Σάββατο 26 Αυγούστου 2023

Ιούλιος ‘23

Αυτόν τον Ιούλιο ίδρωσα πολύ 

Έσταξα 

Όπως μου άρεσε να λέω , αν είχα δέκα μπλούζες θα τις χρησιμοποιούσα όλες 

Κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα  μου είχε κάτι από σένα 

έφευγες σιγά σιγά από πάνω μου από μέσα μου 

Από το δέρμα μου 

Οι μυρωδιές σου έπεφταν στο πάτωμα ή πότιζαν τις μπλούζες μου που έβαζα την ίδια μέρα στο πλυντήριο 

Έβλεπα τα βράδια μας να βρέχουν τις τρίχες των χεριών μου και να μην είναι πια αυτό που ήταν

Τα φαγητά που φτιάξαμε γλιστρήσαν από το σβέρκο στην πλάτη στην μέση και μετά στο χθες 

Τα μάτια μου έκαιγαν έτσουζαν αλλά δεν χρειάστηκε να τα κλείσω, πρώτη φορά. Ήμουν συγκεντρωμένος σ' ένα σημείο μπροστά μου λίγο πάνω από το ύψος μου 

Οι πιο ύπουλες σταγόνες ήταν αυτές που έμεναν στα φρύδια μου ή στις τρίχες του στήθους μου. 

Αυτές είναι ακόμα εκεί αλλά που θα μου πάει θα τις βγάλω. Ποιος σου λέει ότι δεν ιδρώνεις το φθινόπωρο; 

Ίδρωνε μέχρι και το μυαλό μου 

Εκεί κατάλαβα ότι όσο ιδρώνω τόσο φεύγεις τόσο φεύγει κι ματαιότητα 

Δεν ξέρω ακόμα πως συνδέεστε αλλά όλα έχουν ξανά λίγο νόημα. Ψέματα λένε οτι ο έρωτας σε κάνει να επανανοηματοδοτείς την ζωή, ο ιδρώτας σε κάνει.

Καθάρισε το δέρμα μου. 

Εξαγνίστηκα.

Έκλεισε ο κύκλος των υγρών που σπατάλησα για σένα 

Όχι όμως και το μελάνι


Ανώνυμο


Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Όρη υπό αγάπη


Υπό αγάπη όροι

όρη υπό αγάπη

πληρωμένο

πεπρωμένο

εξαλείψει 

εξαντλήσει

εξαθλιωθεί

εξαρθρωθεί

λεξιπλασία

λεξικλασία

φρίκια

φύκια

σοκ 

ψολ

προσβλιμέντο

κοπλιμέντο

ταπεραμέντο

ταβλιμέντο

τι θα πάρεις

τι θα πιεις

τι θα πριείς


Χωρίς χωρίς


Κυριακή 20 Αυγούστου 2023

Άτιτλο

 


Αποχαυνωτικο κενό 

γεμισμένο

με φωτάκια πλαστικά

με σώματα ασφαλείας

με θανάτους χρωματισμένους


Ανυπόστατοι άνθρωποι

τόσο διάφανοι

τους διαπερνώ

φορώντας 

τα πιο επίσημά μου ρούχα


Ούτε βλέμμα

Πρόσωπα παγωμένα

χέρια ψηλά 

στόματα ανοιχτά


Αποκαλυπτικό κενό

χωρίς ήχο

τον Αύγουστο 

Η πόλη 


Αύγουστος του 23, Αθήνα

ντέμη

Άτιτλο


Δυστυχισμένος και αφελής ο νους 

Ο μαρασμός σε καρτερεί και σε σκεπάζει


Συννεφιασμένος πόνος κι καημός σε προδικάζει 

Μα εκεί μέσα στο γκρίζο ουρανό σε μια σχισμή του μίαν αχτίδα αναστενάζει


Θόλος εγίνηκε καθεδρικού ναού το ολόγιομο φεγγάρι 

Κι η σκιά του προσμονείς να σε διαβάλει


Πάνω στην άμμο το θωρείς 

Σαν το βαθύ το θαλασσί το πέπλο σ' αγκαλιάζει 


Ανώνυμο

Άτεχνα


Σε κανέναν δεν αρέσει η τέχνη μου

Και χαίρομαι πάρα πολύ 

Γιατί κάνω τέχνη και είμαι γυναίκα 

Και κάνω τέχνη που δεν αρέσει σε κανέναν 

Και αν ήμουν άνδρας με όνομα ανδρικό

Θα είχα πέραση

Αλλά τώρα τι να το κάνεις 

Η ομορφιά μετράει μόνο η ομορφιά 

Για τους άλλους 

Γιατί για μένα

Η τέχνη

Η άσχημη τέχνη αυτή που δεν αρέσει σε κανέναν 

Αυτή θέλω 

Αυτή χρειάζομαι

Αυτή με έχει κρατήσει ζωντανή 

Έναντι όλων


Χωρίς χωρίς

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2023

Όταν φυσάει στην Αθήνα


όταν φυσάει στην Αθήνα και είστε όλοι στα νησιά

παίζουμε κουκλοθέατρο

με τα ρούχα που έχετε ξεχάσει απλωμένα στο μπαλκόνι

χορεύουμε ικαριώτικα με εκείνα τα πουκάμισα τα αδειανά

κάποια τα σκίζουμε

άλλα τα κλέβουμε

και κάποια άλλα

πιο αιμοδιψή και πονηρά

μας εκβιάζουνε 

όταν γυρίσετε 

για να μην σας πούνε 

τί τους ψιθυρίζουμε


Αφροδίτη Κατσαδούρη

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2023

Άτιτλο


Βαθύ λαρύγγι έχει η μοναξιά 

Στα βαθειά χαράματα μας καταπίνει 

Τα πρωινά μας βρίσκουν να σαλεύουμε 

και ο πόνος βρυχάται μέσα μας 

αλλά γύρω σιωπή 

Στον δρόμο, στην στάση, στην σχολή

-σιωπή 

Το τέρας της μοναξιάς κολυμπάει στις θάλασσες

και φέρνει κύματα άγρια και οργή απύθμενη

και πνίγονται οι θαλασσοπόροι στα στενά ανοίγματα και στους αναστεναγμούς της 

για χάρη της Ιθάκης που ‘χες πει 

Κι εγώ μες τα σκοτάδια μου παλεύω με το τέρας μου και συνεχίζω το ταξίδι χωρίς επιστροφή 


Για εκείνη την Ιθάκη που ‘χες πει 


Ελένη Παπαστεργίου

Γράμμα στον Ήλιο που αργεί


Γράμμα δίχως παραλήπτη,

θα στείλω στον αιθέρα,

και προσευχή ψιθυριστά,

θα κάνω στον αέρα.


Να βρει αυτόν που αναζητώ,

κι αυτόν που θα με νιώσει,

και μιας ζωής χρωστούμενα

για μένα θα πληρώσει.


Ξεχωριστή να αισθανθώ,

στο κόσμο ότι είμαι η μόνη,

και όλος ο κόσμος να θαρρώ,

πως ζέστανε από θαλπόρη.


Χρόνοι πάνε τριανταδυό,

που γράμμα του 'χω στείλει,

μα ο ήλιος που 'θελα να δω,

ακόμη ν' ανατείλλει.


Και στο σκοτάδι μόνη μου,

ξαναρχινώ και βγαίνω,

μα πάντα θα σε καρτερώ,

εσένα που δεν ξέρω.


Ανώνυμη