Άτιτλο

Η καταστροφή είναι πάντα ίδια, είτε γιατί κάνουμε τα ίδια λάθη είτε γιατί 

αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Τί με αναγκάζει να ριχτώ σε προδιαγεγραμμένη μάχη;

Κάτι μέσα μου σπάει έτσι κι αλλιώς, θα ήμουν ευγενικός να κρατήσω τα μιαρά μου δάχτυλα στις τσέπες μου.

Κι ας με παρακαλάν κάνα δυο μάτια, ας βρούνε τη συντριβή τους μοναχά,

δεν επιζητώ καμιά ευθύνη οι ώμοι μου είναι ήδη φορτωμένοι 

και τα μάτια σου είναι απλά μικρές κουκκίδες.

Αν ήμουν έξυπνος δε θα έγραφα τίποτα, θα εξόντωνα και την παραμικρή ενθύμηση 

η φύση βρήκε τρόπους να μας κάνει να ξεχνάμε 

και ό,τι πια δεν αγαπώ το αγαπώ σε κείνη.

(Μα ποιός μπορεί να ζήσει έτσι; Τι απάνθρωπη κουτοπονηριά!)

Οι λεύκες τράβηξαν τα κλαδιά τους μακριά μου, αηδιασμένες από την αλαζονεία μου.

Βρίσκομαι ηλιοκαμμένος να αποζητώ εσωτερικές σκιές - δε νιώθω τίποτα -

Οι λέξεις μου είναι ατσάλινες - ξέρω καλά πού να χτυπώ -

Φόρεσα τόσες πανοπλίες που πλέον δείχνουνε αστείες - δες τες πώς κρέμονται στ' ανθρώπινα κορμιά! -

Τί εύκολη λεία είναι πράγματι όλοι τους, τα δόντια μου στάζουν αγνές προθέσεις.

Έχω τις ελπίδες σου καλά κρατημένες στο πίσω μέρος του χεριού μου 

κι όσο κοιτάς τα γελαστά μου μάτια τις μεταμορφώνω.

Είμαι ο γελωτοποιός στον ουρανό, όταν τα αστέρια σβήνουν τα κρύβω στις τσέπες σου με ταχυδακτυλουργικά κόλπα 

και σε κατηγορώ ότι τα έκλεψες.

Η νύχτα με μεθά.

Η νύχτα μόνο με μεθά.

Λευτέρης Μπούμπουλας