμπαίνει στο κουκούλι

ξαναγεννά τον εαυτό του

τον ζυμώνει με Τουρκία και 

παχύρρευστο έρωτα

Ντενίσα Σαχίνι

Άτιτλο

έφευγα, ήδη

με το που έφτασα

και σε περίμενα

στην είσοδο του κήπου,

καλοκαιρινή εξουθένωση,

η ζέστη που σε έπνιγε—

το θυμάμαι καλά

να σε βρίσκω σε ένα πλήθος

και να κάνω ότι δε σε είδα

να κάθομαι δίπλα σου στο σκοτάδι

και να κάνω ότι δε με πείραζε

ότι δεν ήθελα να πνιγώ

μέσα στα χέρια σου

απομακρύνεται

σου είπα πολλά που μου διαφεύγουν

που θα σε βασανίζουν, μα 

θα αρνείσαι να διαγράψεις,

όσο εγώ θα διαγράφω κύκλους

σε τροχιά γύρω απ’ τη νύχτα

ελπίζοντας να σε αποφύγω

όταν θα έρχεσαι 

και θα με καταριέσαι

πώς να γίνει;

πώς αλλιώς;

κι ας έλεγα πως θα ‘μουν κάτι άλλο

όπως «δική σου», ή «σωστή»,

ή «αυτή που θα μείνει»,

στο τέλος δεν κατάφερα

απλά να μην είμαι εγώ

κραυγαλέο, εκ των υστέρων:

δεν ήμουν πρόθυμη

όταν δέχτηκα το ρόλο·

όλον αυτόν τον καιρό

απλά πόνταρα

σε μια απόλυση.

ungrateful

Κάρτα

Δώρο ειλικρινές, με στυφή γεύση και σαθρή αφή. Εορταστικό μα χωρίς να θυμάσαι τη γιορτή. Θα φυλαχτεί προσεκτικά μαζί με τ' άλλα, εκείνα που ασφυκτιούν απ' τον εγκλεισμό στρυμωγμένα  στη γυάλινη προθήκη. Μα ίσως κατά λάθος την αφήσω να θρυμματιστεί γιατί πόσο ν αντέξω στη θέαση ενός αργού θανάτου.

Από θανάτους, επιλέγω τους ακαριαίους.

Α

Το φρούριο της οθόνης

Αντάρτες που αποστρατεύτηκαν 

Βουνά που κάηκαν 

Πόλεις που ερήμωσαν

Η ζωή αγνοείται 

 

Στα δελτία ειδήσεων μόνο θάνατος

Η μονοτονία του δωματίου αλλάζει στη λάμψη της οθόνης,

χαράσσει τις σκιές που το στοιχειώνουν.

Πίσω απ τη χαραμάδα του παραθύρου 

ψάχνεις για λίγο αέρα

αναζητάς μια κίνηση 

να σου υπενθυμίσει ότι υπάρχεις.

Το άγγιγμα έγινε φόβος 

και φίλος σου ένα είδωλο. 

Κάθε πρωί κρύο νερό ή κρύος ιδρώτας

Τα λίγα τετραγωνικά η αρχή κάθε ποιήματος 

και τα όνειρα σου στοιβαγμένα γύρω από αυτά.

Νεκρική σιγή 

Απλώνεται 

σε μιαν άνοιξη 

που όλο έρχεται …

Όσο οι ζωές αγκομαχούν να ανασάνουν 

ήσυχα στο μέτρημα του δρόμου 

Σπλάχνα πεινασμένα 

ζεστά από οργή εφορμώνται απ τη σιωπή 

χρόνια ατέλειωτα.

Αγάπησαν το σκοτάδι 

όταν το φεγγάρι υπαγόρευε τα ποτάμια τους 

το φως έδινε μορφή σε αγκάθινους φράχτες που έρχονταν να πνίξουν 

κάθε γέλιο τους. 

Και συ ωραία κοιμωμένη της οθόνης 

Όσο τα χρόνια περνούν 

τα παραμύθια με όμορφο τέλος 

απομακρύνονται από την παραγωγική ζωή σου. 

Τα όνειρα σε στοίχειωσαν 

και το υφαντό της νιότης  σου 

 αποδοκίμασε ο θάνατος.

Μη καρτεράς για πρίγκιπες

Ζωντάνεψε του ονείρου το πιο βαθύ σκοτάδι 

 το αδράχτι του φόβου να λυγίσει

Στους τόπους που ο ορίζοντας αλλάζει χρώματα 

 η αντοχή του ουρανού καίγεται 

Ντύσου με προσμονές 

Λογοκριμένες φορεσιές 

Που στροβιλίζονται αδιάκοπα 

σε απονευρωμένες αισθήσεις

Μη περιμένεις άλλο πια για πρίγκιπες

Σύρε το πέπλο που ξεσήκωσες ψηλά

πάνω απ' τη γκρίζα πόλη.

Η άνοιξη μονάχα θα φανεί 

στο ξέφρενο χορό σου.

Server Notfound