Γράμμα που δεν θα διαβάσει ποτέ

 Μωρό μου.

Ό,τι ήταν

Έρωτας ήταν ή δεν ήταν

Αγάπη ήταν ή δεν ήταν 

Δούρειος ίππος ήταν ή δεν ήταν

Δεν θα μάθουμε ποτέ

Γίναμε κι εμείς

Αυτό που παριστάνουν όλοι οι υπόλοιποι, μωρό μου

Αντικείμενα προς κατανάλωση

Εγώ πάντως να ξέρεις

Ξέρω ότι βλέπεις πρώτος τα στόριζ μου

Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνεις γρι από ό,τι ήμουν, είμαι και θα είμαι

Ξέρω ότι δεν ξέρεις καν ποιος είσαι εσύ, άλλωστε το είχες πει

Οι ταυτότητες πλέον συγχέονται επικίνδυνα

Θαρρείς πως κάτι πάει να αλλάξει, αλλά βλέπω τον μηδενισμό μας, μωρό μου 

Γιατί ο καπιταλισμός, δεν φταίει κανείς, δεν φταις εσύ που τίποτα δεν ήξερες να πεις, δεν φταίω εγώ που πολλά προσπάθησα να σου πω και δεν καταλάβαινες

Οι γηραιότερες και πιο σοφές γυναίκες λένε απλώς ότι δεν ήσουν αρκετός 

Λένε πως θα βρω κάποιον καλύτερο, πως τυφλώθηκα-σάμπως αυτές τι κάνανε και όλα αυτά τα ξεστομίζουν έτσι απλά 

Λένε πως θα περάσει

Πως έρωτας είναι και άλλο τίποτα

Εγώ, θέλω να στο επαναλάβω, γιατί αυτό μάλλον δεν το έχεις πιάσει σωστά σίγουρα, μωρό μου

Εγώ μπορεί να είμαι στρέιτ, αλλά με κανέναν καπιταλισμό ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν τα πήγα καλά, μωρό μου

Κι αυτό, θέλω να το ακούσεις, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις και τα ποιήματά μου και ας μη καταλαβαίνεις τίποτα 

Για μένα, είσαι εκεί, αληθινός όπως ήσουν

Σκάρτος, ελλιπής, λάθος σε πολλά, σε πολλά που θα μάθεις αργότερα, σε πολλά που μπορεί να μη μάθεις και ποτέ

Αλλά είσαι. Εγώ για σένα, παραμένει ερώτημα μέσα μου και αυτό θέλω να λύσω, γιατί στην τελική ο καπιταλισμός μας έχει κάνει κουλουβάχατα, ρε μαλάκα και δεν ζητάω σόρι για την έκφραση, το εννοώ. Μη ξεχνάς πως είσαι μαλάκας, παρότι σε εκθειάζω, εντάξει, δεν θα τα πω εγώ τώρα, τα έχει πει ο Ντίνος πιο μπροστά, είχε και μόνιμο σπίτι, εγώ χαροπαλεύω, άσε μας. 

Τέλος πάντων, μωρό μου, τι έλεγα. 

Α, ναι. Ξέχασα. 

Αυτά που σου είπα, εκείνο το βράδυ που ήμουν κολλημένη στο αυτί σου, εσύ, 

εσύ με είχες κολλήσει στο κεφάλι σου με το χέρι σου και ήμουν από πάνω σου. 

Ναι. Και σου ψιθύριζα, δεν ξέρω καν πώς γράφεται η λέξη, γιατί αυτές οι λέξεις δεν γράφονται, όλοι φωνάζουν.

Ναι. Σου ψιθύριζα, λες και ήταν όνειρο και έχω δει πολλά. Λες και ήταν ταινία και έχω δει χιλιάδες. Λες και ήταν βιβλίο, έχω διαβάσει δεν θα σου πω πόσα. 

Και ό,τι σου είπα ήταν προσπάθεια. Να έρθω εκεί που χάνεσαι, αλλά χάθηκα κι εγώ αντί να σε βρω. Με έστειλες εκεί που σε έστειλαν, μωρό μου. 

Αδιάβατα. Όχι, αδιάβαστα. Εδώ δεν είναι ίνσταγκραμ και λυπάμαι που το ζεις έτσι. Λυπάμαι που κι εγώ προσπάθησα να αναμορφωθώ, άτομο με τέσσερα πτυχία και άλλα ποσά πιστοποιητικά, για σένα. Καλά, όλα θα γίνουν ιδιωτικά στην Ελλάδα και εγώ θα αχρηστευθώ, παρότι χάρη σε μένα πολλοί θα πάρουν πτυχία.

Ναι, μωρό μου. Και σε ρωτώ. Εκείνη τη νύχτα. Που σου μίλησα σαν να είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Και σου έκανα μία τιμή. Όχι από αυτές που ξέρεις, αλλά από τις άλλες. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν με έφερες εσύ σε οργασμό, αλλά εγώ. Μόνο εγώ. Και για αυτό σε ευχαριστώ. Επειδή για λίγο, ελάχιστα. Με είχες αφήσει να έλθω. 

Μετά από αυτό, εύχομαι ποτέ ξανά. Να μην αφήσω κανέναν να με καταναλώσει. Εσύ δεν φταις. Άλλωστε, από την αρχή μού είχες πει ότι δεν αποχωρίζεσαι την κόκα κόλα.

Φιλάκια. 

Χωρίς Χωρίς