Άτιτλο

Βλέπω πως ξεκίνησε πόλεμος.

Η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία.

Φοβάμαι. 

Δεν είναι το ίδιο με τα μαθήματα ιστορίας που κάναμε.

Φοβάμαι και χαζεύω στο instagram.

Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι αναγκάζει την προσοχή να στραφεί προς τα έξω , προς τους άλλους. 

Έχω πάψει όμως να πιστεύω. 

Ανάμεσα σε ατελείωτες εικόνες , βίντεο, και πληροφορίες, η πίστη μου νιώθει διαμελισμένη.

Ένας πόλεμος όσο να ‘ναι κάνει την πραγματικότητα επικίνδυνα πειστική. 

Είχα εχθές έναν εφιάλτη.

Ίσως ακουστεί αστείο.

Είδα πως όσο κι αν έτριβα την οθόνη του κινητού μου η ροή δεν ανανεωνόταν  ποτέ.

Είπα από μέσα μου “Ορίστε, το τέλος του κόσμου”

Νιώθω ένα μεγάλο χρέος, μια απροσδιόριστη ευθύνη απέναντι σε κάτι άγνωστο. 

Στα πάντα.

Νιώθεις άραγε και εσύ το ίδιο;

Ιάσων Άλυ

Άτιτλο

Ροζ κραγιόν

στα χείλη

το τσιγάρο τσιγάρο

αργά σβήνει 

ροζ κραγιόν 

για μια φίλη

που στη τσάντα καιρό 

έχει ξεμείνει 

Βήτα Κάππα

Άτιτλο

 

Της μοναξιάς σύντροφοι

Της ζωής παραβάτες

Λησμονημένοι περιπλανώμενοι και μόνοι

Στου θανάτου τα μονοπάτια

Δίχως μισόλογα και παρακάλια

Στους ανέμους κόντρα

Κόντρα στα σημεία των καιρών

Σε κάποιο απόσπασμα, της ζωής την αξιοπρέπεια αποζητάμε

Μέρα τη μέρα 

Στιγμή τη στιγμή

Το τέλος γύρω φέρνουμε με τρόπο ερωτικό.

Τάσος Δ.Π.

Άτιτλο

 Έχω δυο τέρατα μες το κεφάλι, 

Κι αλλά δυο μες το δωμάτιο 

Παιδιά μου είναι 

Απ’ τα σπλάχνα μου τα έβγαλα 

Πόνεσα για να τα μεγαλώσω 

Και ενηλικιώθηκαν,

Πατούν δυναμικά με τα τριχωτά πόδια τους τα νησιά που ονειρεύτηκα να πάω, 

Τα λεηλατούν.

Μην τους φωνάζεις.

Πια δεν ακούν τις εντολές μου 

Ούτε τα παρακάλια μου 

Δεν σταματούν, 

Μα παιδιά μου είναι 

Που περιφέρονται μες τις σκιές, 

Τι να τα κάνω; 

Δεν μπορώ να τα σκοτώσω.

Παιδιά μου είναι, 

Απ’ τα σπλάχνα μου γεννήθηκαν,

Απ’ τις λέξεις, απ’ τις σκέψεις του σημειωματάριου, 

Τέρατα, 

Έγιναν τέρατα και με στοιχειώνουν,

Με σπρώχνουν στις σκιές, 

Κλείνω τα μάτια, 

Δεν θέλω να δω την μορφή τους να ενσαρκώνεται.

Έχουν γίνει καχύποπτα, 

Δεν μπορώ να αντισταθώ πια, 

Τρέμω τα ίδια μου τα παιδιά 

Γιατί είναι και δικά σου. 

Τι μάνα είμαι εγώ που θέλω να τα ξεφορτωθώ; 

Τι πατέρας είσαι εσύ που τα εγκατέλειψες;

Ελένη Παπαστεργίου/Grusel

Άτιτλο

 

Μια ζωή αντιγραφή,

μια ψυχή που έχει διαγραφεί,

ποίημα με ομοιοκαταληξία λειψή,

προσευχή που έμεινε μισή.

Δίχως άλλους παίκτες η σκηνή,

και το κοινό πια έχει χαθεί,

αν κάποιος θελήσει να με βρει,

θα ‘με εκεί που η καρδιά θρηνεί.

Τα πρόσωπα δίχως σημασία,

ίδια λάθη στα ίδια σημεία,

ίδιος πόνος, ίδια απαξία,

ίδια φθαρμένη μελωδία.

Αρμάνδος Στυλιανάκης